Προς όλους τους Έλληνες Μηχανικούς

Πάει καιρός που κάθε φορά που βρισκόμαστε ή μιλάμε στο τηλέφωνο με συναδέλφους Μηχανικούς, ένα απο τα τρέχοντα θέματα που συζητάμε είναι

(1) η αδυναμία προσωρινής διακοπής απο τον ασφαλιστικό φορέα του ΤΣΜΕΔΕ (όπως γίνεται με τους ελεύθερους επαγγελματίες του ΤΕΒΕ) και φυσικά

(2) οι υπερβολικές πρασαυξήσεις του ΤΣΜΕΔΕ για τις απλήρωτες εισφορές εξαμήνου, κάτι οξύμωρο, δεδομένου οτι ο φορέας κατά την διάρκεια των οφειλών του ασφαλιζομένου (μετά τον δεύτερο εξάμηνοτου έτους) δεν παρέχει ασφάλιση.

Έτσι σκεφτήκαμε να κάνουμε μια κίνηση προσπαθώντας να διεκδικήσουμε κάτι πιο νόμιμο και δίκαιο, δεδομένης της άσχημης οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας και των ασφαλιζομένων. Αυτό που ζητάμε απο εσάς, σε περίπτωση που έχετε προβληματιστεί και θέλετε όντως κάτι να αλλάξει σχετικά με τα προαναφερθέντα θέματα, είναι να προωθήσετε το συγκεκριμένο κείμενο σε γνωστούς σας Μηχανικούς. Το επόμενο βήμα θα είναι να δοθεί δημοσιότητα, μέσω κάποιου άρθρου/ων που θα δημοσιοποιεί την άποψη των Μηχανικών σχετικά με τα προαναφερθέντα στο ενημερωτικό δελτίο του ΤΕΕ και σε κάποια εφημερίδα.

Αν έχετε διαφορετική άποψη ή αν είσαστε ενημερωμένοι για κάτι που εγώ αγνοώ, θα χαιρόμουν πολύ να το συζητήσουμε.

Ευχαριστώ για την προσοχή

Ερυφίλη Βογδοπούλου

Αρχιτέκτων Μηχανικός

email: erivresearch@gmail.com

Νικολέττα Παπαδοπούλου

Αρχιτέκτων Μηχανικός

email: nicolett@otenet.gr

Ο προϋπολογισμός της ενέργειας μου για το 2011

Την μια κουράζομαι, απογοητεύομαι, απομονώνομαι, δεν βλέπω φως.

Την άλλη ενθουσιάζομαι με κάτι φανταχτερό που σκέφτηκα ή που συνέβη,

πιστεύω πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, έστω και λιγάκι

και ξαναπαίρνω ενεργεία για να μπω μέσα στον κύκλο του παιχνιδιού.

Όμως κάθε φορά που ξαναμπαίνω στο παιχνίδι θαρρώ πως βρίσκομαι πίσω από το πιόνι στο οποίο είχα σταματήσει, έχω όλο και πιο λίγη ενέργεια, έχω όλο και λιγότερες νίκες, περισσότερες ήττες και απογοητεύσεις. Νομίζω η ενέργεια μου είναι ίσως κάτι σαν τη γυναικεία γονιμότητα. Μέχρι κάποια ηλικία μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον αριθμό των ωαρίων με τον όποιο σε προίκισε η φύση, μετά λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται πια, τουλάχιστον όχι με φυσικό τρόπο.

Είναι ίσως λίγο νωρίς να έχω σημαντικές απώλειες ενέργειας?.. μήπως υπάρχει κάποιος "ενέργεια-μετρητής" να δω ποσό απόθεμα έχω για να κανονίσω την πορεία μου, να κάνω μια οικονομική πρόβλεψη τέλος πάντων και να ξέρω τι πρέπει να ξοδεύω κάθε μέρα προκειμένου να μην "ξεμείνω" ενεργειακά σε πρώιμη ηλικία!!!

Απ την άλλη αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι τόσο καίριας σημασίας η καθαυτή ενέργεια, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσω και να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω δίχως την πολυπόθητη ενεργεία που μου δίνει ώθηση, ίσως πρέπει αυτή η ενεργεία να εκλείψει για να μπορέσω να βρω κάποιου άλλου είδους "υλικό" το όποιο θα μου δίνει ώθηση...

Νομίζω πως το θέμα δεν είναι τόσο ποσοτικό όσο ποιοτικό.

Ίσως δεν έχει σημασία πόση ενεργεία καταναλώνω και πόση μου απομένει αλλά τι μου δίνει ενεργεία και πως αντιλαμβάνομαι τις καταστάσεις γύρω μου, πως τις δέχομαι, τι πιστεύω και τι νιώθω. Ίσως τελικά ο παραλληλισμός μου με τα ωάρια της γυναικάς, ποσοτικά και μόνον, δεν μου ταιριάζει πια...

Ευτυχώς, δεν είμαι καθόλου βέβαιη πως έχουμε σαν άνθρωποι

περιορισμένη ποσότητα ενεργείας...

2b or not 2b (Italiano)

 L'abitudine,

la nostra vita, la ripetizione continua.

a volte consapevole, a volte no,

a volte la nostra abitudine 

a voltra l'abitudine prestata.

L'abitudine, la buona abitudine.

La nostra abitudine.

Ci sorride, ci guida, 

ci soddisfa, ci fa piacere.

Il compagno che abbiamo scelto.

 

L'abitudine, la cattiva abitudine.

L'abitudine prestata.

Ci sottopone, ci soffoca,
ci fa sentire tristi.

Il compagno che non abbiamo scelto.

L'abitudine

la nostra scelta e la felicita'

la nostra inerzia e la distruzione.

2b or not 2b

Συνήθεια

η ζωή μας, η επανάληψη,

άλλοτε συνειδητή, άλλοτε ασυνείδητη,

άλλοτε δική μας, άλλοτε δανεική.

Συνήθεια, η καλή μας επιλογή.

Η δική μας επιλογή.
Μας χαμογελά, μας οδηγεί,

μας ικανοποιεί, μας ευχαριστεί,

ο σύντροφος που διαλέξαμε.

Συνήθεια, η κακή μας επιλογή.

Η δανεική επιλογή.

Μας υποβάλλεται, μας μουδιάζει, 

μας καταπιέζει, μας δυσαρεστεί, 

ο σύντροφος που δε διαλέξαμε.

 Συνήθεια

η επιλογή μας και ευτυχία,

 η αβουλία μας και καταστροφή.

 

next one or not...

Τι χρειάζονται οι σχέσεις για να παραμείνουν σχέσεις και να μην καταλήξουν σε τσακωμό, απογοήτευση, διαζύγιο και χωρισμό?
Ειλικρίνεια, διαύγεια, εγκράτεια, να τα έχει βρει ο καθένας με τον εαυτό του, να είναι και οι δυό οικονομικά ανεξάρτητοι, να έχουν πείρα στις σχέσεις, παρεμφερές μορφωτικό επίπεδο, τις ίδιες αξίες, ή απλά και μόνο να αγαπιούνται? Ποιά είναι επιτέλους η μαγική συνταγή για να εξελιχθεί μια σχέση? Την γνωρίζουμε την συνταγή, έτσι δεν είναι? Μήπως όλοι αυτό δεν πιστεύουμε, μέχρις ότου χωρίσουμε και ξανά-αναρωτιθούμε γιατί άραγε χωρίσαμε....ίσως η πολύ ελευθερία, η λίγη θέληση για δέσμευση και υποχώρηση, η λανθασμένη εντύπωση μας πως έχουμε μπροστά μας όσο χρόνο θέλουμε, η ιδιαίτερη ευκολία του να ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον, οι σπάνιες περιπτώσεις αυτοκριτικής.... Τι τεράστια κούραση δημιουργούμε στην ψυχή μας παρόλο που αυτή θέλει απλά να είναι ικανοποημένη και να περνάει καλά!!!!

νυχτερινό μπάνιο

Θέλω ή πρέπει? Πρέπει είναι φόβος.
Πρέπει είναι ανασφάλεια. Για ποιόν πρέπει και γιατί?
Θέλω, νιώθω την ανάγκη, την επιθυμία, δε γίνεται διαφορετικά.

Θέλω να είμαι μέσα στην θάλασσα.

Επιπλέω, η δροσιά του υγρού στοιχείου παντού, με περιβάλλει,
το παγωμένο νερό με ξυπνάει...νιώθω ζωντάνια, ενέργεια, μια
στιγμιαία ξαφνική ευφορία, ένα τράνταγμα, ένα γρήγορο κι αυτόματο,
ευχάριστο τράνταγμα δίχως καμμιά σκέψη, κανέναν πνευματικό κόπο,
για κανέναν άλλον παρά το σώμα, η ψυχή κοιμάται, δεν συμμετέχει,
έτσι μόνον θα ξεκουραστεί και θα γίνει σχεδόν καινούργια.

Έφυγε μια στρώση παρελθόντος, μια επιφάνεια γνώσης άχρηστης πια,
ίσως και καταστροφικής, δεν υπάρχει, την πήρε το κύμα, έφυγε ευτυχώς.

Our plastic values...Οι πλαστικές αξίες μας

Μάθαμε (μέσω του κοινωνικού μοντέλου που μας έχει επιβληθεί εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες) να υπερεκτιμάμε τα υλικά αγαθά, να υπερεκτιμάμε προσωρινές αξίες και είδη όπως  μόδα, ρούχα, αυτοκίνητα, κινητά κτλ, να προβάλλουμε μέσω αυτών των πλασματικών αξιών το εγώ μας, κι έτσι να αντλούμε ικανοποίηση έχοντας λησμονήσει τί πραγματικά είναι αυτό το καμουφλαρισμένο "εγώ", τι πραγματικά μένει αν αφαιρέσουμε το υπέροχο εξωτερικό μας περίβλημα. Συνηθίσαμε να είμαστε χαρούμενοι με το σούπερ-τρέντυ καινούργιο μας κινητό, να νιώθουμε αυτήν την στιγμιαία ικανοποίηση, να προβάλλουμε την όμορφη εικόνα μας και να αρκούμαστε όταν η εικόνα μας γίνεται αποδεκτή και ευπρόσδεκτη απο τους γύρω μας.
Κι έτσι στα ξαφνικά όταν δεν μπορούμε να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια και γκαρνταρόμπα κάθε 6 μήνες, οι αρχικές μας αξίες έχουνε κλονιστεί και απομονωνόμαστε, νιώθουμε να απειλούμαστε, γινόμαστε επιθετικοί, παθαίνουμε κατάθλιψη, χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας γιατί δεν μπορούμε πιά να εφαρμόσουμε στην ζωή μας το μοντέλο που είχαμε μάθει και που μας έδινε ικανοποίηση.

Γαλουχιθήκαμε να είμαστε αχάριστοι προς την ίδια τη ζωή και έτσι ξεχάσαμε να ζούμε αληθινά και να αντλούμε ικανοποίηση απο αληθινά συναισθήματα και καταστάσεις που μπορούν να μας δώσουν στιγμές ευτυχίες κι όχι ένα πλαστικό υποκατάστατο της. Ξεχάσαμε να φερόμαστε, να σκεφτόμαστε, να ζούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε καθώς ασχολούμασταν με αυτό που η κοινωνία μας επιβάλλει να επιθυμούμε, το καλύτερο σπίτι, το μεγαλύτερα σπίτι, το νέο μοντέλο κινητού, το πιό γρήγορο αυτοκίνητο, τον πιο όμορφο σύντροφο με την καλύτερη δουλειά και το φωτεινότερο μέλλον...ξεχάσαμε να εκτιμάμε βασικά καθημερινά πράγματα που μπορούνα να μας δώσουνε χαρά και ικανοποίηση, ξεχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε.

Όλα αυτά που μάθαμε πως είμαστε και κάναμε δεν είναι κατακριτέα, γιατί δεν αποφασίσαμε εν γνώση μας να ακολουθήσουμε το καταναλωτικό-κοινωνικό μοντέλο. Όμως είναι πιά καιρός να σταματήσουμε να αναρωτηθούμε τι μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους. Να θυμηθούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, κι αν δεν το γνωρίζουμε να ψάξουμε να το βρούμε. Να εκτιμήσουμε την ίδια την ζωή, την αγάπη, την φύση, την υγεία που έχουμε.

Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας χωρίς φίλτρα, αυτό το καταναλωτικό-εγωκεντρικό μοντέλο μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως υπάρχουμε μονάχα εμείς σε αυτόν τον κόσμο.