Βρίσκομαι πάλι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γιατί είμαι έτσι όμως? Ο καθένας μπορεί να βρει λόγο να είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου κάτι δεν πάει μετρίως εώς καθόλου καλά...ο καθένας μπορεί να γκρινιάζει, να φοβάται, να μεμψιμοιρεί, να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, να ταλαιπωρείται...
Τι θα γινότανε άραγε αν απλά αποδεχόμασταν αυτά τα οποία μας συμβαίνουν δίχως να τα κρίνουμε αρνητικά, αφήνοντας τα αδιάφορα να περάσουν, όπως κάνουμε όταν βρέχει, περιμένουμε να περάσει η βροχή και μετά πάμε να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες μας. Βέβαια το να αποδεχόμαστε μια κατάσταση δεν σημαίνει απαραιτήτως πως μένουμε αδρανείς, η αδράνεια δεν είναι λύση, κάποιες φορές όμως το να περιμένουμε υπομονετικά και παρατηρητικά κάτι να περάσει και να εξελιχθεί, να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, δεν είναι πάντα κατακριτέο, αντιθέτως αν αυτή η αντιμετώπιση συνδυαστεί με ηρεμία και συγκέντρωση δίχως άγχος και πίεση, μπορούμε να καταφέρουμε διαύγεια στον νου και ξεκούραστη σκέψη, χρησιμοποιώντας την αδράνεια προς όφελος μας...μια σύνηθης «λακούβα» στην οποία μπορεί να «σκοντάψουμε» είναι η κατάσταση ανεργίας και ταυτόχρονη απεγνωσμένη έρευνα για εύρεση απασχόλησης. Ας υποθέσουμε πως ψάχνω δουλειά σαν Μηχανικός και δεν βρίσκω, για πολύ καιρό. Σιγά σιγά το άγχος ξεκινάει να αυξάνει τα επίπεδα του και η πίεση (αρτηριακή και...μεταφορική) επίσης! Ας υποθέσουμε πως δεν έχω υποχρεώσεις, παιδιά, ενοίκια, δάνεια. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετα΄...1. Πως να κάνω μια άσχετη δουλειά που δεν ξέρω, 2. Θα κάνω για πάντα άσχετες δουλειές που δεν προτιμώ? 3. Μήπως να ξεκινήσω μια μικρή επιχείρηση ψάχνοντας επιδότηση απο το ΕΣΠΑ? 4. Μήπως πρέπει να κάνω ένα παιδάκι για να έχω τι να κάνω...5. Όμως τι θα τρώει το παιδί αν εγώ δεν έχω δουλειά?...6. Μήπως είναι πια καιρός να ψάξω κάτι στο εξωτερικό? 7. Άραγε δεν είμαι λίγο «μεγάλη» για να μεταναστεύσω?...το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει άπειρες ερωτήσεις, που η πλεονότητα τους είναι απολύτως ανούσιες, περά απο κάποιο περιορισμένο αριθμό υγειών ερωτημάτων. Μα που ξέρω ποιά στιγμή να επιβάλλω στο μυαλό μου να σταματήσει να παράγει ερωτήσεις? Ακόμα μια ερώτηση....η απάντηση βρίσκεται στην παρατήρηση της ζωής μου. Πρέπει να κάτσω σε μια άνετη θέση (ο λωτός ενδείκνυται) και να αρχίσω να παρατηρώ τι συμβαίνει πραγματικά, δίχως φόβο, άγχος και συναισθηματισμούς, αποβάλλοντας τους μέχρι τώρα «οικογενειακούς και κοινωνικούς προγραμματισμούς του εγκεφάλου μου», να δω ότι μου δείχνει η ζωή την παρούσα στιγμή. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται γιατί προυποθέτει ειλικρίνεια, επίγνωση και θάρρος όπως κι ένα μυαλό καθαρό/έτοιμο να παρατηρεί, μια όχι τόσο αυτόματη διαδικάσια!!!
Εν κατακλείδι θα έλεγα πως η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μπορεί να αντιμετωπιστεί αρχικά με μια προσπάθεια αποστασιοποίησης απο την ίδια την κατάσταση (κάνοντας γιόγκα, περίπατο στο βουνό, αθλητική δραστηριότητα κλπ), αποδοχή της και τέλος παρατήρηση του ευρύτερου πλαισίου της ζωής μας.
Απλή συνταγή και πάντα εφαρμόσιμη!!!! Καλή όρεξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου