Καποιες φορες ειναι ολα δυσκολα, αργα, σιωπηλα.
Θελεις να μπεις μεσα σε ενα κελυφος σαλιγκαριου
και να μεινεις εκει, για οσο καιρο χρειαστει...
Καποιες φορες χανεις το ενδιαφερον για ολα και
οσους αγαπας, στεκεσαι εκει κι απλα αναπνεεις,
ακουσια, ρηχα, αθορυβα.
Μα ειναι περαστικες οι "καποιες φορες", μη δινεις σημασια.
Θα φυγουνε μολις ερθει η σειρα τους. Θα τις ξεχασεις μολις
βγει ξανα ο ζεστος, δυνατος ηλιος, μολις κοιταξεις στα ματια
ενα παιδι, μολις σου χαμογελασει ενας αγνωστος καλοσυνατος
ανθρωπος, μολις ξαναθυμηθεις την αμετρητη αγαπη των γονιων σου.
Χανεις πολυτιμο χρονο απο τις επομενες φορες, αν υπεραναλυσεις
τις "καποιες φορες", δεν πρεπει να σε παρασυρουν στους σκοτεινους
διαδρομους των περιστασιακων αρνητικων συναισθηματων που προκαλουν...
αγνοησετες κι προσκαλεστες να μεινουν στο μυαλο σου οσο μενει
ενα πουλακι επανω σε ενα κλαδι δεντρου...ελαχιστα...ειναι απλα περαστικο.
Να βλεπεις το φως στο σκοταδι,
ν ακους την φωνη μεσα στην απολυτη σιωπη,
να αναγνωριζεις την αγαπη μεσα στο μοχθηρο μισος.
