Πρόσθεσα την ημερομηνία που είχα ξεχάσει να συμπληρώσω, σε ένα κείμενο για το μπλόγκ μου κι έγραψα κατα λάθος...2021 αντί για 2012...το έσβησα αμέσως και αστραπιαία πέρασαν απο το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις... «πως θα είναι άραγε το 2021? Που θα είμαι και πόσο χαρούμενη θα είμαι, θα αναπολώ αυτές τις στιγμές που ζω τώρα ή όχι, θα έχω παιδιά»? Δεν είναι και πολύ μακριά η χρονολογία 2021...Ο μεγάλος μου ανηψιός θα είναι 14 ετών, ήδη στην εφηβεία, ο μικρότερος 12 , θα αλητεύουνε παρέα, και η μοναδική μου ανηψιά θα είναι 10,5 ετών, θα εκληπαρεί «τ’αγορια» να την πάρουν μαζί τους στις πρώτες τους αλητείες, θα παρακαλάει να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να μπει και αυτή στην εφηβεία... οι γονείς μου και οι αδελφές μου θα είναι κατά 9 χρόνια μεγαλύτεροι... καινούργιοι άνθρωποι θα έχουν μπει στη ζωή μου, κάποιοι άλλοι θα φύγουν μακριά. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν συνειδητοποιώ πως το σήμερα βρίσκεται χρονολογικά λίγο πριν το αύριο, αρχίζω και νιώθω ελαφρώς πιο βαριά την ευθύνη του σήμερα στις πλάτες μου..9 χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα...φυσικά και λίγες μόνο μέρες ή ώρες φθάνουν για την πλήρη ανατροπή, όμως το διάστημα των 9 ετών είναι σίγουρο πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές, στον εαυτό μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στην οικογένεια μου, στη ζωή μου. 9 χρόνια μετά, θέλω να έχω κάνει αυτά που τώρα επιθυμώ, θέλω να έχω ανοίξει την καρδιά μου σε αυτούς που δεν ξέρω μέχρι πότε θα είναι κοντά μου, θέλω να έχω κάνει αυτά που μπορώ μόνο στα 36 να κάνω (ή πιο πριν!!), θέλω να εκμεταλλευτώ την χαρά του τώρα μέσα στην σχεδόν αόρατη σκιά του αύριο.
Ίσως απ’την άλλη να συμβεί και το αντίθετο, μιας και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενναίσθαι να προτιμήσω να εστιάσω την προσοχή μου στο τώρα δίχως να αναλογίζομαι καθόλου το μετά...όμως κάτι δεν μου κολλάει, νομίζω πως θα εθελοτυφλώ, γιατί να το κάνω εξάλλου? Δεν φοβάμαι να αναγνωρίσω την (πιθανή) ύπαρξη του μετά.
Ίσως ο Σωκράτης μπορεί να με βοηθήσει με το γνωστό του «Παν μέτρον Άριστον», ισως πρέπει να σκέφτομαι το τώρα ενώ ταυτόχρονα έχω στο νου μου πως θα ήθελα να είμαι το 2021. Μπορούμε άραγε να ζούμε την κάθε μέρα μας δίχως ούτε έναν μικρούλη εύκολο στόχο? Δεν νομίζω, πως μπορείς να ζεις με νόημα δίχως ένα μικρό όνειρο στον νου. Γίνεται? Πιστεύω πως όχι, όπως οι μηχανές που παράγουν κάθε είδους ενέργεια, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον «σπινθήρα» σαν κίνητρο στη ζωή μας, κάτι που θα μας δίνει έναυσμα κάθε μέρα που ξυπνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου