Η πολυκατοικία

Με πνίγουν αυτοί οι τόνοι μπετόν. 

Κλιμακοστάσια, παράθυρα, δοκάρια,

κολώνες παντού στο γαλάζιο ορίζοντα,

αλλάζουν το σχήμα απο τα σύννεφα,

κρύβουν το ηλιοβασίλεμα,

καλύπτουν επιφάνεια απ’ τα βουνά,

κρύβουν τα δάση, τα ζώα που τρέχουν ανέμελα

χιλιόμετρα πίσω απο τα κτήρια που ορθώνονται πάνω απο το κεφάλι μου,

πελώρια, στατικά, ανάγλυφα, στεγνά

γκρι με μαύρες ρίγες όταν βρέχει,

βρώμικο λευκό, όταν έχει ηλιοφάνεια.

Γεμιστή χροιά....

Η χροιά της φωνής σου έγινε τετράγωνη.

Κομμένη στη εντέλεια, με νυστέρι χειρουργείου.

Απειλητικά αιχμηρή στις άκρες ,

γεμισμένη με ξεχασμένες, ζεστές, μωβ χροιές στο εσωτερικό της.

Χροιά με μισή υπόσταση.

Δίχως χρώμα και υφή,

δίχως σκιά.

Μια αόρατη χροιά έχει η φωνή σου.

Φάντασμα της χθεσινής αλλοτινής ζεστασιάς.

Μέχρι το φεγγάρι

http://www.youtube.com/watch?v=NZWSHqT_eBE

Είναι κάποια πράγματα που οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε.
Αγαπάμε τρελά και πιστεύουμε πως το σύμπαν θα μείνει στην τροχιά της αγάπη μας
για πάντα, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως δεν υπάρχει "για πάντα".
Η αγάπη μας φθάνει για να αλλάξει την πορεία των αστεριών, τους ανθρώπους,
την κοινωνία, την πορεία της κάθε σχέσης. Αν θέλουμε (μόνες μας) θα αλλάξουμε
την ανάποδη κατεύθυνση της σχέσης μας, θα γίνει αν προσπαθήσουμε μέχρι το
φεγγάρι. Λέμε και το πιστεύουεμε..."αυτή η αγάπη δεν θα αφήσω να χαθεί"....

Μα όταν υποπτευτούμε πως αυτή η εμμονή μας δεν οδηγεί πουθενά,
στεναχωριόμαστε, μελαγχολούμε, ζοριζόμαστε, τα βάζουμε με τον εαυτό μας,
ανακυκλώνουμε τον θυμό και την αποροία μας..μα τι πήγε στραβά??
Αν πάλι δεν θέλουμε να σαμποτάρουμε την ανούσια εμμονή μας,
αν δεν θέλουμε να βγούμε απο το ουτοπικό μας μονοπάτι, ξεκινάει ο
αυτοκαταστροφικός κύκλος. Ποιός φταίει, τι έκανες λάθος, τι ξέχασες,
τι αμέλησες, τι δεν είσαι αρκετά, τι δεν είπες, τι είπες παραπάνω, τι συνέβει
και έφυγε ότι κάποτε ήτανε παρόν.

Δεν αποδεχόμαστε πως έτσι είναι οι σχέσεις, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Έτσι είναι η περίπλοκη διαδικασία που ακούει στο όνομα "Ζωή".
Φθάνει μια μικρούλα στιγμή, λίγες αναπνοές για να το αποδεχτούμε,
και μερικά κιλά υπομονή για να αλλάξουμε συνήθειες.

Αυτό ήταν.
Έτσι προχωράμε, απλά στην επόμενη σελίδα,
στην επόμενη ηλιοφάνεια....

κάποτε ήμασταν συλλογικοί....

http://www.youtube.com/watch?v=Bxr6ZqxqVYk&feature=related

Είμαστε εγωιστές.

Ζητάμε την αιώνια αποκλειστικότητα ενός ανθρώπου.
Τίποτα δεν μας ανήκει για πάντα, ούτε η ζωή του άλλου ούτε καν η δική μας.
Πικραινόμαστε όταν ένας άλλος άνθρωπος χαράζει πορεία με το πρώην ταίρι μας.
Θέλουμε να είμαστε οι μοναδικοί ή αν όχι μοναδικοί, οι τελευταίοι
που γεύονται το φαγητό. Απαιτούμε μονοπώλιο, ιδιοκτησιακά δικαιώματα
πάνω σε ένα σώμα και μια ψυχή, ακόμα κι όταν το συμβόλαιο έχει λήξει.

Όχι, κανείς να μη γευτεί το φαγητό, κι ας περρίσεψε πολύ, κι ας μη το γεύομαι πια.
Κανείς να μη μυρίσει την ίδια μυρωδιά... μα είναι ανέφικτο,
το άρωμα είναι διάχυτο, είναι παντού δεν περιορίζεται.

