2b or not 2b

Συνήθεια

η ζωή μας, η επανάληψη,

άλλοτε συνειδητή, άλλοτε ασυνείδητη,

άλλοτε δική μας, άλλοτε δανεική.

Συνήθεια, η καλή μας επιλογή.

Η δική μας επιλογή.
Μας χαμογελά, μας οδηγεί,

μας ικανοποιεί, μας ευχαριστεί,

ο σύντροφος που διαλέξαμε.

Συνήθεια, η κακή μας επιλογή.

Η δανεική επιλογή.

Μας υποβάλλεται, μας μουδιάζει, 

μας καταπιέζει, μας δυσαρεστεί, 

ο σύντροφος που δε διαλέξαμε.

 Συνήθεια

η επιλογή μας και ευτυχία,

 η αβουλία μας και καταστροφή.

 

next one or not...

Τι χρειάζονται οι σχέσεις για να παραμείνουν σχέσεις και να μην καταλήξουν σε τσακωμό, απογοήτευση, διαζύγιο και χωρισμό?
Ειλικρίνεια, διαύγεια, εγκράτεια, να τα έχει βρει ο καθένας με τον εαυτό του, να είναι και οι δυό οικονομικά ανεξάρτητοι, να έχουν πείρα στις σχέσεις, παρεμφερές μορφωτικό επίπεδο, τις ίδιες αξίες, ή απλά και μόνο να αγαπιούνται? Ποιά είναι επιτέλους η μαγική συνταγή για να εξελιχθεί μια σχέση? Την γνωρίζουμε την συνταγή, έτσι δεν είναι? Μήπως όλοι αυτό δεν πιστεύουμε, μέχρις ότου χωρίσουμε και ξανά-αναρωτιθούμε γιατί άραγε χωρίσαμε....ίσως η πολύ ελευθερία, η λίγη θέληση για δέσμευση και υποχώρηση, η λανθασμένη εντύπωση μας πως έχουμε μπροστά μας όσο χρόνο θέλουμε, η ιδιαίτερη ευκολία του να ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον, οι σπάνιες περιπτώσεις αυτοκριτικής.... Τι τεράστια κούραση δημιουργούμε στην ψυχή μας παρόλο που αυτή θέλει απλά να είναι ικανοποημένη και να περνάει καλά!!!!

νυχτερινό μπάνιο

Θέλω ή πρέπει? Πρέπει είναι φόβος.
Πρέπει είναι ανασφάλεια. Για ποιόν πρέπει και γιατί?
Θέλω, νιώθω την ανάγκη, την επιθυμία, δε γίνεται διαφορετικά.

Θέλω να είμαι μέσα στην θάλασσα.

Επιπλέω, η δροσιά του υγρού στοιχείου παντού, με περιβάλλει,
το παγωμένο νερό με ξυπνάει...νιώθω ζωντάνια, ενέργεια, μια
στιγμιαία ξαφνική ευφορία, ένα τράνταγμα, ένα γρήγορο κι αυτόματο,
ευχάριστο τράνταγμα δίχως καμμιά σκέψη, κανέναν πνευματικό κόπο,
για κανέναν άλλον παρά το σώμα, η ψυχή κοιμάται, δεν συμμετέχει,
έτσι μόνον θα ξεκουραστεί και θα γίνει σχεδόν καινούργια.

Έφυγε μια στρώση παρελθόντος, μια επιφάνεια γνώσης άχρηστης πια,
ίσως και καταστροφικής, δεν υπάρχει, την πήρε το κύμα, έφυγε ευτυχώς.

Our plastic values...Οι πλαστικές αξίες μας

Μάθαμε (μέσω του κοινωνικού μοντέλου που μας έχει επιβληθεί εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες) να υπερεκτιμάμε τα υλικά αγαθά, να υπερεκτιμάμε προσωρινές αξίες και είδη όπως  μόδα, ρούχα, αυτοκίνητα, κινητά κτλ, να προβάλλουμε μέσω αυτών των πλασματικών αξιών το εγώ μας, κι έτσι να αντλούμε ικανοποίηση έχοντας λησμονήσει τί πραγματικά είναι αυτό το καμουφλαρισμένο "εγώ", τι πραγματικά μένει αν αφαιρέσουμε το υπέροχο εξωτερικό μας περίβλημα. Συνηθίσαμε να είμαστε χαρούμενοι με το σούπερ-τρέντυ καινούργιο μας κινητό, να νιώθουμε αυτήν την στιγμιαία ικανοποίηση, να προβάλλουμε την όμορφη εικόνα μας και να αρκούμαστε όταν η εικόνα μας γίνεται αποδεκτή και ευπρόσδεκτη απο τους γύρω μας.
Κι έτσι στα ξαφνικά όταν δεν μπορούμε να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε 5 χρόνια και γκαρνταρόμπα κάθε 6 μήνες, οι αρχικές μας αξίες έχουνε κλονιστεί και απομονωνόμαστε, νιώθουμε να απειλούμαστε, γινόμαστε επιθετικοί, παθαίνουμε κατάθλιψη, χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας γιατί δεν μπορούμε πιά να εφαρμόσουμε στην ζωή μας το μοντέλο που είχαμε μάθει και που μας έδινε ικανοποίηση.

Γαλουχιθήκαμε να είμαστε αχάριστοι προς την ίδια τη ζωή και έτσι ξεχάσαμε να ζούμε αληθινά και να αντλούμε ικανοποίηση απο αληθινά συναισθήματα και καταστάσεις που μπορούν να μας δώσουν στιγμές ευτυχίες κι όχι ένα πλαστικό υποκατάστατο της. Ξεχάσαμε να φερόμαστε, να σκεφτόμαστε, να ζούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε καθώς ασχολούμασταν με αυτό που η κοινωνία μας επιβάλλει να επιθυμούμε, το καλύτερο σπίτι, το μεγαλύτερα σπίτι, το νέο μοντέλο κινητού, το πιό γρήγορο αυτοκίνητο, τον πιο όμορφο σύντροφο με την καλύτερη δουλειά και το φωτεινότερο μέλλον...ξεχάσαμε να εκτιμάμε βασικά καθημερινά πράγματα που μπορούνα να μας δώσουνε χαρά και ικανοποίηση, ξεχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε.

Όλα αυτά που μάθαμε πως είμαστε και κάναμε δεν είναι κατακριτέα, γιατί δεν αποφασίσαμε εν γνώση μας να ακολουθήσουμε το καταναλωτικό-κοινωνικό μοντέλο. Όμως είναι πιά καιρός να σταματήσουμε να αναρωτηθούμε τι μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους. Να θυμηθούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, κι αν δεν το γνωρίζουμε να ψάξουμε να το βρούμε. Να εκτιμήσουμε την ίδια την ζωή, την αγάπη, την φύση, την υγεία που έχουμε.

Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας χωρίς φίλτρα, αυτό το καταναλωτικό-εγωκεντρικό μοντέλο μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως υπάρχουμε μονάχα εμείς σε αυτόν τον κόσμο.

Τεχνητά δοντάκια, δεν νομίζω

Είσαι νέος και δεν έχεις δουλειά λόγω οικονομκής κρίσης.

Έχεις σπουδάσει, έχεις πολλές τεχνικές γνώσεις, ίσως

και να έχεις ήδη εργαστεί, τώρα ομως είσαι άνεργος.

Όσο "μαύρα" κι αν βλέπεις το μέλλον σου τώρα,

μπορείς να ελπίζεις ακόμα σε κάτι καλό

απλά και μόνο γιατί είσαι νέος..20, 30, 40, 50.

Έχεις ενέργεια, όχι γιατί το θέλεις και το αποφάσισες αλλά

γιατί ο οργανισμός σου είναι νεαρούλης, έχεις φρεσκάδα,

όση κι αν είναι αυτή, είσαι βιολογικά νέος, μπορείς

να κάνεις σπορ, να δουλέψεις πολύ, να κοιμάσαι λίγο.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ένας ηλικιακά μεγάλος άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος προχωρημένης ηλικίας, ανάμεσα στα 60-80.

Σου λέι πως έχει γεννηθεί μετά το 1950, μετά τον 2ο Π.Π.

σου λέει πως έχει ζήσει πολλά και πως έχει κουραστεί.

Η βιολογική ενέργεια του είναι λίγη.

Ξυπνάει νωρίς, κοιμάται νωρίς, τρώει λίγο, κινείται λίγο.

Δε μπορεί να αλλάξει χώρα, δεν μπορεί να ψάξει

το καλύτερο, δεν μπορεί να κάνει

οποιαδήποτε δουλειά για να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής.

Εξαρτάται απο την λεγόμενη κοινωνική πρόνοια

και απο τον τρόπο με τον οποίο αυτή

θα απόφασίσει να του συμπεριφερθεί.

Πλησιάζει στο κλείσιμο ενός κύκλου ζωής.

Ακόμα κι αν δεν πλησιάζει, το βλέπει το κλείσιμο απο μακριά

και φυσικά το σκέφτεσαι συχνά.

 Ήρθε η στιγμή που δεν την επιθυμούσε καθόλου.

Δεν έχει δόντια και θα βάλει τεχνητή οδοντοστοιχία.

Μάλλον, σχεδίαζε να βάλει.
Τελικά, δεν θα βάλει!

Σήμερα θα πάει να αγοράσει ότι μπορεί με τα μείον 200,

300 ή 400 ευρώ που του κόπηκαν απο την σύνταξη,

θα φάει λίγο (χωρίς δόντια)

και θα πάει να κοιμηθεί, για να ξυπνήσει

(καλώς εχόντων των πραγμάτων) την επομένη.

Άπειροι άνθρωποι σαν αυτόν της περιγραφής.

Δούλευαν γιατί έτσι έπρεπε, προκειμένου

να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή

όταν πια δεν θα είχαν την ενέργεια να

εργάζονται 14 ώρες την ημέρα.

Περίμεναν τα απαραίτητα απο μια κοινωνία που τους

φορολογούσε με κάθε τρόπο με την συμφωνία να

τους παρέχει τα απολύτως απαραίτητα.

Τώρα δεν έχουν τα πολύ απαραίτητα.

Ζούνε μια δύσκολη ζωή στα 70, στα 80 και καλούνται

απο το κράτος να συνεισφέρουνε στην αποφυγή

πτώχευσης...στα 80 τους να συνεισφέρουν επιπλέον

στην μελλοντική ευημερία τους κράτους.

Γιατί αντι-δημοκρατικά μειώνονται οι συντάξεις στους

ανθρώπους που έχουν κάνει ήδη ότι έπρεπε για το

καλό του κράτους και για το καλό το δικό τους?

Γιατί απλά οι συνταξιούχοι είναι αβοήθητοι.

Δεν μπορούν να αντιδράσουν, δεν μπορούν να διαδηλώσουν,

δεν έχουνε την ενέργεια να κάνουν κάτι, δεν είναι

απειλή, γιατί απλά είναι ηλικιωμένοι.

Γιατί το αγαπητό μας κράτος δεν αποφασίζει να ψάξει, να βρει 

και να "γδύσει" πολύ συγκεκριμένα πολιτικά άτομα
που έχουν την βασική ευθύνη

για την κατάσταση που τώρα έχει βρεθεί η Ελλάδα???

 Γιατί αφενός οι ηλικιωμένοι είναι πολιτικά και ρεαλιστικά "όχι-απειλή",
η εύκολη και άμεση λύση δηλαδή,

κι αφετέρου οι σημερινοί πολιτικοί επιθυμούν να παραμείνουν στη

πολιτική σκηνή και στο μέλλον, κατά συνέπεια το "γδύσιμο" της elite

είναι φυσικά επίφοβο σε προσωπικό επίπεδο

 και καθόλου συνετό.

Επόμενο ερώτημα, γιατί τα ίδια τα ίδια αντι-δημοκρατικά κριτήρια
δεν ισχύουν για την elite αυτής της χώρας?
Πλέον η εφορία έχει γίνει ο πιο high-technology

δημόσιος φορέας της χώρας, γιατί δεν ελέγχει τώρα όσους δυνητικά
 μπορούν να βοηθήσουν στο έλλειμα της χώρας
και οι οποίοι έχουνε συνεισφέρει σημαντικά
στην οικονομική καταστροφή?
Θα ήθελα να ξέρω ποσοστιαία, πόσο έχουν συνεισφέρει

στην οικονομική κατάσταση της χώρας οι πρώην κυβερνήσεις
σε αντιδιαστολή με το σύνολο των μικρομεσαίων που "έκλεβε" την εφορία.

Όλα μπορούν να μπούνε σε excel γιατί δεν το κάνουνε?

Γιατί δεν νιώθουν υπόχρεοι να το κάνουνε? 

Αλήθεια, απο πότε αυτού του είδους η πολιτική ονομάζεται \
Δημοκρατία???

Προσωπικά το θεωρώ ντροπή μεγάλη, κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση.

 Αντι-δημοκρατικό και εξαιρετικά ρατσιστικό ότι ζούνε αυτοί οι άνθρωποι
που δεν μπορούνε να αντιδράσουνε, οι ηλικιωμένοι.

