https://www.youtube.com/watch?v=O7ya4SRPAO0

Είχα μια φίλη από την Νότια Ιταλία, πέρασαν χρόνια. Συγκατοικούσαμε όταν ζούσα στο εξωτερικό. Έλειπε στο αγόρι της για το τριήμερο, ώσπου μια μέρα ήρθε σπίτι. Τρόμαξα που την είδα έτσι... Τα μάτια της πρησμένα, κατακόκκινα, είχε μια αύρα πολύ σκούρη, μια θλίψη στα μάτια της... χώρισε, την κεράτωσε,οι λέξεις δεν θέλανε να ειπωθούν.

Για να το συμπτίξω, το αγόρι της, της είχε δηλώσει πως δεν πίστευε στις μονογαμικές σχέσεις, της είχε πει σαφέστατα, το θυμάμαι σαν χθες, πως δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιου είδους παραδοσιακές κτητικές και μονοδιάστατες σχέσεις, αυτά ήταν τα λόγια του. Εκείνη είχε απαντήσει πως δεν την νοιάζει, ήθελε να είναι μαζί του σαν τρελή, έτσι του είχε δηλώσει...

Εκείνη την παγωμένη Δευτέρα, είχε μηδέν βαθμούς, το σπίτι ζεσταίνονταν με κάτι άθλια καλοριφέρ... ήδη το σώμα μου είχε σφίξιμο από το κρύο, όταν όμως την είδα σφίχτηκε και η καρδιά μου. Στο πρόσωπο της η απογοήτευση ζωγραφισμένη με μαύρο κάρβουνο...δεν ήξερα τι να πω, την αγκάλιασα και έκλαιγε επάνω μου με αναφιλητά. 

Τι να της πω? "Αγάπη μου όμορφη οι άνθρωποι κάνουν επιλογές, δικές τους, ολόδικές τους, κι ότι συνέβη ήταν απόλυτα αναμενόμενο με μαθηματική λεπτομέρεια, πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος σου έχει πει ξεκάθαρα τι είδους σχέσεις κάνει και ζητάει, τι δεν κατάλαβες από τα λεγόμενα του, αγαπημένη μου φιλενάδα"?

Αληθινά βαθιά μέσα μου σκέφτηκα να της το πω, ευτυχώς όμως από τότε μου ήταν ήδη σαφές, πως εμείς οι άνθρωποι, οι ενήλικες, αποφασίζουμε να "δούμε" όσα είμαστε έτοιμοι να "δούμε" με τα ίδια μας τα μάτια (κάποιοι τυχεροί βλέπουμε και με το τρίτο μάτι, το έκτο τσάκρα δηλαδή). Δεν είχα κανένα δικαίωμα να τις ανοίξω τα βλέφαρα αν η ίδια τα ήθελε κλειστά. Έτσι, δεν το έκανα. 

Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο για την κτητικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και θυμήθηκα αυτό το συμβάν, μου ήρθε στην καρδιά εκείνη η βαριά δόση ψευδαίσθησης, τόσο βαριά σαν να με πάτησε τρακτέρ, θωρηκτό η ένα αεροπλάνο.

Καμιά φορά τα συμβάντα στη ζωή μας έρχονται για να μας διδάξουν ότι το μυαλό μας δεν αντιλαμβάνεται...ίσως μας πονάνε ταυτόχρονα αλλά ο Κύριος πόνος είναι ένας αξιόλογος δάσκαλος, κι όσο του κρυβόμαστε τόσο πιο πολύ "ξύλο τρώμε" στο τέλος.

Θέλει γενναιότητα η ζωή, δεν είναι ένα παραμύθι γραμμένο με ροζ γυαλιστερά γράμματα, κι ευτυχώς δεν λες? Αλλιώς θα βαριόμασταν μέχρι θανάτου, θα πεθαίναμε από ατονία του νευρικού μας συστήματος...

Απώλεια

 Όταν βιώνει απώλεια, λένε πως η ψυχή περνά από στάδια. Λένε οι ψυχολόγοι, είναι τέσσερα ή πέντε.

Μα για να σου πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί τι είθισται η ψυχή να κάνει. Η δικιά μου βιώνει δύο.

Όταν κάποιος φύγει, όχι μόνον αν πεθάνει, αλλά ακόμα κι αν έχει απλώς φύγει βίαια κι αλαζονικά από την ζωή μου, κι αυτή η πράξη με τραυματίζει ψυχολογικά, το φαινόμενο το καταχωρώ ως απώλεια, κι ας ζει. 

Το πρώτο στάδιο λοιπόν. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός που νομίζω πως μου σουβλίζουν την καρδιά. Σαν να ετοιμάζεται μια ομάδα ιθαγενών να την θυσιάσει σε παγανιστική τελετή. Την νιώθω να έχει σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια τόσο μικροσκοπικά σαν να μην υπάρχουν, σαν να έχει γίνει η καρδιά μου σκόνη. 

Στο δεύτερο στάδιο πια και τελευταίο ο φρικτός πόνος έχει φύγει. Δειλά μια υπέροχη αίσθηση ξαφνικά βάζει την καρδιά μου στην θέση της. Η σκόνη σταθεροποιείται και παίρνει μορφή ολόκληρης υγιούς καρδιάς. 

Πότε κλείνει ο κύκλος της απώλειας? Πότε κλείνει το δεύτερο και τελευταίο στάδιο? 

Όταν ο συνυπεύθυνος γίνει φάντασμα. Όταν εξαφανιστεί από τις γωνίες του μυαλού, όταν σταματήσω να θυμάμαι πως αξίζει να υπάρχει στο σώμα και στην ψυχή μου. Τότε η απώλεια λήγει δια παντώς.   

Λήθη

Μια μαλακιά αίσθηση, ανάλαφρη, βαθιά κάτω από το διάφανο δέρμα. Αυλο, σαν να μην έχει πια βάρος το σώμα, ξεπέρασε τις αρνητικές μνήμες που αναζωπύρωναν μια διάχυτη ενοχλητική ματαίωση. Το βλέπες στο βλεμμα, στη χροιά της φωνής, στις πιο κρυφες ασυνείδητες σκέψεις.

Η αναπνοή είναι πια γεμάτη, χορταστική, έχει τώρα χώρο ο πνεύμονας να δεχτεί το οξυγόνο, τα θετικά συναισθήματα φτιάχνουν χώρο στο εσωτερικό της ψυχης, χώρο για νέα βιώματα.

Λύτρωση η λήθη.

https://youtu.be/bS1MOfkScYA

Εσύ τον φοβάσαι?

Είμαστε σαν τα αυτοκίνητα. Με τον καιρό, παλιώνουμε, "χαλάμε" λίγο λίγο....ή μήπως "φτιάχνουμε" λίγο λίγο? Κι ύστερα, τι γίνεται, μήπως είμαστε για αντικατάσταση?...

Ο "Φοβήτορας" ήτανε γιος του θεού του Ύπνου, ανιψιός του θεού του Θανάτου. Όλοι φοβόμαστε, κανείς δεν εξαιρείται, όσο κι αν θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας, πως είμαστε σούπερ coolστο πίσω μέρος του μυαλού μας ο Φοβήτορας κι ο Θάνατος καραδοκούν. Άραγε δεν θα ήταν λιγότερο ενεργειοβόρο να αποδεχτούμε τον φόβο και τον "θείο" του τον Θάνατο, κι αντί να τους αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς, να τους κάνουμε φίλους, σκέψου το, ίσως και αν τους υποδεχόμασταν κάπως πιο γλυκά με λιγότερη αντίσταση, όταν επισκέπτονται τους γύρω μας, να το πάρουμε ως μια προετοιμασία ψυχολογική...

Κι εδώ ακριβώς με ρωτάς αν εγώ φοβάμαι.

Ναι τον φοβάμαι τον θάνατο. 

Όχι όμως τον δικό μου, αλλά των δικών μου ανθρώπων. 

Όχι τόσο όσο παλιά, τότε δεν έκανα καν νοητικά επαφή μαζί του. 

Αλλά και πάλι, η επίμονη σκέψη του θανάτου, 

μου παγώνει την καρδιά.

 Έχω εξελιχθεί όμως, να τα λέμε κι αυτά! 

Παλιά πάγωνε και το μυαλό μου, frozen, ακινησία, σχεδόν πάθαινα νοητική παράλυση.

Τώρα μόνον η καρδιά παγώνει, σφίγγει, συρρικνώνεται. 

Τι τραβάει κι αυτό το μοναδικής λειτουργίας εσωτερικό μας όργανο. 

Καμιά φορά εύχομαι απλώς να είχα γεννηθεί χωρίς καρδιά. 

Αν είχα μόνον εγκέφαλο, όλα θα ήταν πιο ανώδυνα, 

έρωτας, απώλειες, απογοητεύσεις, συναισθήματα μηδέν, τίποτα, 

όλα καλά (ή όχι?).

Καμιά φορά τον ακούω στον ύπνο μου, βλέπω τον θάνατο που μου λέει:

"Μα ρε συ Ερυφίλη, τι νομίζεις πως κάνεις? Ζεις? 

Συνδέσου με τον στόχο της ζωής σου, με τους γύρω σου σε επίπεδο καρδιάς, 

όχι μυαλού, νιώσε σε βάθος, μην είσαι αγαθή, δεν είσαι άυλη κι αιώνια, 

μάθε να χαίρεσαι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου, με ότι φέρνει μαζί της,

 πριν στην αφαιρέσω εγώ...

αν ζεις με χαρά και ικανοποίηση θα δεις, δεν θα έχεις τίποτα να φοβάσαι, 

εγώ δεν είμαι εξάλλου το τέλος αγαπημένε μου άνθρωπε, 

είμαι απλώς μια σημαντική μετάβαση, 

αλλά επιτέλους, ξύπνα, ζήσε στο φουλ, 

μην είσαι αφελής, ξύπνα...

  ζήσε όσο καλύτερα μπορείς την κάθε στιγμή, 

όσο πιο βαθιά μπορείς με τους ανθρώπους κοντά σου, γύρω σου και δίπλα σου, 

υπάρχει αυτή η επιλογή μέσα σου, μην μπερδεύεσαι, πάτησε το κουμπί, 

να εκεί δίπλα είναι, κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσένα τι θέλεις..." 

 Κι αυτό έκανα.

Αυτό κάνω τελευταία, κι έχω μια χαρά ανεξήγητη!! 

Αναρωτιέμαι πως λειτουργώ τόσο απελευθερωμένα, αλήθεια, απορώ. 

Είμαι εγώ και δεν με απασχολεί, να είμαι ή να δείχνω κάποια άλλη, 

είμαι εγώ μέσα σ ένα υπέροχο πολύχρωμο σύνολο άλλων ανθρώπων, 

αυτό το σύνολο είναι δεμένο σφιχτά, εσωτερικά, 

αν και δεν φαίνεται η σύνδεση από έξω, 

δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις, 

δεν είμαι εγώ καθισμένη σε ένα βουνό και διαλογίζομαι,

όχι δεν είμαι μονή, είμαστε όλοι μαζί, 

είμαστε ένα όπως το ουράνιο τόξο και θα είμαστε πάντοτε ένα, 

ζωντανοί ή όχι, 

το μόνο που μας διαχωρίζει είναι η εντύπωση του Εγώ.

 Αυτή η εντύπωση της απόλυτης μονάδας, στην σύγχρονη κοινωνία, ποτέ δεν με έπεισε, 

είμαστε ένα σύνολο όλοι, ένα σύμπαν, μια ενεργεία, 

που αποτελείται από μικρές άλλες πολλές micro-ενέργειες, 

άλλα δεν είμαστε μετρήσιμοι και διαχωρισμένοι, 

όχι δεν είμαστε και δεν θα είμαστε πότε...

Όταν το Εγώ γίνει Εμείς, και το Εμείς Όλοι, η ζωή αποκτάει άλλο νόημα. 

bending my mind

https://www.youtube.com/watch?v=6WOYnv59Bi8

- Μου έλειψες πολύ.

- Τι σου έλειψε δηλαδή από εμένα?

- Η παρουσία σου, που συνοδεύονταν από ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα, αυθεντικότητα, και μια φανταχτερή δόση αλληλέγγυας δικαιοσύνης...κάτσε, κάτσε λίγο, για δώσε μου δυο λεπτά...αν η παραπάνω εικόνα που έφτιαξα για σένα δεν υπάρχει (πια), κι είναι ένα μπανάλ φανταστικό σενάριο, όπως το σενάριο ενός μυθιστορήματος με χαμηλές πωλήσεις, εσύ θα υπάρχεις ακόμα?

- Χμμμ...μάλλον...όχι.

- Αν σε είχα φανταστεί κι ήσουν κάτι το μη πραγματικό, μόλις το μυαλό μου το συνειδητοποιούσε,  θα έπρεπε να πατήσει το erase. Δεν μπορεί να μου λείπει κάτι που ήταν φανταστικό, δεν συνάδει να μου λείπει αυτό που στα αλήθεια δεν ήσουν, μα νόμισα πως ήσουν. Άρα, αν έπειθα τον εαυτό μου πως ποτέ δεν ήσουν το μαγικό κουτί που αγάπησα, με όλα τα παραπάνω περιεχόμενα, θα 'ναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Έτσι θα μπορέσω να αφαιρέσω την αίσθηση αναξιότητας, πόνου, φθοράς. Αν δεν είσαι ότι πίστευα πως ήσουν, είναι σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, σαν να μην ένιωσα ποτέ τίποτα απολύτως.

- Λες πως αν δεν είμαι αυτό που πίστευες πως είμαι, είναι σαν να μην με γνώρισες ποτέ.

- Ναι, κι αφού δεν σε ξέρω, πως να μου λείπεις? Πως να πονέσω αφού δεν υπάρχεις? ...φυσικά τι περιμένω να απαντήσεις, δεν υπάρχεις.

Διαλογισμός για ηρεμία και θετική στάση

Ήρεμη δύναμη

Τις τελευταίες εβδομάδες, βιώνουμε ένα τραυματικό γεγονός απειλητικό για τη ζωή μας και των δικών μας ανθρώπων. Μια κατάσταση μεγάλης αλλαγής και σημαντικό περιορισμό της ελευθερίας μας. Τα μετρά είναι για το καλό όλων μας μεν, και φυσικά τα αποδεχόμαστε όμως η αλλαγή αυτή μας φέρνει τους περισσότερους σε μια κατάσταση μονίμου άγχους, ανησυχίας, ανασφάλειας, τρομοκρατούμαστε με το άγνωστο μέλλον, φόβος μας κατακλύζει, κι αυτό το σύνολο αντιδράσεων είναι απόλυτα αναμενόμενο, κι όπως μας λένε οι ψυχολόγοι, ονομάζεται μετά-τραυματικό στρες.

Αν το δούμε από την άποψη της φυσιολογίας του εγκέφαλου μας, αυτού του είδους σκέψεις και συναισθήματα, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έντονου στρες, συμβαίνουν γιατί έχει ενεργοποιηθεί το τμήμα του εγκέφαλου μας υπεύθυνο για την επιβίωση μας (ερπετοειδής φλοιός / reptilian brain), το οποίο μπαίνει άμεσα σε δράση για να μας προστατεύσει από κάποιον κίνδυνο. Ο ερπετοειδής φλοιός όμως, δεν διαχωρίζει τον αληθινό από τον υποθετικό (νοητικό) κίνδυνο. Για παράδειγμα αν ανησυχώ έντονα για το μέλλον, φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια, αυτό το κομμάτι του εγκέφαλου μου θα ενεργοποιηθεί, έτοιμο να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Συνήθως αυτό το τμήμα του εγκέφαλου μας βρίσκεται στο standby mode , όμως στην κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Έτσι κάτω απο την επίδραση του παρόντος και ποικίλων υποθετικών σεναρίων, λειτουργούμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε, σε κατάσταση επιβίωσης συνέχεια, όλη μέρα κάθε μέρα. Αν όμως μείνουμε έχοντας ενεργοποιημένο συνέχεια τον ερπετοειδή φλοιό, είναι θέμα χρόνου πότε θα πάθουμε burnout, δηλαδή πότε ο οργανισμός μας θα εξοντωθεί, σωματικά και ψυχικά.

 Άρα, ο στόχος μας είναι να πάρει τα ηνία κάποιο άλλο τμήμα του εγκέφαλου μας, όπως για παράδειγμα ο προμετωπιαίος φλοιός (μεταιχμιακό σύστημα  που ρυθμίζει τις συγκινήσεις/συναισθήματα, ευνοεί την ηρεμία συγκέντρωση κλπ). Το πρόβλημα εδώ είναι, πως όταν λειτουργούμε βάση του ερπετοειδής φλοιού, δεν μπορούμε να εκλογικεύσουμε, το σώμα μας είναι έτοιμο να φύγει ή να δώσει μάχη (ή να παγώσει) – flee, flight or freeze- . Ετσι πρέπει να βρούμε τρόπο να μετατοπιστούμε από το ένα τμήμα του εγκεφάλου μου στο άλλο, από τον ερπετοειδή στον προμετωπιαίο φλοιό, από την κατάσταση επιβίωσης, στην κατάσταση λογικής επεξεργασίας και ηρεμίας.

Ένας αποδοτικός και μάλιστα άμεσος τρόπος είναι ο διαλογισμός. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει πως ο διαλογισμός ελαττώνει την αντιδραστικότητα της γειτονικής στον ερπετοειδή φλοιό, αμυγδαλής, που ευθύνεται και για το συναίσθημα του φόβου. Ο διαλογισμός επίσης, ενεργοποιεί το τμήμα του προμετωπιαίου φλοιού, που εκτός των άλλων ευθύνεται για την ηρεμία του νευρικού μας συστήματος. Κι εφόσον φθάσουμε σε μια κατάσταση ηρεμίας, θα είμαστε και πιο κοντά στο με την σειρά του γειτονικό τμήμα του εγκέφαλου μας, τον νεοφλοιό, όπου μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε θετικές επιπτώσεις της όποιας αλλαγής συμβαίνει στη ζωή μας, καθώς όπως γνωρίζουμε καλά όλοι μας «ουδέν κακό αμιγές καλού».

Εν ολίγοις θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας από αγχώδη σε πιο ήρεμο και λογικό, θα δημιουργήσουμε το πέρασμα από την καταστροφή στην προοπτική.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με βασικές τεχνικές αναπνοής και τεχνικές ενσυνειδητότητας, θα μας φέρει και πάλι σε επαφή με την λογική μας σκέψη. Θα ηρεμήσει τα αρνητικά μας συναισθήματα, θα μας βοηθήσει να  συμφιλιωθούμε και να αποδεχτούμε τις τρέχουσες αλλαγές, που είναι μόνον προσωρινές. Θα μας φέρει στο εδώ και τώρα σε μια κατάσταση ηρεμίας, καταλαγιάζοντας την ανησυχία για το άγνωστο μέλλον. 

Πηγαίνετε στο link παρακάτω για να ακούσετε τον σχετικό με το κείμενο διαλογισμό.

https://www.youtube.com/watch?v=Rpf6boxAZcQ&pbjreload=10