27 Δεκεμβρίου 2012
Λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου. Κοιτούσα τα μυνήμα του Αγγλικού κινητού μου και είδα τον εαυτό μου πριν απο 4 χρόνια, στο Λονδίνο. Έζησα τις στιγμές εκείνες ξανά. Με την ιδέα της οικοιοθελούς παραίτησης απο την δουλειά μου, αποφάσισα να ανοίξω ενα επικίνδυνο κεφάλαιο στη ζωή μου, το κεφάλαιο λέγοτανε Ελλάδα, μετα απο 14 χρόνια στο εξωτερικό.
Ολο αυτό το flashback με έκανε να σκεφτώ πως τα πάντα περνάνε στη ζωή μας, ο ενθουσιασμός, οι στεναχώριες, τα άγχη, περνάνε αφήνοντας πολύ λίγα ίχνη εφόσον αντικαθιστούνται απο νέες εμπειρίες, ξανά χαρές και ξανά στεναχώριες. Δεν θυμόμουνα καν τα υπέροχα οπως και τα άσχημα συναισθήματα που είχα νιώσει τον Μαιο του 2009. Είχανε αποθηκευτεί στην μακροπρόθεσμη μνήμη του εγκεφάλου μου, και καταχωρηθεί σε εναν κλειστό φάκελο που σημερα άνοιξα καθαρά τυχαία, έδωσα το κινητό μου στην αδελφή μου και τσέκαρα τι θέλω να κρατήσω στη μνήμη (του κινητού γιατί στη αλλη μνήμη δεν αποφασίσζω εγώ τι σβήνω). Η περιορισμένη μνήμη του κινητού ανέσυρε άθελα μου την μνήμη του μυαλού μου και ξαφνικά είδα έρωτες, φιλίες, δουλειές, άλλους τόπους, διασκέδαση, αρώματα απο το 2009... πάνε τέσσερα χρόνια, δεν είναι δα και τόσο μακριά, μα είναι πια μια ανάμνηση, κατι που δεν θυμάμαι πια χωρίς λόγο, κάτι που θα μπορούσε και να μην έχει ποτέ συμβεί.....
Τελικά ειναι ελάχιστοι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να αναλωνόμαστε σε προσωρινές στεναχώριες, γιατί όλα σύντομα θα γίνουν παρελθόν και δεν θα θυμόμαστε καν ότι τα ζήσαμε, παρα μόνο αν πέσει στα χέρια μας το κινητό που είχαμε πριν απο χρόνια... Το τώρα έχει περισσότερη σημασία απο οτιδήποτε άλλο, να ζούμε το σήμερα και το κοντινό αύριο, αυτά ορίζουν την αληθινή μας ζωή και τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου