0 1 2 .....2 0 1 2...2 0 2 1.....

Πρόσθεσα την ημερομηνία που είχα ξεχάσει να συμπληρώσω, σε ένα κείμενο για το μπλόγκ μου κι έγραψα κατα λάθος...2021 αντί για 2012...το έσβησα αμέσως και αστραπιαία πέρασαν απο το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις... «πως θα είναι άραγε το 2021? Που θα είμαι και πόσο χαρούμενη θα είμαι, θα αναπολώ αυτές τις στιγμές που ζω τώρα ή όχι, θα έχω παιδιά»? Δεν είναι και πολύ μακριά η χρονολογία 2021...Ο μεγάλος  μου ανηψιός θα είναι  14 ετών, ήδη στην εφηβεία, ο μικρότερος   12 , θα αλητεύουνε παρέα, και η μοναδική μου ανηψιά θα είναι 10,5 ετών, θα εκληπαρεί «τ’αγορια» να την πάρουν μαζί τους στις πρώτες τους αλητείες, θα παρακαλάει να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να μπει και αυτή στην εφηβεία... οι γονείς μου και οι αδελφές μου θα είναι κατά 9 χρόνια μεγαλύτεροι... καινούργιοι άνθρωποι θα έχουν μπει στη ζωή μου, κάποιοι άλλοι θα φύγουν μακριά. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν συνειδητοποιώ  πως το σήμερα  βρίσκεται χρονολογικά  λίγο πριν το αύριο, αρχίζω και νιώθω ελαφρώς πιο βαριά την ευθύνη  του σήμερα στις πλάτες μου..9  χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα...φυσικά και λίγες μόνο μέρες ή ώρες φθάνουν για την πλήρη ανατροπή, όμως  το διάστημα των 9 ετών είναι σίγουρο πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές, στον εαυτό μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στην οικογένεια μου, στη ζωή μου.  9 χρόνια μετά, θέλω να έχω κάνει αυτά που τώρα επιθυμώ, θέλω να έχω ανοίξει την καρδιά μου σε αυτούς που δεν ξέρω μέχρι πότε θα είναι κοντά μου, θέλω να έχω κάνει αυτά που μπορώ μόνο στα 36 να κάνω (ή πιο πριν!!), θέλω να εκμεταλλευτώ την χαρά του τώρα μέσα στην σχεδόν αόρατη σκιά του αύριο.

 Ίσως απ’την άλλη να συμβεί και το αντίθετο, μιας και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενναίσθαι  να προτιμήσω να εστιάσω την προσοχή μου στο τώρα δίχως να αναλογίζομαι καθόλου το μετά...όμως κάτι δεν μου κολλάει, νομίζω πως θα εθελοτυφλώ, γιατί να το κάνω εξάλλου? Δεν φοβάμαι να αναγνωρίσω την (πιθανή) ύπαρξη του μετά.

Ίσως ο Σωκράτης μπορεί να με βοηθήσει με το γνωστό του «Παν μέτρον Άριστον», ισως πρέπει να σκέφτομαι το τώρα ενώ ταυτόχρονα έχω στο νου μου πως θα ήθελα να είμαι το 2021. Μπορούμε άραγε να ζούμε την κάθε μέρα μας δίχως ούτε έναν μικρούλη εύκολο στόχο? Δεν νομίζω, πως μπορείς να ζεις με νόημα δίχως ένα μικρό όνειρο στον νου.  Γίνεται? Πιστεύω πως όχι, όπως οι μηχανές που παράγουν κάθε είδους ενέργεια, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον «σπινθήρα» σαν κίνητρο στη ζωή μας, κάτι που θα μας δίνει έναυσμα κάθε μέρα που ξυπνάμε.

Συνειδητότητα

 Οι επιλογές  μας  πρέπει να είναι συνειδητές.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι επιλέγουμε, βάσει του τι θέλουμε. Δεν αξιζει τον κόπο οι επιλογές της ζωής μας να είναι τυχαίες, έτσι γιατί κάποιος μας τις πρότεινε ή γιατί «έτυχε»...τίποτα δεν τυχαίνει, ή μάλλον όχι κατά το ποσοστό που «λέγεται», προφανώς η τύχη να συνεισφέρει αλλά λίγο, πολύ λίγο. Την πλειονήτητα των καταστάσεων στη ζωή μας την οδηγούμε μονάχα εμείς, κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και το αποδεχτούμε τόσο πιο συνειδητά θα κάνουμε ότι κάνουμε.

