Απώλεια

 Όταν βιώνει απώλεια, λένε πως η ψυχή περνά από στάδια. Λένε οι ψυχολόγοι, είναι τέσσερα ή πέντε.

Μα για να σου πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί τι είθισται η ψυχή να κάνει. Η δικιά μου βιώνει δύο.

Όταν κάποιος φύγει, όχι μόνον αν πεθάνει, αλλά ακόμα κι αν έχει απλώς φύγει βίαια κι αλαζονικά από την ζωή μου, κι αυτή η πράξη με τραυματίζει ψυχολογικά, το φαινόμενο το καταχωρώ ως απώλεια, κι ας ζει. 

Το πρώτο στάδιο λοιπόν. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός που νομίζω πως μου σουβλίζουν την καρδιά. Σαν να ετοιμάζεται μια ομάδα ιθαγενών να την θυσιάσει σε παγανιστική τελετή. Την νιώθω να έχει σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια τόσο μικροσκοπικά σαν να μην υπάρχουν, σαν να έχει γίνει η καρδιά μου σκόνη. 

Στο δεύτερο στάδιο πια και τελευταίο ο φρικτός πόνος έχει φύγει. Δειλά μια υπέροχη αίσθηση ξαφνικά βάζει την καρδιά μου στην θέση της. Η σκόνη σταθεροποιείται και παίρνει μορφή ολόκληρης υγιούς καρδιάς. 

Πότε κλείνει ο κύκλος της απώλειας? Πότε κλείνει το δεύτερο και τελευταίο στάδιο? 

Όταν ο συνυπεύθυνος γίνει φάντασμα. Όταν εξαφανιστεί από τις γωνίες του μυαλού, όταν σταματήσω να θυμάμαι πως αξίζει να υπάρχει στο σώμα και στην ψυχή μου. Τότε η απώλεια λήγει δια παντώς.