Το τι εχω δει
στην Ελλαδα αυτην την εβδομαδα ταιριαζει πολυ με αυτο που εγω ενιωθα μεχρι
προτινος και προσφατα εχω συνειδητοποιησει κι εχω αλλαξει αντιληψεις.
Ο κοσμος
ειναι τρομοκρατημενος και κουρασμενος, υποθετω γιατι δεν τα βγαζει περα
οικονομικα, γιατι δεν βοηθαει και η
πολιτικη του κρατους, πραγμα που δημιουργει σοβαρη ανασφαλεια για το μελλον του
καθενος. Βλεπω παρα πολλους νεους, οχι στην φοιτητικη ηλικια, να καθονται σε
καφε μερα μεσημερι, να βολταρουν στην
αγορα και αναρωτιεμαι αν αυτοι οι νεοι ανθρωποι εργαζονται. Μαλλον αν απλα
παρατησαν το ψαξιμο δουλειας μετα απο πολυ καιρο που ψαχνουν και κατα συνεπεια
απλα σκοτωνουν τον χρονο τους βολταροντας. Η αβεβαιοτητα και η αισθηση «μπουκωματος»
ξεχυνεται απο παντου.
Επισης ακουω πως
οι μισθοι κυμαινονται απο 480 ευρω εως 550 κι ισως κατι παραπανω. Αναμεσα σε αυτες
τις σκεψεις αναρωτιεμαι αν εδω και πεντε χρονια απο τοτε που ξεκινησε η κριση εχουμε
κατανοησει κατι λαθος, εχουμε πλεον συνηθισει να γκρινιαζουμε για τη δυστυχια
μας και για το κρατος, που ξεχασαμε να ενεργοποιησουμε στο φουλ το μυαλο μας
για να ψαξει στο 100% των ικανοτητων του να εφευρει (κι οχι να βρει καποια
υπαρχουσα) καποια πιθανη λυση.
Για παραδειγμα, ισως
τα δεδομενα να εχουν αλλαξει τοσο βαθια που ειναι πλεον ατοπο να ψαχνουμε μια
δουλεια στην Ελλαδα απλα για να μας λυσει το προβλημα διαβιωσης για ελαχιστους
μηνες. Ισως αυτη ειναι η στιγμη για να
αλλαξουμε τον τροπο που αντιλαμβανομαστε διαφορες εννοιες, οπως την εννοια «εργασια».
Κατι συναφες συνεβει, υποχρεωτικα βεβαια, για την εννοια του «δημοσιου
υπαλληλου». Αν ρωτησετε τον πατερα σας μαλλον θα σας πει πως οταν εισασταν 17
χρονων ισως και να οραματιζονταν να σας δει μεσα σε καποιο Υπουργειου δημοσιο
υπαλληλο. Η σιγουρια που παρηχαν αυτες οι 2 λεξεις ητανε κατι που μεσα σε 12 μηνες
αλλαξε εξολοκληρου. Κατα τον ιδιο τροπο ισως εχει ερθει η στιγμη, οι ανθρωποι
που εχουν ακομα ενεργεια και διαθεση να ξεχασουν τη γκρινια και το παρελθον και
με νεα δημιουργικοτητα και αποστασιοποιηση απο αυτο που συμβαινει να πολεμησουν
για κατι καινουργιο κι οχι για μια δουλεια οπως εννοουνταν προ κρισης. Να συνειδητοποιησουμε πως οι εποχες που μια
δουλεια ητανε το επιθυμητο (γιατι αυτη η
δουλεια δεν συνεπαγονταν μονο 1000 ευρω αλλα και εξελιξη)τωρα πια δεν ειναι και
πρεπει να ψαξουμε βαθια μεσα μας να βρουμε τι αληθινα ειναι το επιθυμητο που
συναμα θα συμβαλλει και στη προσωπικη μας εξελιξη. Αυτο μπορει να μην μας παρεχει πολλα χρηματα ή
ακομα ουτε καν αυτα που πιστευαμε πως ειχαμε αναγκη. Ισως ομως αυτο ειναι μια
καλη ευκαιρια να επαναπροσδιορισουμε τι σημαινει «αναγκη».
Καποιες φορες οσο
νεος και δημιουργικος κι αν εισαι, αθελα σου πεφτεις βαθια μεσα στη λιθη καθως
το περιβαλλον στο οποιο ζεις (οικογενεια, φιλοι, δουλεια, μεσα μαζικης
ενημερωσης)ειναι εξαιρετικα στατικο και σε παιρνει η ροη του ποταμιου μαζι του.
Οπως ενα δημιουργικο περιβαλλον μπορει να κανει θαυματα στην εξελιξη ενος
ανθρωπου ετσι ακριβως ενα πεσμενο και μιζερο περιβαλλον ειναι λογικο να εχει
καταστροφικο αποτελεσμα.
Δεν ισχυριζομαι
πως ειναι παραλογο να πελαγωνουμε. Απλα υποπτευομαι πως ηρθε ο καιρος να
κανουμε μια επικυνδυνη εγχειρηση προσπαθωντας να αφαιρεσουνε κομματι της μνημης
μας. Να αφαιρεσουμε την εννοια της εξαρτημενης εργασιας απο το λεξιλογιο μας,
την γκρινια, το ανουσιο μπλα-μπλα για αρνητικες καταστασεις γιατι αυτο το σπορ
μας βαζει ακομα πιο βαθια στο εδαφος, και να αναθεωρησουμε οτι ζουμε και οτι
θελουμε να ζουμε. Και φυσικα τελευταιο αλλα πολυ σημαντικο να θυμηθουμε πως αν
ξοδεψουμε μερος της ζωης μας ψαχνοντας μια δουλεια των 500 ευρω ισως να
περασουν 2 χρονια της ζωης μας (24 μηνες
ή 17.280) και αφενος να μην εχουμε δουλεια, αφετερου να εχουμε παθει καταθλιψη,
να εχουμε καταστρεψει την υγεια μας απο το αγχος να εχουμε αποξενωθει απο τους
δικους μας ανθρωπους, κοινως να εχουμε το αντιθετο απο το επιθυμητο αποτελεσμα.
