Είχα μια φίλη από την Νότια Ιταλία, πέρασαν χρόνια. Συγκατοικούσαμε όταν ζούσα στο εξωτερικό. Έλειπε στο αγόρι της για το τριήμερο, ώσπου μια μέρα ήρθε σπίτι. Τρόμαξα που την είδα έτσι... Τα μάτια της πρησμένα, κατακόκκινα, είχε μια αύρα πολύ σκούρη, μια θλίψη στα μάτια της... χώρισε, την κεράτωσε,οι λέξεις δεν θέλανε να ειπωθούν.
Για να το συμπτίξω, το αγόρι της, της είχε δηλώσει πως δεν πίστευε στις μονογαμικές σχέσεις, της είχε πει σαφέστατα, το θυμάμαι σαν χθες, πως δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιου είδους παραδοσιακές κτητικές και μονοδιάστατες σχέσεις, αυτά ήταν τα λόγια του. Εκείνη είχε απαντήσει πως δεν την νοιάζει, ήθελε να είναι μαζί του σαν τρελή, έτσι του είχε δηλώσει...
Εκείνη την παγωμένη Δευτέρα, είχε μηδέν βαθμούς, το σπίτι ζεσταίνονταν με κάτι άθλια καλοριφέρ... ήδη το σώμα μου είχε σφίξιμο από το κρύο, όταν όμως την είδα σφίχτηκε και η καρδιά μου. Στο πρόσωπο της η απογοήτευση ζωγραφισμένη με μαύρο κάρβουνο...δεν ήξερα τι να πω, την αγκάλιασα και έκλαιγε επάνω μου με αναφιλητά.
Τι να της πω? "Αγάπη μου όμορφη οι άνθρωποι κάνουν επιλογές, δικές τους, ολόδικές τους, κι ότι συνέβη ήταν απόλυτα αναμενόμενο με μαθηματική λεπτομέρεια, πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος σου έχει πει ξεκάθαρα τι είδους σχέσεις κάνει και ζητάει, τι δεν κατάλαβες από τα λεγόμενα του, αγαπημένη μου φιλενάδα"?
Αληθινά βαθιά μέσα μου σκέφτηκα να της το πω, ευτυχώς όμως από τότε μου ήταν ήδη σαφές, πως εμείς οι άνθρωποι, οι ενήλικες, αποφασίζουμε να "δούμε" όσα είμαστε έτοιμοι να "δούμε" με τα ίδια μας τα μάτια (κάποιοι τυχεροί βλέπουμε και με το τρίτο μάτι, το έκτο τσάκρα δηλαδή). Δεν είχα κανένα δικαίωμα να τις ανοίξω τα βλέφαρα αν η ίδια τα ήθελε κλειστά. Έτσι, δεν το έκανα.
Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο για την κτητικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις και θυμήθηκα αυτό το συμβάν, μου ήρθε στην καρδιά εκείνη η βαριά δόση ψευδαίσθησης, τόσο βαριά σαν να με πάτησε τρακτέρ, θωρηκτό η ένα αεροπλάνο.
Καμιά φορά τα συμβάντα στη ζωή μας έρχονται για να μας διδάξουν ότι το μυαλό μας δεν αντιλαμβάνεται...ίσως μας πονάνε ταυτόχρονα αλλά ο Κύριος πόνος είναι ένας αξιόλογος δάσκαλος, κι όσο του κρυβόμαστε τόσο πιο πολύ "ξύλο τρώμε" στο τέλος.
Θέλει γενναιότητα η ζωή, δεν είναι ένα παραμύθι γραμμένο με ροζ γυαλιστερά γράμματα, κι ευτυχώς δεν λες? Αλλιώς θα βαριόμασταν μέχρι θανάτου, θα πεθαίναμε από ατονία του νευρικού μας συστήματος...