Είχε δυνατό αέρα.
Κοιτούσα τη συντονισμένη κίνηση ενός δέντρου και του φυλλώματος του
καθώς φυσούσε θορυβωδώς.
Ο κορμός σταθερός,
ακούνητος,
τα κλαδιά και φύλλα πάλλονταν ρυθμικά,
ανάλογα με το βάρος τους και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά.
Τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα χορεύανε αγκαλιά με τα μποφόρ του ανέμου,
τους έκανε αληθινά ότι ήθελε.
Το βλέμμα μου καρφωμένο εκεί,
στην εντροπική κίνηση του ενός,
στην απόλυτη ακινησία του άλλου.
στην απόλυτη ακινησία του άλλου.
Ξαφνικά ένα κλαδί ράγισε κι άρχισε να γέρνει,
σε λίγο ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο,
Νεκρό.
Ο άνεμος ζητάει παντελή αποδοχή δίχως συζήτηση,
δίχως εναλλακτική αντίρρησης.
Πλήρης υποταγή σε αυτόν.
Τους πιο αδύναμους τους ελέγχει παντελώς.
Όχι όλους όμως.
Τα λεπτά κλαδιά υποτάσσονται.
Τα πιο χοντρά δονούνται μαλακά.
Ο κορμός δεν κουνιέται.
Αυτός έχει ρίζες, βαθιές που φθάνουν μέτρα κάτω απο την γη.
Τίποτα δεν θα τον κουνήσει...
σχεδόν τίποτα.
Κι αν γίνει σεισμός?
Ίσως σπάσει. Ίσως κι όχι.
Ίσως σπάσει. Ίσως κι όχι.
Κι αν σκάψεις βαθιά και του κόψεις τις ρίζες?
Ξέρεις πόσο βαθιές όμως είναι, έτσι δεν είναι?
Ξέρεις πόσα χρόνια μπορεί να ζήσει ένα δέντρο?
Θέλεις να τις κόψεις?
Αν το κάνεις..
πέθανε.
Δική σου επιλογή.
Αν το κάνεις..
πέθανε.
Δική σου επιλογή.