Κι όταν χάσουμε πια την ευτυχία που κάποτε βιώναμε, θα ψάξουμε
αλλού να την ξαναβρούμε. Αντί να την διατηρούμε κακοσυντηρημένη,
με βρώμικα ρούχα, αξύριστη και ακούρευτη πρέπει να την ανακυκλώσουμε,
θα την παραδώσουμε σε κάποιον άλλον που θα την έχει σαν καινούργια,
σαν να μη φορέθηκε ποτέ, θα την γευτεί κι ύστερα αν του αρέσει θα την
κρατήσει, αν όχι, θα την αφήσει ελεύθερη να συνεχίσει το ταξίδι της.

Λέγεται ευτυχία μόνον όταν ρέει, όταν υπερβαίνει το εγώ,
όταν ξεκλειδώνει την ψυχή, την δικιά σου ή κάποια άλλη ψυχή.

μου λείπει...θέλω....

"Μου λείπει πολύ....., θα ήθελα...." κανείς και τίποτα.

Δεν μου λείπει κανείς και τίποτα.

Ποτέ δεν μου έλειπε κάτι συγκεκριμένο.

Όλα τα φτιάχνει το μυαλό και η ματαιοδοξία.

Είμαι όμορφα, όπως ακριβώς είμαι.

Ζωή, δίχως μου λείπει και θέλω,

έτσι μ αρέσει, έτσι θα γίνει.

Όνειρα, δίχως προσδοκίες και απαιτήσεις

απο ανθρώπους και καταστάσεις.

Έτσι φτάνω  τον εαυτό μου, τον αληθινό μου εαυτό.

Θέλω μια καρμπονάρα.

Ένα ζευγράρι καινούργια γυαλιά.

Έναν ολοκαίνουργιο σύντροφο,

βαρέθηκα λίγο, θέλω αλλαγή.

Θα ήθελα πιο πλούσια μαλλιά,

ενα μεγαλύτερο σπίτι, 10 πόντους ύψους....

Θα ήθελα ότι δεν έχω και ότι δεν χρειάζομαι αληθινά.

Μας καταδυναστεύουν τα θέλω μας.

Μας κυνηγάνε παντού,

τα υλικά, τα κοινωνικά και οικονομικά μας "θέλω".

Θα είμαι εγώ διχως την ανάγκη του ασταμάτητου θέλω.

Θα μείνω εγώ δίχως να  μου λείπει ότι δεν έχω.

Ένας καταγάλανος ουρανός, δίχως σύννεφα.

Μια αγάπη, δίχως σύνορα και τέρμα.

You don't know what love is

http://www.youtube.com/watch?v=tLFlJIqiMLc

 

Ξεκίνησε τυχαία

 τυχαία τέλειωσε.

Ταξίδεψε στα βουνά και στη μπλέ θάλασσα.

Γέλασε και έκλαψε.

Δεν πήγε μακριά

κουράστηκε νωρίς και έμεινε στον ίδιο τόπο,

περίπου για ένα αιώνα.

Μύριζε άνοιξη, μια υγρή δροσερή άνοιξη,

 όμορφα λουλούδια παντού.

τα δέντρα καταπράσινα,

ζωντανά, χαμογελούσαν απο μακριά.

Λατρεύα την άνοιξη.

Δεν ξέρω όμως πότε έφυγε κι ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας.

Το καλοκαίρι χάθηκε.

Βιαστικά μύρισε μούχλα.

Ζούνε ελεύθεροι

Πάντα θα υπάρχουν βρυκόλακες γύρω μας.
Ζούνε ελεύθεροι όπως κι εμείς.
Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν,
δεν τους βλέπουμε πάντα μα τους μυρίζουμε,
τους νιώθουμε.
Αρκεί να τους αποφύγουμε και αυτοί, ας κάνουν όπως νομίζουν.
Αν αδιαφορήσουμε για τη παρουσία τους, ίσως και να εξαφανιστούνε,
ίσως και να μεταμορφώθούνε σε κοινούς θνητούς, σαν εμένα κι εσένα,
μετά απο χρόνια, ίσως και αιώνες.
Πρέπει όμως να έχουμε τον νου μας.
Είναι κάπου εκεί έξω και μας κοιτάνε, ζούνε απο εμάς.
Δεν θέλω να πάθουνε κακό, ας ζήσουν τη ζωή τους,
θέλω όμως να μην με ενοχλούνε.
Για αυτό και μόλις τους μυρίσω θα φύγω μακριά.
Μόλις δω τον φθόνο στα μάτια τους για την
θνητότητα μου, μόλις νιώσω πως μου κάνουνε κακό,
θα φύγω μακριά δίχως πως και γιατί, απλά θα εξαφανιστώ
απο το πεδίο τους.

Δεν θα με δούνε πότε πια μπροστά τους.