Τι χρώμα άραγε να έχει η κοροϊδία?
Πράσινο ξεβαμμένο
σαν φύλλο πεθαμένο στο πλακόστρωτο?
Ή μήπως μωβ?
Όχι όμως το φανταχτερό, ή ελαφρώς ντάρκικο μωβ
αυτό που έχει στυλ και ύφος vintage.
Το άλλο το μωβ,
Εκείνο της αρρώστιας.
Εκείνο που το κοιτάς και νιώθεις
σφίξιμο κάτω από την καρδιά, στο διάφραγμα ακριβώς.
Αυτή λοιπόν η μωβ κοροιδία,
αυτή που απευθύνουμε στον εαυτό μας.
τον γεμίζουμε με δαύτη μέχρι τα κόκαλα της ψυχής.
Δίχως επίγνωση.
Πολύ βαθιά.
Όχι, όχι μην μπερδεύεσαι.
Όχι αυτή που νομίζεις πως κάποιος σε κοροϊδεύει.
Εύκολο. Κατηγορείς έναν άλλον εγώ
για να κρυφτείς πιο βαθιά.
που άλλο λες στο μέσα σου και άλλο εννοείς
Αυτήν που κρύβεται κάτω από μια διαφανή και άυλη
μα τεράστια Χιονοστιβάδα?
Κάνεις πως δεν βλέπεις ενώ μπροστά σου
υπάρχει μια τεράστια οθόνη
με σαφείς λεπτομέρειες της κοροϊδίας
που ασκείς στον εαυτό σου.
Μην την αγνοείς.
Κοίτα την ξεδιάντροπα στα μάτια βαθιά
μέσα στις κόγχες τους.
Και θα δεις.
Θα φύγει.
