Καμιά φορά σκέφτομαι πολύ.
Μετά αδειάζω, μετά γεμίζω.
Έτσι κάπως πετυχαίνω να ισορροπώ σε αυτόν τον κόσμο.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το αίμα μου
και τους βρικόλακες,
που ενίοτε αγαπώ.
Με προσελκύουν για κάποιο άγνωστο λόγο.
Ναι ξέρω, θα μου πεις
"μίλησε με τον ψυχοθεραπευτή σου",
ξέρω, ξέρω,
θα το κάνω αφότου τελειώσω αυτό το κείμενο.
Το πρόβλημα της "μετάγγισης"
προκύπτει όταν αφήνω κάποιον να
πιει το αίμα μου.
Άθελα μου, πίνει όσο θέλει και χορταίνει.
Όμως μετά, παίρνει καιρό να ανέβει ο αιματοκρίτης.
Καμιά φορά δυσανάλογα πολύ καιρό.
Αρχικά νιώθω καλά.
Σαν να με ξαλάφρωσε το "έξτρα" αίμα που έφυγε,
ίσα που με πείθω πως ήταν αυτό που χρειαζόμουν,
το κάρμα μου.
Μετά από λίγο, νιώθω αδυναμία,
μοιάζω κάπως κίτρινη,
τα μάτια μου ξηρά και διψάω πολύ
κι έχω μια ανακατωσούρα στο στομάχι.
Άλλες φορές πάλι
πονάω
όχι στις φλέβες ή αρτηρίες,
στην καρδιά μέσα βαθιά,
μέχρι πίσω ανάμεσα στις ωμοπλάτες...
σαν να μου έχεις τοποθετήσει ένα μαχαίρι που μένει εκεί
μέχρι να ανέβει πάλι ο αιματοκρίτης
κι ο βρικόλακας να πάει σε άλλο θύμα.
Δεν θέλω να μου παίρνουν το αίμα.
Μικρή η ζωή για μεταγγίσεις.
ΥΓ: Η αναφορά στην φωτογραφία είναι ενός ψυχολόγου κατά τη διάρκεια της μελέτης του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου