non dare importanza

A volte, diventa tutto difficile d’affrontare, 
va istericamente lentamente,
silenziosamente.

Ti viene la voglia d' entrare dentro il guscio della tartaruga 
e restare lì per quanto ci vorra’…

A volte,  perdi l interesse per tutto
e coloro ai quali vuoi bene,
rimani lì  fermo,

tenendo il sospiro piatto e corto.

Ma queste benedette volte sono sempre di passaggio,
non devi dar loro importanza,
se ne andranno quando il vento cambiera’.
Le dimenticherai appena il sole risorgera’,

appena guarderai un bimbo negli occhi,
appena riceverai il sorriso di uno sconosciuto,

quando  ti verra’ in mente l'amore infinito
dei tuoi genitori.

Non perdere tempo prezioso iperanalizzando queste volte passeggere,

non farti scivolare nei corridorii bui di sentimenti negativi e pessanti
che si creano senza che te ne accorga.

 Ignorale e invitale a restare nella tua mente
quanto resta un uccellino nell’albero,
 giusto per un secondo,
e’ di passaggio…

Guarda la luce nel buio.

Senti la voce nel silenzio completo.
Riconosci l amore in mezzo all’odio.

απο την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην αποστασιοποίηση, αποδοχή και παρατήρηση

Βρίσκομαι πάλι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γιατί είμαι έτσι όμως? Ο καθένας μπορεί να βρει λόγο να είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου κάτι δεν  πάει μετρίως εώς καθόλου καλά...ο καθένας μπορεί να γκρινιάζει, να φοβάται, να μεμψιμοιρεί, να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, να ταλαιπωρείται...

Τι θα γινότανε άραγε αν απλά αποδεχόμασταν αυτά τα οποία μας συμβαίνουν δίχως να τα κρίνουμε αρνητικά, αφήνοντας τα αδιάφορα να περάσουν, όπως κάνουμε όταν βρέχει, περιμένουμε να περάσει η βροχή και μετά πάμε να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες μας. Βέβαια το να αποδεχόμαστε μια κατάσταση δεν σημαίνει απαραιτήτως πως μένουμε αδρανείς, η αδράνεια δεν είναι λύση, κάποιες φορές όμως το να περιμένουμε υπομονετικά και παρατηρητικά κάτι να περάσει και να εξελιχθεί, να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, δεν είναι πάντα κατακριτέο, αντιθέτως αν αυτή η αντιμετώπιση συνδυαστεί με ηρεμία και συγκέντρωση δίχως άγχος και πίεση, μπορούμε να καταφέρουμε διαύγεια στον νου και ξεκούραστη σκέψη, χρησιμοποιώντας την αδράνεια προς όφελος μας...μια σύνηθης «λακούβα» στην οποία μπορεί να «σκοντάψουμε» είναι η κατάσταση ανεργίας και ταυτόχρονη απεγνωσμένη έρευνα για εύρεση απασχόλησης. Ας υποθέσουμε πως ψάχνω δουλειά σαν Μηχανικός και δεν βρίσκω, για πολύ καιρό. Σιγά σιγά το άγχος ξεκινάει να αυξάνει τα επίπεδα του και η πίεση (αρτηριακή και...μεταφορική) επίσης! Ας υποθέσουμε πως δεν έχω υποχρεώσεις, παιδιά, ενοίκια, δάνεια. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετα΄...1. Πως να κάνω μια άσχετη δουλειά που δεν ξέρω, 2. Θα κάνω για πάντα άσχετες δουλειές που δεν προτιμώ? 3. Μήπως να ξεκινήσω μια μικρή επιχείρηση ψάχνοντας επιδότηση απο το ΕΣΠΑ? 4. Μήπως πρέπει να κάνω ένα παιδάκι για να έχω τι να κάνω...5. Όμως τι θα τρώει το παιδί αν εγώ δεν έχω δουλειά?...6. Μήπως είναι πια καιρός να ψάξω κάτι στο εξωτερικό? 7. Άραγε δεν είμαι λίγο «μεγάλη» για να μεταναστεύσω?...το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει άπειρες ερωτήσεις, που η πλεονότητα τους είναι απολύτως ανούσιες, περά απο κάποιο περιορισμένο αριθμό υγειών ερωτημάτων. Μα που ξέρω ποιά στιγμή να επιβάλλω στο μυαλό μου να σταματήσει να παράγει ερωτήσεις? Ακόμα μια ερώτηση....η απάντηση βρίσκεται στην παρατήρηση της ζωής μου. Πρέπει να κάτσω σε μια άνετη θέση (ο λωτός ενδείκνυται) και να αρχίσω να παρατηρώ τι συμβαίνει πραγματικά, δίχως φόβο, άγχος και συναισθηματισμούς, αποβάλλοντας τους μέχρι τώρα «οικογενειακούς και κοινωνικούς προγραμματισμούς του εγκεφάλου μου», να δω ότι μου δείχνει η ζωή την παρούσα στιγμή. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται γιατί προυποθέτει ειλικρίνεια, επίγνωση και θάρρος όπως  κι ένα μυαλό καθαρό/έτοιμο  να παρατηρεί, μια όχι τόσο αυτόματη διαδικάσια!!!  

Εν κατακλείδι θα έλεγα πως η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μπορεί να αντιμετωπιστεί αρχικά με μια προσπάθεια αποστασιοποίησης απο την ίδια την κατάσταση (κάνοντας γιόγκα, περίπατο στο βουνό, αθλητική δραστηριότητα κλπ), αποδοχή της και τέλος παρατήρηση του ευρύτερου πλαισίου της ζωής μας.

Απλή συνταγή και πάντα εφαρμόσιμη!!!! Καλή όρεξη...

Πρακτικότητα κι εξέλιξη

Όλη μου την ζωή ήξερα πως δεν ήμουν ιδιαίτερα πρακτικός άνθρωπος. Γιατί, δεν το  γνωρίζω, αλλά έτσι ήταν. Στο γυναικείο φύλο, δεν είναι και πολύ σπάνιο φαινόμενο η έλλειψη πρακτικότητας, ίσως γιατί για επί αιώνες ολόκληρους ο άντρας προέβλεπε για να φέρει «το ψωμί στην οικογένεια» και η πρακτικότητα και η αμεσότητα του, ήτανε ωφέλιμα στοιχεία της προσωπικότητας του άντρα...εν αντιθέσει  με την θεωρία και τις σκέψεις μονάχα, δεν βγαίνει «μεροκάματο», έτσι η πρακτικότητα και ο ρεαλισμός, ή και ενίοτε ο μπρουταλισμός (όταν τα πράγματα είναι όντως μπρουτάλ) μπορεί πιο εύκολα να φέρει εισόδημα.  Μετά απο σκέψη, δεν κρίνω πια τόσο αρνητικά την προαναφερόμενη πρακτικότητα, αντιθέτως, την θεωρώ απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση μας, ένα βήμα πιο μπροστά για την αποδοχή της πραγματικότητας, ξερός ρεαλισμός χωρίς  πολλά πολλά!!!  Απο την άλλη βέβαια η ζωή είναι λίγο βαρετή αν δεν έχει και λίγη ουτοπία μέσα της, έτσι δεν είναι?

Σε μερικές περιπτώσεις πάλι, παραδείγματος χάριν στις σχέσεις, μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα η πρακτικότητα γίνεται απαραίτητος σύντροφος!! Άλλο βέβαια να είμαστε «ωμοί» στην σχέση και αγροίκοι κι άλλο να είμαστε προσγειωμένοι και να ξέρουμε τι ζητάμε και προς τα που βαδίζουμε. Κάποτε απεχθανόμουνα αυτόν τον πραγματισμό, στηριζόμουν εξολοκλήρου στα συναισθήματα της στιγμής  και πίστευα πως θα μείνουν συνέχεια τα ίδια, ίδια ένταση, ίδια θέληση, ίδια πυγμή. Όμως γρήγορα κατάλαβα πως δεν είναι έτσι, δεν μπορεί τίποτα να μείνει αναλλοίωτο και ίδιο, όλα εξελίσσονται, αλλάζουν μέρα με την μέρα, τα παιδιά μεγαλώνουν, οι ενηλικες επίσης, η μέρα γίνεται νύχτα, ο χρόνος περνάει, η ζωή αλλάζει χρώμα, οσμή, υφή, έτσι συνειδητοποιούμε πως η εξέλιξη μας δεν είναι επιλογή.