Μέχρι το φεγγάρι

http://www.youtube.com/watch?v=NZWSHqT_eBE

Είναι κάποια πράγματα που οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε.
Αγαπάμε τρελά και πιστεύουμε πως το σύμπαν θα μείνει στην τροχιά της αγάπη μας
για πάντα, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως δεν υπάρχει "για πάντα".
Η αγάπη μας φθάνει για να αλλάξει την πορεία των αστεριών, τους ανθρώπους,
την κοινωνία, την πορεία της κάθε σχέσης. Αν θέλουμε (μόνες μας) θα αλλάξουμε
την ανάποδη κατεύθυνση της σχέσης μας, θα γίνει αν προσπαθήσουμε μέχρι το
φεγγάρι. Λέμε και το πιστεύουεμε..."αυτή η αγάπη δεν θα αφήσω να χαθεί"....

Μα όταν υποπτευτούμε πως αυτή η εμμονή μας δεν οδηγεί πουθενά,
στεναχωριόμαστε, μελαγχολούμε, ζοριζόμαστε, τα βάζουμε με τον εαυτό μας,
ανακυκλώνουμε τον θυμό και την αποροία μας..μα τι πήγε στραβά??
Αν πάλι δεν θέλουμε να σαμποτάρουμε την ανούσια εμμονή μας,
αν δεν θέλουμε να βγούμε απο το ουτοπικό μας μονοπάτι, ξεκινάει ο
αυτοκαταστροφικός κύκλος. Ποιός φταίει, τι έκανες λάθος, τι ξέχασες,
τι αμέλησες, τι δεν είσαι αρκετά, τι δεν είπες, τι είπες παραπάνω, τι συνέβει
και έφυγε ότι κάποτε ήτανε παρόν.

Δεν αποδεχόμαστε πως έτσι είναι οι σχέσεις, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Έτσι είναι η περίπλοκη διαδικασία που ακούει στο όνομα "Ζωή".
Φθάνει μια μικρούλα στιγμή, λίγες αναπνοές για να το αποδεχτούμε,
και μερικά κιλά υπομονή για να αλλάξουμε συνήθειες.

Αυτό ήταν.
Έτσι προχωράμε, απλά στην επόμενη σελίδα,
στην επόμενη ηλιοφάνεια....

κάποτε ήμασταν συλλογικοί....

http://www.youtube.com/watch?v=Bxr6ZqxqVYk&feature=related

Είμαστε εγωιστές.

Ζητάμε την αιώνια αποκλειστικότητα ενός ανθρώπου.
Τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα, ούτε η ζωή του άλλου ούτε καν η δική μας.
Πικραινόμαστε όταν ένας άλλος άνθρωπος χαράζει πορεία με το πρώην ταίρι μας.
Θέλουμε να είμαστε οι μοναδικοί ή αν όχι μοναδικοί, οι τελευταίοι
που γεύονται το φαγητό. Απαιτούμε μονοπώλιο, ιδιοκτησιακά δικαιώματα
πάνω σε ένα σώμα και μια ψυχή, ακόμα κι όταν το συμβόλαιο έχει λήξει.

Όχι, κανείς να μη γευτεί το φαγητό, κι ας περρίσεψε πολύ, κι ας μη το γεύομαι πια.
Κανείς να μη μυρίσει την ίδια μυρωδιά... μα είναι ανέφικτο,
το άρωμα είναι διάχυτο, είναι παντού δεν περιορίζεται.

Κι όταν χάσουμε πια την ευτυχία που κάποτε βιώναμε, θα ψάξουμε
αλλού να την ξαναβρούμε. Αντί να την διατηρούμε κακοσυντηρημένη,
με βρώμικα ρούχα, αξύριστη και ακούρευτη πρέπει να την ανακυκλώσουμε,
θα την παραδώσουμε σε κάποιον άλλον που θα την έχει σαν καινούργια,
σαν να μη φορέθηκε ποτέ, θα την γευτεί κι ύστερα αν του αρέσει θα την
κρατήσει, αν όχι, θα την αφήσει ελεύθερη να συνεχίσει το ταξίδι της.

Λέγεται ευτυχία μόνον όταν ρέει, όταν υπερβαίνει το εγώ,
όταν ξεκλειδώνει την ψυχή, την δικιά σου ή κάποια άλλη ψυχή.

μου λείπει...θέλω....

"Μου λείπει πολύ....., θα ήθελα...." κανείς και τίποτα.

Δεν μου λείπει κανείς και τίποτα.

Ποτέ δεν μου έλειπε κάτι συγκεκριμένο.

Όλα τα φτιάχνει το μυαλό και η ματαιοδοξία.

Είμαι όμορφα, όπως ακριβώς είμαι.

Ζωή, δίχως μου λείπει και θέλω,

έτσι μ αρέσει, έτσι θα γίνει.

Όνειρα, δίχως προσδοκίες και απαιτήσεις

απο ανθρώπους και καταστάσεις.

Έτσι φτάνω  τον εαυτό μου, τον αληθινό μου εαυτό.

Θέλω μια καρμπονάρα.

Ένα ζευγράρι καινούργια γυαλιά.

