Ετσι τον γνωριζουμε και για αυτον τον λογο τον "προτιμαμε"
αναμεσα σε πολλους αλλους,
οποια σχεση κι αν αποφασιζουμε να συναψουμε.
Κι οποια κι αν ειναι η επιλογη μας
οι σχεσεις ειναι παντα κατι λεπτο, πολυτιμο και ξεχωριστο
ειτε εν τελει παρουν θετικη ειτε αρνητικη χροια.
Ενιοτε εξαφανιζομαστε απο μια σχεση
ισως οταν μας δυσκολευει και αδυνατουμε να την διαχειριστουμε
δε δεσμευομαστε αληθινα με τη καρδια μας
και προτιμαμε την ευκολια ενος "μη ειπωμενου γεια"
απο την αληθινη αντιμετωπιση της οποιας καταστασης.
Ισως βλακωδως αναρωτιεμαι,
μα πως γιναμε ετσι?
Πια το θεωρουμε νορμαλ και αναμενομενο
και δειχνουμε cool μ αυτην την συνηθισμενη αντιδραση.
ομως βαθεια μεσα μας
δε νομιζω πως μας αφηνει αδιαφορους, αντιθετως.
Η φιλια, η αγαπη, η συντροφια δεν ειναι ανευ σημασιας,
κι αυτο γιατι ειμαστε ανθρωποι
κι οχι μερος του υπολοιπου ζωικου βασιλειου.
Επιλεγουμε 100% συνειδητα γιατι ειμαστε
ισως τα μονα οντα που εχουμε συναισθηματικη νοημοσυνη
κι ετσι θα πρεπε να αναλογιζομαστε το πως θα νιωσει
ο ανθρωπος που εμεις προτιμησαμε
αν απλα εξαφανιστουμε διχως πως και γιατι.
Ειλικρινα δεν μπορω να γνωριζω αν
ειναι απλα σναισθηματικη αδιαφορια
ή αδυναμια διαχειρισης της καταστασης
μα δεν ειναι μια συμπεριφορα που αβιαστα μπορω να δεχτω
γιατι δεν συμπεριλαμβανει
κανενος ειδους ευγνωμοσυνη για οτι μοιραστηκες με τον αλλον
και κανενος ειδους θαρρος να αντιμετωπισεις μια κατασταση.
Κι ομως τι ειναι η ζωη διχως ευγνωμοσυνη και θαρρος?
Ενα μονοπατι οπου ανταλασσουμε στιγμες
με οποιον η μοιρα φερει μπροστα μας
διχως και πολυ σκεψη διχως και πολυ συναισθημα,
διχως καμμια συναισθηματικη δεσμευση...
