Σάββατο, ένας άντρας στα 40 ξυπνάει, δεν είχε παρέα να βγει το
προηγούμενο βράδυ και θα ήθελε παρέα να πάει στη θάλασσα. Στεναχωριέται και
ψάχνει τι να κάνει στην πόλη…οι φίλοι έχουν παντρευτεί, είναι απασχολημένοι στα
εξοχικά τους, που οκ, ίσως και να τον καλούνε να πάει να φάνε παρέα, αλλά αυτός
λιγάκι βαριέται να βρίσκεται με όλη τη οικογένεια μόνος του, νιώθει παράξενα.
Μια γυναίκα 38 ετών έχει ανάγκη να διασκεδάσει, θέλει να βγει, να
χορέψει, να ντυθεί και να νιώσει όμορφα μέσα στα ρούχα της τ ανάλαφρα..αλλά
όλες οι φίλες είναι άφαντες, είτε σε beach bar με τους καλούς τους, είτε
ταίζουν τα μωράκια τους.
Ένας όμως φίλος, μεγαλύτερος σε ηλικία, ανακάλυψε πρόσφατα πως του αρέσει
να τρέχει και λατρεύει και την φύση. Πιο πρόσφατα ανακάλυψε πως υπάρχουν αγώνες
δρόμου στο βουνό, ακόμα και μικρών διαδρομών. Προπονήθηκε, έψαξε, βρήκε και
τώρα συμμετέχει σ αυτό που του γεμίζει την ψυχή και την καρδιά.
Πολλοί άνθρωποι μέσης ηλικίας, βαριούνται μόνοι, θέλουν παρέα, ψάχνουν να
κάνουν κάτι που να τους ευχαριστεί με έναν άλλον άνθρωπο, να μοιραστούνε ώρες ή
μέρες της ζωής τους, κι όμως συχνά καταλήγουν να κοιμούνται με απογοήτευση και
στεναχώρια. Κι αληθινά αν ήταν 2-3 άτομα όλα κι όλα δεν θα έγραφα για αυτό το
θέμα, γιατί δεν θα ήταν «θέμα» αλλά είναι, γιατί αν κοιτάξεις γύρω σου
συμβαίνει σε πολλούς 35-40άρηδες. Αλλά για να το θέσουμε κάπως πιο αναλυτικά,
τι ακριβώς συμβαίνει εδώ?
40 ετών ή εκεί κοντά, είναι το μέσο του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής του
ανθρώπου.
Τι θέλει ο καθένας μας? Υπάρχουν κοινοί άξονες πάνω κάτω άραγε? Υγεία,
ευτυχία, αρκετά χρήματα για να ζείς «καλά», σε μια macro κλίμακα νομίζω αυτά
ζητάει ο κάθε άνθρωπος. Και ας πάμε πιο κάτω στην κλίμακα…σχετικά με το θέμα
της μοναξιάς που ανέφερα παραπάνω, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν και θέλει
παρέα, να μοιραστεί μια ωραία στιγμή…κι εδώ ας μπω λίγο πιο βαθιά. Οκ, φαντάσου
πως είναι Παρασκευή βράδυ και θέλεις να βγεις έξω, γιατί θέλεις να
διασκεδάσεις. Έχεις 20 χρόνια που διασκέδαση για εσένα σημαίνει βγαίνω σε μπαρ,
ή τρώω έξω με παρέα, έχει πια καταχωρηθεί στον εγκέφαλο σου ως διασκέδαση. Και
ναι είναι θέμα μυαλού κυρίως. Αλήθεια όμως, σκέφτηκες τώρα στα 40, τι αγαπάς να
κάνεις? Να πίνεις? Να κοιτάς τους γύρω σου σε απόσταση 50 εκατοστών δίχως όμως
να τους γνωρίζεις ΄η να μιλάς μαζί τους, απλώς τους κοιτάς που είναι εκεί,
δίπλα σου? Τι σου αρέσει αληθινά να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου?
Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να αναποδογυρίσεις το «θέμα» που σε
απασχολεί…δεν είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ κάποιον να βγεις, αλλά πως δεν ξέρεις ΤΙ
γουστάρεις αληθινά, βαθιά μέσα από την καρδιά σου να κάνεις, κι αντί να το
ψάξεις, αρκείσαι στο να λες «δεν έχω κάποιον να βγω». Τελικά ποιος είναι ο
στόχος να περάσεις όμορφα να νιώσεις κάτι μέσα σου στην καρδιά σου για 2 ώρες
και να ξεσκάσεις, να νιώσεις ευγνωμοσύνη που είσαι ζωντανός και χαίρεσαι για
αυτό ή να βγεις, γιατί για 20 χρόνια έβγαινες και by default ακόμα το αναζητάς?
Καλώς ή κακώς λειτουργούμε by default δίχως να το παίρνουμε πρέφα. Η
κοινωνία μας έχει συντελέσει σημαντικά σε αυτό. Το ότι λειτουργούμε βέβαια σε
αυτό το μοτίβο δεν σημαίνει πως πρέπει να το δεχτώ παθητικά, ναι όντως η τάση
του ανθρώπου είναι λιγάκι παθητική μετά από κάποια ηλικία, αλλά μπορείς να το
αλλάξεις!!
Τι προτείνω?Αν τα σκέφτεσαι όλα αυτά και καταλήγεις πως «πρέπει να έχω
πιο πολλές επιλογές να βγαίνω»… είσαι κατ εμέ σε μονόδρομο. Οι μη ύπαρξη παρέας
δεν είναι το πρόβλημα!!
Βρες τι γεμίζει την ψυχή σου, χόμπι, κάτι που θέλεις να κάνεις με πάθος
και σε φτιάχνει, σαν να υπάρχει ερωτική έλξη μεταξύ σας βρε παιδί. Είμαστε
τεμπέλικα όντα εμείς οι άνθρωποι, κι όταν πρέπει να βρούμε κάτι νέο να γεμίσει
την καρδιά μας, κολλάμε και προκειμένου να το ψάξουμε προτιμάμε να
ανακυκλώνουμε αυτό που μας γέμιζε κάποτε…δεν γίνεται έτσι, ξέχνατο!!! Αλλάζουμε
οι ίδιοι, αλλάζουν κι αυτά που μας γεμίζουνε, όλα βασικά αλλάζουνε συνέχεια
μέσα μας και γύρω μας, έτσι δεν γίνεται να μας γεμίζει ότι μας γέμιζε στα 28,
30, 32…
Και ξέρεις και τι άλλο?Αν δεν ζεις με πάθος τις ελεύθερες ώρες της ζωής
σου, τι μένει πια? Η δήλωση «δεν έχω παρέα να βγω» θέλει άμεσα αναποδογύρισμα.
Βρες τι αγαπάς, τι με τι παθιάζεσαι, τι θέλεις να κάνεις όταν έχεις χρόνο
και θα βρεθεί για αυτός με τον οποίο θα το κάνεις. Η αγάπη, το πάθος, η θέληση
μας παρακινεί και οδηγεί όλη τη ζωή μας, όχι η ανάγκη (χρειάζομαι κάποιον για
να βγω). Η πρόθεση φτιάχνει πραγματικότητα. Η ενέργεια της καρδιάς σου γίνεται
ύλη!! Η αγάπη σου θα δημιουργήσει ανάλογη δόνηση και θα σου φέρει ότι ζητάς, η
αγάπη όχι η ανάγκη!!! Το ξαναλέω γιατί είναι αντίθετα. Στο σύμπαν, η
αγάπη ελκύει, η ανάγκη απωθεί!!
Ίσως τα λέω παράξενα, ναι το ξέρω..αλλά όταν τρέχω για την φάση μου και
νιώθω τους μύες μου να με χαιρετάνε και να ξυπνάνε, όταν κάνω γιόγκα μια
δύσκολη ασάνα και νιώθω πως φλερτάρω τα όρια μου, όταν γράφω και νιώθω πως ίσως
να σου δώσει κάποια ιδέα αυτό που διαβάζεις, όταν κάνω σεξ και νιώθω πως
σταματάει ο χρόνος, κι αν πεθάνω μετά δεν πειράζει καθόλου…τότε νιώθω ζωντανή
και αυτό είναι το δώρο της γέννησης μου και νιώθω άπειρη ευγνωμοσύνη για αυτό.
Δεν λέω, μου πήρε καμιά 10αριά χρόνια να το καταφέρω αλλά here we are…καλή τύχη
στην προσπάθεια σου να βρεις αυτό που σε γεμίζει.
Θα το βρεις. Το ξέρω!!!