Έναν ολοκαίνουργιο σύντροφο,

βαρέθηκα λίγο, θέλω αλλαγή.

Θα ήθελα πιο πλούσια μαλλιά,

ενα μεγαλύτερο σπίτι, 10 πόντους ύψους....

Θα ήθελα ότι δεν έχω και ότι δεν χρειάζομαι αληθινά.

Μας καταδυναστεύουν τα θέλω μας.

Μας κυνηγάνε παντού,

τα υλικά, τα κοινωνικά και οικονομικά μας "θέλω".

Θα είμαι εγώ διχως την ανάγκη του ασταμάτητου θέλω.

Θα μείνω εγώ δίχως να  μου λείπει ότι δεν έχω.

Ένας καταγάλανος ουρανός, δίχως σύννεφα.

Μια αγάπη, δίχως σύνορα και τέρμα.

You don't know what love is

http://www.youtube.com/watch?v=tLFlJIqiMLc

 

Ξεκίνησε τυχαία

 τυχαία τέλειωσε.

Ταξίδεψε στα βουνά και στη μπλέ θάλασσα.

Γέλασε και έκλαψε.

Δεν πήγε μακριά

κουράστηκε νωρίς και έμεινε στον ίδιο τόπο,

περίπου για ένα αιώνα.

Μύριζε άνοιξη, μια υγρή δροσερή άνοιξη,

 όμορφα λουλούδια παντού.

τα δέντρα καταπράσινα,

ζωντανά, χαμογελούσαν απο μακριά.

Λατρεύα την άνοιξη.

Δεν ξέρω όμως πότε έφυγε κι ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας.

Το καλοκαίρι χάθηκε.

Βιαστικά μύρισε μούχλα.

Ζούνε ελεύθεροι

Πάντα θα υπάρχουν βρυκόλακες γύρω μας.
Ζούνε ελεύθεροι όπως κι εμείς.
Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν,
δεν τους βλέπουμε πάντα μα τους μυρίζουμε,
τους νιώθουμε.
Αρκεί να τους αποφύγουμε και αυτοί, ας κάνουν όπως νομίζουν.
Αν αδιαφορήσουμε για τη παρουσία τους, ίσως και να εξαφανιστούνε,
ίσως και να μεταμορφώθούνε σε κοινούς θνητούς, σαν εμένα κι εσένα,
μετά απο χρόνια, ίσως και αιώνες.
Πρέπει όμως να έχουμε τον νου μας.
Είναι κάπου εκεί έξω και μας κοιτάνε, ζούνε απο εμάς.
Δεν θέλω να πάθουνε κακό, ας ζήσουν τη ζωή τους,
θέλω όμως να μην με ενοχλούνε.
Για αυτό και μόλις τους μυρίσω θα φύγω μακριά.
Μόλις δω τον φθόνο στα μάτια τους για την
θνητότητα μου, μόλις νιώσω πως μου κάνουνε κακό,
θα φύγω μακριά δίχως πως και γιατί, απλά θα εξαφανιστώ
απο το πεδίο τους.

Δεν θα με δούνε πότε πια μπροστά τους.

Περιορισμένο αίμα

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΟΔΕΥΟΥΝΕ ΑΣΚΟΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ?
ΜΑΣ ΑΝΑΛΩΝΟΥΝΕ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ
ΣΤΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ,ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟΤΟΜΑ.
ΟΜΩς ΤΟΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ REM ΜΑΣ,
ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ,
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧAΜΕ ΣΤO ΟΝΕΙΡO,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΣΚΟΠΑ
ΕΦΟΣΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ-ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ.
ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,
ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΦΡΕΣΚΟ ΑΙΜΑ.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ΤΟ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
ΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝΕ,
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Σκάκι σκέψεων

Σ'αγάπησα για να αποδείξω στον εαυτό μου πως τ'αξίζω.
Αξίζω αυτήν την αγάπη, που ο δρόμος για το σπίτι της ήταν τόσο δύσβατος?
Προσπαθούσα να σου αποδείξω πως μπορώ να κάνω πολλά,
είμαι μια αυτόνομη super woman, αντέχω πολλά, δεν με πειράζουν πολλά, ούτε πολύ,
δεν είμαι ευαίσθητη, κοίταξε με, είμαι αυτό που χρειάζεσαι...
Συγκαταβατική κι αόρατη μέχρι το σημείο που ξεκινούσα να γίνομαι αντιδραστική
και να υπάρχω παντού.
Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση για αυτό και δεν έθετα το ερώτημα.
Ήθελα να αποφύγω την αλήθεια. Αν έκανα την ερώτηση θα έπερνα κατά
50% την αληθινή απάντηση. Κι αν ήτανε ένα φωναχτό όχι? Κι αν ήτανε
ένα σιωπηλό όχι?
Με την αποδοχή της απόρριψης η ιστορία του αυταπόδεικτου θα τελείωνε.
Δεν ήθελα να τελειώσει, ποτέ δεν θα ήθελα να τελειώσει.
Δίχως λόγο, δίχως σκέψη, απλά δεν βλέπω το τέλος.

Ποιός άραγε σχεδιάζει τον κάνναβο της σκέψης στην αγάπη?