κάμπια-πεταλούδα

https://www.youtube.com/watch?v=dSwLMbw4LUo

«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ζούμε αν βιώνουμε 

τόσο πόνο ορισμένες φορές στη ζωή? 

Μετά το ξανασκέφτομαι και υποθέτω πως ίσως πρέπει να μάθουμε 

κάτι συγκεκριμένο από όλο αυτό.

Να προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας?

Να μάθουμε να επικοινωνούμε επαρκώς τα θέλω μας?

Να μην κάνουμε «εκπτώσεις» σε αυτά, 

απλώς γιατί «βολεύει» κάποιον άλλον άνθρωπο?

Αν ψάξεις θα βρεις απαντήσεις. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη πως σε περιπτώσεις ψυχικού πόνου, 

η λογική του «γιατί» θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα

…μάλλον όχι.

Τότε τι? 

Ο χρόνος? 

Η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί να θέλει κάποιος να σε πληγώσει? 

Μα κανείς, ή ελπίζω σπάνια θέλει κάποιος επίτηδες να σε πληγώσει. 

Συχνά, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι η επιλογή σου λανθασμένη. 

Ή μήπως ένα στάδιο για να επαναπροσδιορίσεις 

τις ανάγκες και τα θέλω σου. 

Να επανα-οριοθετήσεις τον εαυτό σου 

και να σταματήσεις να βάζεις τα θέλω του οποιοδήποτε άλλου 

επάνω από τα δικά σου θέλω.

Σε μεγάλη ηλικία ανακαλύπτω πως αναπαράγουμε συμπεριφορές που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας, άθελα μας 

και έχουμε πλήρη άγνοια μέχρι να πληγωθούμε και να αναρωτηθούμε «συγνώμη, αγαπημένη, μα εσύ γιατί ανεχόσουν κάτι που σε πλήγωνε»?

Κι ο άλλος εαυτός θα σου πει, «γιατί έτσι μου μάθανε, δεν ήξερα, νόμιζα πως έτσι πρέπει. Κι εξάλλου φοβόμουνα να ζητήσω αυτό που ήθελα, ξέρεις ανησυχούσα μην μου αφαιρεθούν και τα λίγα».

Ένας ψυχολόγος θα έλεγε «θετική αναπλαισίωση»…

Χμμμ, οκ ναι, από πού να πρωτοξεκινήσω όμως? 

Ιδέα δεν έχω. 

Όταν ένα κάρο εμπειρίες διαλύονται κι από θετικές 

μετατρέπονται σε ένα μαύρο σύννεφο απογοήτευσης κι ανεπάρκειας, απόρριψης, 

δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις…

«…από πού να το πιάσεις»? 

Μάλλον από πουθενά.

Μην το πιάσεις καν.

Άφησε το να είναι ότι είναι.

Και μόλις είσαι έτοιμη θα μεταμορφωθεί ο πόνος 

σε αυτό που στοχεύει να σου διδάξει.

Το πιστεύω. 

Όχι γιατί θέλω. 

Αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Η απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος 

που τόσο εμπιστευόμουν 

είναι τόσο τρομακτικά μεγάλη και θλιβερή 

που μόνο η πίστη στον λόγο ύπαρξης του πόνου μπορεί να με σώσει.

Θα περιμένω την μεταμόρφωσή του λοιπόν...