ψύχρα

https://www.youtube.com/watch?v=Bq5CZjJutrc

Το τελευταίο τρίμηνο η σκέψη μου και οι εμπειρίες που περιστασιακά βιώνω για κάποιο παράξενο λόγο, σύμπτωση, δεν ξέρω, σχετίζονται με τον θάνατο, όχι μόνο τον φυσικό, αλλά και μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην εικόνα που μπορεί να έχεις για κάποιον, ή κάποια κατάσταση που ζεις τόσο, που βιώνεται ως «σχεδόν» θάνατος.

Σήμερα ένας γλυκός φίλος μου πρότεινε να δούμε το «Άγριες φράουλες» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.  Ενώ δηλώνω άσχετη με τις ταινίες, τις αγαπώ και παρότι είμαι λίγο δύσπιστη μαζί τους, αυτή η ταινία ήταν το τελευταίο κομμάτι ενός προσωπικού παζλ.

Ζούμε τον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητα μας, άθελα μας, σαν να είναι αιώνιος. Το ίδιο κάνουμε και με τους κοντινούς μας ανθρώπους, που συναναστρεφόμαστε.  Έχουμε την θλιβερή εντύπωση πως έχουμε την πολυτέλεια να μην είμαστε οι εαυτοί μας 100%, γιατί έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, εντάξει, κάποτε θα γίνουμε οι εαυτοί μας, υπάρχει χρόνος όμως πολύς, σωστά?.. Πληγωνόμαστε στις σχέσεις μας, γιατί δεν ξέρουμε να είμαστε οι αυθεντικοί εμείς, εμείς που κλαίμε, που στεναχωριόμαστε, που έχουμε επιθυμίες, που απογοητευόμαστε, κι ακόμα και τότε μπορεί ακόμα να νοιαζόμαστε. Όχι βέβαια. «Αν με έβλαψες, πώς να σε νοιαστώ»? Είμαστε αυτοί που οι άλλοι θέλουνε να δούνε. Οι Κύριοι τέλειοι. Οι αλάνθαστοι. Αυτοί που αποδεχόμαστε τα πάντα ακατέργαστα, απλώς για να μην νιώσουμε μέσα στο πετσί μας και να μην δείξουμε και στους άλλους τι νιώσαμε. Λέμε «θα περάσει» και περνάει όντως δίχως να μοιραστώ, το εγώ συνεχίζει την πορεία του. 

Κι οι εμπειρίες  γίνονται μενού και οι άνθρωποι της ζωής μας περαστικοί και «καταχωρημένοι».

Ξεχνιούνται μέσα σε ένα σύννεφο επιφανειακότητας και αδυναμίας.
Κι αντί να γεμίζω, αδειάζω. 

Μήπως άραγε μπορώ και να νιώσω και να το αφήσω να φύγει? Μήπως μπορώ να δείξω πως δεν είμαι ατσάλινος/η, λυγίζω,  μοιράζομαι? Μοιράζομαι σημαίνει συνδέομαι μέσω καρδιάς. Απομακρυνόμαστε από την καρδιά μας και φερόμαστε ψυχρά, σαν να μην μας νοιάζει να αφαιρούμε ανθρώπους από την ζωή μας, λες κι έχουμε καμιά 7.000 μέσα μας. Ύπουλο όργανο η καρδιά. Έχει τις μεγαλύτερες άμυνες, κάστρο μεσαιωνικό, με νερό στη μέση για προστασία. Δεν νιώθω τίποτα. Ο εχθρός δεν υπάρχει, κι αν υπήρχε έχει ήδη φύγει. Ή ίσως και να τον σκότωσα.

Τι ζωή.. Να δέχεσαι το «δε νιώθω». Να το αποδέχεσαι και να το κοιτάς κατάματα. Και να μην μπορείς να δράσεις, η να μην θέλεις. Να αφήνεις την ψυχρότητα να σε γεμίζει σαν να μην έχεις επιλογή. Έχεις, μην γελιέσαι.Όμως δεν είναι εύκολο κι ούτε απλό. 

Στα 76 του, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Victor Sjöström,  μόνο προς στο τέλος αναγνωρίζει την ψυχρότητα του, νιώθει για πρώτη φορά να συνδέεται με την καρδιά του κι αυτή με τους γύρω του. 

Η ζέστη μας συνδέει, όχι το κρύο...

Το ουράνιο τόξο έχει άπειρα χρώματα μέσα του, δεν είναι ασπρόμαυρο.

κάμπια-πεταλούδα

https://www.youtube.com/watch?v=dSwLMbw4LUo

«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ζούμε αν βιώνουμε 

τόσο πόνο ορισμένες φορές στη ζωή? 

Μετά το ξανασκέφτομαι και υποθέτω πως ίσως πρέπει να μάθουμε 

κάτι συγκεκριμένο από όλο αυτό.

Να προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας?

Να μάθουμε να επικοινωνούμε επαρκώς τα θέλω μας?

Να μην κάνουμε «εκπτώσεις» σε αυτά, 

απλώς γιατί «βολεύει» κάποιον άλλον άνθρωπο?

Αν ψάξεις θα βρεις απαντήσεις. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη πως σε περιπτώσεις ψυχικού πόνου, 

η λογική του «γιατί» θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα

…μάλλον όχι.

Τότε τι? 

Ο χρόνος? 

Η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί να θέλει κάποιος να σε πληγώσει? 

Μα κανείς, ή ελπίζω σπάνια θέλει κάποιος επίτηδες να σε πληγώσει. 

Συχνά, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι η επιλογή σου λανθασμένη. 

Ή μήπως ένα στάδιο για να επαναπροσδιορίσεις 

τις ανάγκες και τα θέλω σου. 

Να επανα-οριοθετήσεις τον εαυτό σου 

και να σταματήσεις να βάζεις τα θέλω του οποιοδήποτε άλλου 

επάνω από τα δικά σου θέλω.

Σε μεγάλη ηλικία ανακαλύπτω πως αναπαράγουμε συμπεριφορές που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας, άθελα μας 

και έχουμε πλήρη άγνοια μέχρι να πληγωθούμε και να αναρωτηθούμε «συγνώμη, αγαπημένη, μα εσύ γιατί ανεχόσουν κάτι που σε πλήγωνε»?

Κι ο άλλος εαυτός θα σου πει, «γιατί έτσι μου μάθανε, δεν ήξερα, νόμιζα πως έτσι πρέπει. Κι εξάλλου φοβόμουνα να ζητήσω αυτό που ήθελα, ξέρεις ανησυχούσα μην μου αφαιρεθούν και τα λίγα».

Ένας ψυχολόγος θα έλεγε «θετική αναπλαισίωση»…

Χμμμ, οκ ναι, από πού να πρωτοξεκινήσω όμως? 

Ιδέα δεν έχω. 

Όταν ένα κάρο εμπειρίες διαλύονται κι από θετικές 

μετατρέπονται σε ένα μαύρο σύννεφο απογοήτευσης κι ανεπάρκειας, απόρριψης, 

δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις…

«…από πού να το πιάσεις»? 

Μάλλον από πουθενά.

Μην το πιάσεις καν.

Άφησε το να είναι ότι είναι.

Και μόλις είσαι έτοιμη θα μεταμορφωθεί ο πόνος 

σε αυτό που στοχεύει να σου διδάξει.

Το πιστεύω. 

Όχι γιατί θέλω. 

Αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Η απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος 

που τόσο εμπιστευόμουν 

είναι τόσο τρομακτικά μεγάλη και θλιβερή 

που μόνο η πίστη στον λόγο ύπαρξης του πόνου μπορεί να με σώσει.

Θα περιμένω την μεταμόρφωσή του λοιπόν...

προσωρινή τυφλότητα

https://www.youtube.com/watch?v=HlytJOWNhd4

Μια μέρα ξύπνησα και δεν έβλεπα.
Σαν να είχα από πάνω μου έναν προβολέα δυνατό.
Καθώς έγραφα, ενα γράμμα το έβλεπα και το διπλανό του όχι.
Αυτή η "'έκλαμψη" διήρκεσε περίπου 15 λεπτά.
Δεν πανικοβλήθηκα όμως βίωσα περίπου το πως βλέπει κάποιος
που έχει σοβαρό πρόβλημα στην αίσθηση της όρασης του.
Τα μάτια μου κοίταζαν δίχως να διακρίνουν.

Κρίση στρες στα μάτια.
Πέρασε.
Έβλεπα μετά.
Άφησε ανησυχία

Μήπως δεν ήθελα να βλέπω?
Μήπως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από όσα βλέπω
ή νομίζω πως βλέπω "ξεκάθαρα"?
Ποιο το μήνυμα του σώματος μου?

- Σταμάτα να κοιτάς κι άρχισε να βλέπεις Ερυφίλη με τα άλλα μάτια σου.

- Μα τι λες? Με τα άλλα? Δεν έχω άλλα.

- Τα μάτια της καρδιάς Ερυφίλη.

- What? Τι σου συμβαίνει μα τι λες τώρα? Και που βρίσκονται, ούτε που ξέρω!!
Στο στήθος, στην πλάτη στο στέρνο, που?

-  Θα σου πω τι θα κάνεις. Θα πεις στο μυαλό σου να πάψει να σκέφτεται για λίγο.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το πετύχεις.

-  Ο Διαλογισμός κάνει?

-  Ναι αμέ. Ότι ξέρεις πως θα σε κάνει να έχεις κάποια κενά σκέψης, να αδειάσει το μυαλό σου. Λοιπόν, μόλις το μυαλό σταματήσει να τρέχει και θα βιώσεις ένα κενό σκέψης θα σταματήσεις να ανακαλείς μνήμες, και έτσι θα συνδεθείς με τα μάτια της καρδιάς. Θα κάνεις μια βουτιά μέσα τους. Στη γιόγκα τα μάτια της καρδιάς λέγονται και "Τρίτι μάτι", βρίσκεται ανάμεσα στα δυο σου φρύδια.

Σταμάτα ότι κάνεις με το μυαλό σου
και συνδέσου με την καρδιά σου.
Δώσε χρόνο κι άκου το σώμα σου.
Κοίτα με την καρδιά.
Νιώσε με αυτήν.
Άσε το μυαλό στην άκρη.