μου λείπει...θέλω....

"Μου λείπει πολύ....., θα ήθελα...." κανείς και τίποτα.

Δεν μου λείπει κανείς και τίποτα.

Ποτέ δεν μου έλειπε κάτι συγκεκριμένο.

Όλα τα φτιάχνει το μυαλό και η ματαιοδοξία.

Είμαι όμορφα, όπως ακριβώς είμαι.

Ζωή, δίχως μου λείπει και θέλω,

έτσι μ αρέσει, έτσι θα γίνει.

Όνειρα, δίχως προσδοκίες και απαιτήσεις

απο ανθρώπους και καταστάσεις.

Έτσι φτάνω  τον εαυτό μου, τον αληθινό μου εαυτό.

Θέλω μια καρμπονάρα.

Ένα ζευγράρι καινούργια γυαλιά.

Έναν ολοκαίνουργιο σύντροφο,

βαρέθηκα λίγο, θέλω αλλαγή.

Θα ήθελα πιο πλούσια μαλλιά,

ενα μεγαλύτερο σπίτι, 10 πόντους ύψους....

Θα ήθελα ότι δεν έχω και ότι δεν χρειάζομαι αληθινά.

Μας καταδυναστεύουν τα θέλω μας.

Μας κυνηγάνε παντού,

τα υλικά, τα κοινωνικά και οικονομικά μας "θέλω".

Θα είμαι εγώ διχως την ανάγκη του ασταμάτητου θέλω.

Θα μείνω εγώ δίχως να  μου λείπει ότι δεν έχω.

Ένας καταγάλανος ουρανός, δίχως σύννεφα.

Μια αγάπη, δίχως σύνορα και τέρμα.

You don't know what love is

http://www.youtube.com/watch?v=tLFlJIqiMLc

 

Ξεκίνησε τυχαία

 τυχαία τέλειωσε.

Ταξίδεψε στα βουνά και στη μπλέ θάλασσα.

Γέλασε και έκλαψε.

Δεν πήγε μακριά

κουράστηκε νωρίς και έμεινε στον ίδιο τόπο,

περίπου για ένα αιώνα.

Μύριζε άνοιξη, μια υγρή δροσερή άνοιξη,

 όμορφα λουλούδια παντού.

τα δέντρα καταπράσινα,

ζωντανά, χαμογελούσαν απο μακριά.

Λατρεύα την άνοιξη.

Δεν ξέρω όμως πότε έφυγε κι ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας.

Το καλοκαίρι χάθηκε.

Βιαστικά μύρισε μούχλα.

Ζούνε ελεύθεροι

Πάντα θα υπάρχουν βρυκόλακες γύρω μας.
Ζούνε ελεύθεροι όπως κι εμείς.
Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν,
δεν τους βλέπουμε πάντα μα τους μυρίζουμε,
τους νιώθουμε.
Αρκεί να τους αποφύγουμε και αυτοί, ας κάνουν όπως νομίζουν.
Αν αδιαφορήσουμε για τη παρουσία τους, ίσως και να εξαφανιστούνε,
ίσως και να μεταμορφώθούνε σε κοινούς θνητούς, σαν εμένα κι εσένα,
μετά απο χρόνια, ίσως και αιώνες.
Πρέπει όμως να έχουμε τον νου μας.
Είναι κάπου εκεί έξω και μας κοιτάνε, ζούνε απο εμάς.
Δεν θέλω να πάθουνε κακό, ας ζήσουν τη ζωή τους,
θέλω όμως να μην με ενοχλούνε.
Για αυτό και μόλις τους μυρίσω θα φύγω μακριά.
Μόλις δω τον φθόνο στα μάτια τους για την
θνητότητα μου, μόλις νιώσω πως μου κάνουνε κακό,
θα φύγω μακριά δίχως πως και γιατί, απλά θα εξαφανιστώ
απο το πεδίο τους.

Δεν θα με δούνε πότε πια μπροστά τους.

Περιορισμένο αίμα

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΟΔΕΥΟΥΝΕ ΑΣΚΟΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ?
ΜΑΣ ΑΝΑΛΩΝΟΥΝΕ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ
ΣΤΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ,ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟΤΟΜΑ.
ΟΜΩς ΤΟΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ REM ΜΑΣ,
ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ,
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧAΜΕ ΣΤO ΟΝΕΙΡO,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΣΚΟΠΑ
ΕΦΟΣΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ-ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ.
ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,
ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΦΡΕΣΚΟ ΑΙΜΑ.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ΤΟ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
ΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝΕ,
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Σκάκι σκέψεων

Σ'αγάπησα για να αποδείξω στον εαυτό μου πως τ'αξίζω.
Αξίζω αυτήν την αγάπη, που ο δρόμος για το σπίτι της ήταν τόσο δύσβατος?
Προσπαθούσα να σου αποδείξω πως μπορώ να κάνω πολλά,
είμαι μια αυτόνομη super woman, αντέχω πολλά, δεν με πειράζουν πολλά, ούτε πολύ,
δεν είμαι ευαίσθητη, κοίταξε με, είμαι αυτό που χρειάζεσαι...
Συγκαταβατική κι αόρατη μέχρι το σημείο που ξεκινούσα να γίνομαι αντιδραστική
και να υπάρχω παντού.
Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση για αυτό και δεν έθετα το ερώτημα.
Ήθελα να αποφύγω την αλήθεια. Αν έκανα την ερώτηση θα έπερνα κατά
50% την αληθινή απάντηση. Κι αν ήτανε ένα φωναχτό όχι? Κι αν ήτανε
ένα σιωπηλό όχι?
Με την αποδοχή της απόρριψης η ιστορία του αυταπόδεικτου θα τελείωνε.
Δεν ήθελα να τελειώσει, ποτέ δεν θα ήθελα να τελειώσει.
Δίχως λόγο, δίχως σκέψη, απλά δεν βλέπω το τέλος.

Ποιός άραγε σχεδιάζει τον κάνναβο της σκέψης στην αγάπη?

τωρα

Πότε ξεκινάω να ρίχνω τις ευθύνες στις συνθήκες και πότε σε έμένα
ή σε εσένα?
Τι νιώθω, γιατί, πως έτσι ξαφνιικά, γιατί έχουν γίνει όλα τόσο περίπλοκα?

Θέλω να μη σκέφτομαι όλα αυτά τα περιττά, να ζω την στιγμή
διχως ενθουσιασμούς βαρύγδουπους, να ζω το τώρα όχι το μετά.
Όμως πρέπει να αναγνωρίσω το τώρα για να το ζήσω, να το νιώσω,
να μην το μπερδεύω με το πρίν και το μετά.
Το τώρα είναι εδώ και το έχω μπροστά μου, είναι η αλήθεια που κοιτάζω,
θέλω δεν θέλω το τώρα φεύγει, το τώρα είναι ο κόσμος που ζει όταν ζω κι εγώ,
χαίρεται όπως κι εγώ, στεναχωριέται για λίγο και μετα του φεύγει,
ξεχνάει το πριν γιατι έτσι θέλει να ζει, ξεχνάει γιατί του χρειάζεται μόνο η μνήμη του παρόντος,
αυτή του παρελθόντος ας καει, την χρησιμοποίησε, δεν την χρειάζεται πια.

αγαπας περνας καλα αγαπας περνας καλα αγαπας....

http://www.youtube.com/watch?v=joi5YhlGNUs

Αγαπάς γιατί περνάς όμορφα και νιώθεις καλά ή...
περνάς όμορφα γιατί αγαπάς?

Περιμένεις αγάπη όταν αγαπάς ή ότι παίρνεις είναι αρκετό?
Λένε πως αγάπη είναι να μην απαιτείς, να μη ζητάς, να μην θέλεις
συνέχεια κάτι...λένε πως αγάπη δεν είναι η "ανταλλαγή" συναισθημάτων
αλλά το δώσιμο.

Αντε πες πως το κατάφερες να δίνεις δίχως να σε νοιάζει τι θα
πάρεις, πως γίνεται να αγαπάς ανεξάρτητα απο την συμπεριφορά του άλλου..
μα πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο?

Εγώ πάλι πιστεύω πως αν αγαπάς και μπορείς να ξεχωρίζεις τους εξωγενείς
παράγοντες, πρεπει γενικά να περνάς καλά, να νιώθεις καλά, να κοιτάς μπροστά.
Αν δεν περνάς καλά, κάτι έχει αλλάξει και ίσως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσεις
τι ζητάς αν ζητάς κάτι, τι σου αρέσει, τι ανέχεσαι και τι όχι...κλασσικές καθημερινές
επιλογές που συχνά τις βγάζουμε απο την λίστα των προτεραιοτήτων μας, απλά...
γιατί αγαπάμε...