Αίθριος ο καιρός αύριο...

Κοιτάω έξω απο το παράθυρο, μέσα απο το δροσερό δωμάτιο.
Το σύννεφο της ζέστης, της μιζέριας, της απόγνωσης, είναι ακόμα έξω.
Δε φεύγει.

16 Σεπτεμβρίου, 35 βαθμοί κελσίου στην πόλη.
50 βαθμοί στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτών που χάσανε την δουλειά τους, αυτών που θα χάσουν την δουλειά τους,
αυτών που ψάχνουνε για δουλειά, αυτών που αναρωτιούνται γιατί στα 80 τους
να ζούνε με τόση δυσκολία, αυτών που ξυπνάνε με μούτρα και κοιμούνται με
την ελπίδα πως την επόμενη μέρα θα νιώσουν λίγο δροσιά στην ψυχή τους...
50 βαθμοί και η θερμοκρασία δεν κατεβαίνει..

Δυσφορία. Ζέστη. Αγωνία. Δεν την θέλει πιά κανείς πιά αυτήν την ζέστη.
"Φύγε ζέστη, δεν ακούς, φύγε!"

Είναι ψεύτικη, περιττή, ετεροχρονισμένη, τεχνιτή.
Κι όμως, δεν είναι μόνη της. Έχει παρέα την δύσκολη, άσχημη πιά, απάνθρωπη
πόλη, τα χιλιάδες κυβικά μπετόν, τα διψασμένα ζώα, τα σκουπίδια που μυρίζουν,
τα δέντρα που κόβονται στα ξαφνικά, τα χιλιάδες άδεια σπίτια.

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μεταμορφωθεί μιά όμορφη κι ανθρώπινη πόλις
σε άσχημη και δύσκολη?
Πόσες γενιές ανθρώπων θα ζήσουν την όμορφη και πόσες την άσχημη?
Πόσο με επηρεάζει αν η πόλις που ζω είναι όμορφη-ανθρώπινη? ΄
Πόση ενέργεια χάνω όταν ζω μέσα σε μια άσχημη-δύσκολη πόλη,
άραγε χάνω χρόνο?

Μια επόμενη ζωή

Θα είμαστε μαζί...όταν καταφέρεις

να με κάνεις να ξαναερωτευτώ.

Όταν η μνήμη της καρδιάς θα έχει σβηστεί και θα έχω φορέσει

μια φρέσκια ολοκαινούργια καρδιά.

Δεν θα με κουράζουν παλιές σκέψεις/αναμνήσεις και δεν θα θυμάμαι τίποτα

απο την προηγούμενη ζωή..

ίσως θυμάμαι αμυδρά, κάτι λίγα, όμως δεν θα το ξέρω,

κι έτσι δεν θα πειράζει.

Όταν κάτι με πονά αδικαιολόγητα πολύ

είναι η αίσθηση απο την προηγούμενη ζωή...

δεν θα έπρεπε να με πονάει τόσο αλλά με πονάει.

 Τι να κάνω, δεν μπορώ να κάνω σαν να μην έχει συμβεί.

Λυπάμαι, δεν το έχω αυτό το ταλέντο.

Θα ήθελα όμως πολύ.

Ένα πρωί, σηκώνεσαι απο την καρέκλα σου

 και ξέρεις πως δεν είσαι αυτός που ήσουν.

 Όλα είναι αλλιώς.

Σαν να κάηκε ο σκληρός και όλα τα αρχεία

καταστράφηκαν δια παντώς.

Στην αρχή σκέφτεσαι πως δε μπορεί κάτι θα έχω κάνει λάθος

και ξανακάνεις επανεκκίνηση και ξανασυνδέεις τον εξωτερικό δίσκο..

μα τίποτα

ο σκληρός - φάντασμα έχει μηδέν αρχεία.

Μα δεν μπορεί, που είναι, πως χάθηκαν

που βρίσκονται τόσο σημαντικά αρχεία, τόση μνήμη, πως?

Δεν ξέρω.

Εδώ πάντως δεν είναι. Έφυγαν.

Ίσως τα ψάξω σε λίγες μέρες που θα είμαι πιο ξεκούραστη,

ίσως ξαναεμφανιστούν, ίσως κουράστηκαν πολύ

και είπανε να κοιμηθούνε για λίγο...

ίσως παίζουνε κρυφτό για να με τιμωρήσουν για κάτι

που αγνοώ.

Όπως και να έχει δεν είναι εδώ.