part 1 / 20.12.19:
Η λέξη RIP ξέρεις τι σημαίνει?
«Τear or pull (something) quickly
or forcibly away from
something or someone»….
Rip =
Ξήλωμα
Έχει ώρα που δεν έχω βάλει μουσική.
Όταν δεν θέλω να ακούσω μουσική,
δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.
Κι όταν καταλήγω να ακούσω «The Rip»,
η κατάσταση δεν θα έχει
μαγικά γρήγορη βελτίωση.
μαγικά γρήγορη βελτίωση.
Σπάνια νιώθω χάλια. Τότε, αποφεύγω να μιλάω.
Ούτε σκέφτομαι.
Απλά νιώθω την απαισιότητα της στιγμής.
….disappointed
and
sore…
Καμιά φορά γράφω.
Καμιά φορά γράφω.
Ποιόν/ποιους να "ευχαριστήσω"?
Ίσως κανέναν.
Ίσως μόνον εμένα.
Ίσως μόνον εμένα.
Ίσως κι έχω κάτι να μάθω από αυτήν την δυσάρεστη
αίσθηση.
Βαθιά μέσα μου το ελπίζω.
Είναι η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω,
για να αποδεχτώ
αυτήν την άβολη στατικότητα.
αυτήν την άβολη στατικότητα.
Ο θυμός μου είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Το αποτέλεσμα μιας καταστροφής.
Ο θυμός καταστρέφει ότι με κόπο χτίζεται, όπως διαλύει ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι.
Διαλύει την αγάπη και την συμπόνια.
Ο θυμός καταστρέφει ότι με κόπο χτίζεται, όπως διαλύει ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι.
Διαλύει την αγάπη και την συμπόνια.
Δε θυμώνω συχνά.
Ειλικρινά,
δεν τον συμπαθώ.
Ειλικρινά,
δεν τον συμπαθώ.
Θυμώνω όταν πια δεν μπορώ αλλιώς,
Όταν δεν μπορώ άλλο να απογοητεύομαι.
Όταν δεν έχω επιλογή.
Η απαισιότητα της στιγμής (στιγμή διαρκείας) πέρασε.
Όλα μαλάκωσαν.
Όσο την αποδέχομαι τόσο λιγότερο επίμονη είναι.
Το έχω προσέξει εδώ και καιρό.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που παράγει το μυαλό
τέτοιες στιγμές και τα κοιτάω κατάματα,
τι κάνουν, πόσο αυξομειώνονται,
τα ακούω, τα νιώθω, δεν τα διώχνω,
κι ύστερα σαν τον αφρό στην μπανιέρα
σιγά σιγά εξαφανίζονται
και μένει η γύμνια της απαισιότητας
μόνη της δίχως υποκείμενο,
στεγνή.
Δεν την αξιολογώ, όχι, δεν το κάνω.
Ούτε και της μιλάω,
κι ούτε μιλάω για δαύτη σε κανέναν, όχι.
Μα πρόσεξε,
δεν την καλύπτω με αντίδραση, καμουφλάρισμα, επιπλέον θυμό,
δεν κατηγορώ κανέναν.
Πάει καιρός που συνειδητά δεν το κάνω.
Ο θυμός που δεν βλέπω,
σκάβει τον λάκκο μου και καταστρέφει την αγάπη
για μένα και για οποιονδήποτε άλλον,
Το "κατηγορώ" με προστατεύει,
από κάτι που δεν θέλω να δω,
με απομακρύνει από το όποιο είδος επικοινωνίας
με μένα και με τους άλλους,
κατηγορώ ίσον είμαι τέλεια,
ίσον είμαι μόνη στον κόσμο,
αλλά δεν υπάρχω μόνη μου στην γη
κι ούτε η έννοια της τελειότητας υπάρχει για κανέναν νοήμον άτομο.
Κι εκεί διαφαίνεται επιτέλους το μυστικό του σεναρίου.
Αποστρέφομαι σε σένα ότι φοβάμαι σε μένα,
ότι δεν θέλω να βρω μέσα μου,
τόσο απλό,
όλα είναι μέσα μου, μέσα μας,
θες δεν θες να τα δεις,
εκεί είναι, βαθιά ή στην επιφάνεια,
είναι εκεί
όλα για όλους.
Τα βασανιστικά συναισθήματα που θα τα εκθειάσω
θα γίνουν η παράσταση και το δράμα μου,
κι αν δείξω αποστροφή, θα γίνουν το τέρας μου
και θα τρώνε το μέσα μου
ενώ θα κάνω την ανήξερη κάθε μέρα,
μα αν τα δεχτώ θα μου πούνε γιατί με επισκέφτηκαν,
κι ίσως φύγουνε μια για πάντα,
κι ίσως απελευθερωθώ,
κι ίσως δεν τα μισώ πια...
Όταν δεν μπορώ άλλο να απογοητεύομαι.
Όταν δεν έχω επιλογή.
Part 2 / 30.12.2019:
Όλα μαλάκωσαν.
Όσο την αποδέχομαι τόσο λιγότερο επίμονη είναι.
Το έχω προσέξει εδώ και καιρό.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που παράγει το μυαλό
τέτοιες στιγμές και τα κοιτάω κατάματα,
τι κάνουν, πόσο αυξομειώνονται,
τα ακούω, τα νιώθω, δεν τα διώχνω,
κι ύστερα σαν τον αφρό στην μπανιέρα
σιγά σιγά εξαφανίζονται
και μένει η γύμνια της απαισιότητας
μόνη της δίχως υποκείμενο,
στεγνή.
Δεν την αξιολογώ, όχι, δεν το κάνω.
Ούτε και της μιλάω,
κι ούτε μιλάω για δαύτη σε κανέναν, όχι.
Μα πρόσεξε,
δεν την καλύπτω με αντίδραση, καμουφλάρισμα, επιπλέον θυμό,
δεν κατηγορώ κανέναν.
Πάει καιρός που συνειδητά δεν το κάνω.
Ο θυμός που δεν βλέπω,
σκάβει τον λάκκο μου και καταστρέφει την αγάπη
για μένα και για οποιονδήποτε άλλον,
Το "κατηγορώ" με προστατεύει,
από κάτι που δεν θέλω να δω,
με απομακρύνει από το όποιο είδος επικοινωνίας
με μένα και με τους άλλους,
κατηγορώ ίσον είμαι τέλεια,
ίσον είμαι μόνη στον κόσμο,
αλλά δεν υπάρχω μόνη μου στην γη
κι ούτε η έννοια της τελειότητας υπάρχει για κανέναν νοήμον άτομο.
Κι εκεί διαφαίνεται επιτέλους το μυστικό του σεναρίου.
Αποστρέφομαι σε σένα ότι φοβάμαι σε μένα,
ότι δεν θέλω να βρω μέσα μου,
τόσο απλό,
όλα είναι μέσα μου, μέσα μας,
θες δεν θες να τα δεις,
εκεί είναι, βαθιά ή στην επιφάνεια,
είναι εκεί
όλα για όλους.
Τα βασανιστικά συναισθήματα που θα τα εκθειάσω
θα γίνουν η παράσταση και το δράμα μου,
κι αν δείξω αποστροφή, θα γίνουν το τέρας μου
και θα τρώνε το μέσα μου
ενώ θα κάνω την ανήξερη κάθε μέρα,
μα αν τα δεχτώ θα μου πούνε γιατί με επισκέφτηκαν,
κι ίσως φύγουνε μια για πάντα,
κι ίσως απελευθερωθώ,
κι ίσως δεν τα μισώ πια...
