Γιατι αραγε καποια μερα ξυπναμε και...
νιωθουμε αυτη τη διαυγεια που τοσο μας ελειπε κι αναζητουσαμε?
Που γυρνουσε και σημερα επεστρεψε?
Ειχε παει διακοπες
εκανε μηπως απεργια
που κρυβοτανε η Κ.Διαυγεια
και μια βροχερη πρωια εμφανιστηκε μπροστα μας?
Πολλες οι πιθανες απαντησεις.
Οταν κατι στον οργανισμο μας δεν λειτουργει
στην αρχη καποιο μερος του σωματος νιωθει την ενοχληση
κι αν την αγνοησουμε επεκτεινεται και σε αλλα μερη
και πολυ πιθανως να δυσχεραινει την καθημερινοτητα μας.
Πρεπει να λυσουμε το προβλημα
για να μπορεσουμε να ζησουμε φυσιολογικα
και να ανταποκριθουμε στις καθημερινες μας δραστηριοτητες με ανεση και ευχαριστηση.
Ο ψυχικος μας κοσμος ειναι οπως το σωμα μας.
Αν υπαρχει κατι μεσα μας που μας ενοχλει
και/ή μας παρεμποδιζει να ζουμε με ικανοποιηση
κατα πασα πιθανοτητα πρεπει
να βρουμε τι φταιει και να το αντιμετωπισουμε
οπως ακριβως θα λειτουργουσαμε αν μας πονουσε το νεφρο
το συκωτι, η κοιλια, το στομαχι κτλ.
Μονο που ειναι πολυ πιο δυσκολη η διαγνωση του ψυχικου πονου.
Μαλλον, αν το θεσω πιο ρεαλιστικα,
το σωμα μας ειναι αμεσα εξαρτημενο απο τη ψυχικη μας υγεια
κι οπως ειναι φυσικο, οταν κατι δεν παει καλα με τη ψυχη
το σωμα εκδηλωνει τ αντιστοιχα συμπτωματα,
δυσφορια ειναι το πιο αναγνωρισιμο,
κατι μας φταιει, κατι δεν κολλαει,
κατι δεν μας αρεσει και μας κανει να νιωθουμε αβολα,
για αυτο και δυσφορουμε.
ΑΝ το αγνοησουμε και υποθαλψουμε το συμπτωμα,
ακριβως οπως συμβαινει και με το σωμα,
το προβλημα πιθανως θα μεγαλωσει...
ετσι ενα πρωινο θα ξυπνησουμε
και δεν θα εχουμε ορεξη να σηκωθουμε απ το κρεββατι
το σωμα αρνειται να κανει τ οτιδηποτε
το σωμα αντιδρα στην ασυνειδητη μας επιλογη να αγνοουμε τη δυσφορια
που κατι μας δημιουργει.
Οταν μετα απο καιρο αποδεχτουμε, παρατηρησουμε, παλεψουμε και
ψαξουμε λυσεις για το προβλημα μας
μερα με την μερα η δυσφορια θα φευγει
κι ετσι ενα πρωι θα ερθει ξανα στη ψυχη η διαυγεια
την οποια φυσικα το μυαλο θα αναγνωρισει με μεγαλη χαρα.
Καλως οι κακως τα "θεματα" της ψυχης ειναι αρρηκτα δεμενα με το σωμα
αν δεν καταπιεζουμε το σωμα μας και δεν αγνοουμε τα σημαδια που μας δινει
μα αντιθετως τα φροντιζουμε ενα ενα με αγαπη κι υπομονη
τοτε θα ερθει η μερα που θα νιωσουμε αυτη
την πολυποθητη διαυγεια, ηρεμια
ανιδιοτελη αγαπη για την ιδια την ζωη
και για τους γυρω μας
γνωστους κι αγνωστους.
Ζουμε μια μοναχα ζωη σ αυτο τον πλανητη.
Καθε λεπτο που φευγει δεν επαναλαμβανεται.
Ειναι ασυμφορο να εθελοτυφλουμε
να κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας
να μη βλεπουμε και να μην ακουμε...
χανουμε χρονο απο αυτη την μοναδικη
κι υπεροχη ζωη.