Δεν μπορω να ισχυριστώ πως πρέπει όλοι να ξέρουμε τι θέλουμε, μπορώ όμως να μιλήσω για το εαυτό μου. Πέρασαν 35 χρόνια για να καταλάβω οτι για να κάνω σωστές κινήσεις – δηλαδή κινήσεις που νιώθω απαραίτητες για την ζωή μου – πρέπει να γνωρίζω την κάθε στιγμή ΤΙ ΘΕΛΩ, τι χρειάζομαι δηλαδή για να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, κι αυτό ίσως είναι απο τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο...γιατί? Γιατί τα θέλω μου τεινουν να διαμορφώνονται απο εξωτερικές επιρροές κι όχι μοναχα απο αυτό που νιώθω και μου λέει το σώμα μου και η ψυχή μου και γιατί σπάνια μας διδάσκεται να αντιλαβανόμαστε αυτό που θέλουμε. Οι επιρροές αυτές μπορεί να είναι, ο προσωπικός μου προγραμματισμός (τι έμαθα πως είναι το «σωστό» απο μικρή) και αντιλήψεις βάσει πεποιθησεων που έχω κληρονομήσει απο την οικογένεια μου, ο φόβος για κοινωνική επίκριση (απο τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστο), οι προκλήσεις που υπάρχουν γύρω μου, οι οποίες προτιμάνε να μην είμαι συνειδητοποιημενη όσον αφορά στο τι θέλω, γιατί έτσι θα αγοράζω ότι να ναι κι ότι ειναι της μόδας (κι όχι οτι μου ταιριαζει), θα τρώω ότι να ναι (κι οχι ότι μου κάνει καλό), η γνώμη φίλων, εκάστοτε συντρόφων κτλ. Μεσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που εναντιώνεται στο να συνειδητοποιήσω εγώ τι θέλω, οφείλω να συνεχίζω να προσπαθώ με περισσότερο πείσμα να καταλάβω τι χρειάζομαι για να είμαι ευτιχισμένη, οφείλω να ψάξω το όνειρο μου, αυτό που θέλω να κάνω τώρα και αυτό που θέλω να κάνω σε 10, 20, 40 χρόνια απο τώρα..οφείλω στον εαυτό μου να αναρωτιέμαι κάθε μέρα που περνάει αν κάνω αυτό που θέλω κι αν αυτό που κάνω, εξυπηρετεί αυτο που θέλω....

Δεν είναι ατομισμός, είναι απλά ένας τρόπος να είμαι εγώ κι όχι ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο σύντροφος μου, η δασκάλα μου, η κολλητή μου, η αδελφή μου, είναι ένας τρόπος να βρω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι επάνω του, να μην νιώθω αυτόνομη αλλά να είμαι.

Οι γνώμες είναι πολύτιμες.  Είναι όμως γνώμες.  Το βασικό μας κριτήριο πρέπει να παραμένει αυτό που νιώθουμε μέσα μας που θα μας οδηγείσει σε αυτό που θέλουμε.

Κι αν υπάρχει κάποιος που διαβάζοντας αυτό το άρθρο αναρωτιέται αν γεννήθηκα έτσι, η απάντηση είναι πως όχι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπα πως ένας απο τους στόχους μας είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον εαυτό μας. Δούλευα, αγαπούσα, διασκέδαζα χωρίς να ξέρω αν αυτά που κάνω τα επιλέγω εγώ ή η τηλεόραση, εγώ ή ο γονέας μου. Όχι πως κατέκτησα το Έβερεστ αλλά ομολογουμένως προτιμώ να ξέρω τι θέλω, έτσι όλα είναι πολύ πιο απλά και με λιγότερη ανούσια σκέψη και πολύ λιγότερη ενέργεια που μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη!!!!

Η πρακτική στη φιλοσοφία της γιόγκα με έφερε εδώ. Η εξάσκηση στη γιόγκα, είναι ένας απλός τρόπος να αρχίσουμε να νιώθουμε το σώμα μας με στόχο μετά απο κάποιο καιρό να έχουμε επίγνωση του τι θέλουμε. Αυξάνει την ιδιοαίσθηση (ξέρουμε τι νιώθουμε και σε ποιό μέρος του σώματος μας), την αυτοπαρατήρηση, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχο και αυτογνωσία. Κοινώς, βοηθά σημαντικά στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας, που συχνά, μέσα σε όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε και να αγχωθούμε ξεχνάμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι νιώθουμε.