Με πνίγουν αυτοί οι τόνοι μπετόν.
Κλιμακοστάσια, παράθυρα, δοκάρια,
κολώνες παντού στο γαλάζιο ορίζοντα,
αλλάζουν το σχήμα απο τα σύννεφα,
κρύβουν το ηλιοβασίλεμα,
καλύπτουν επιφάνεια απ’ τα βουνά,
κρύβουν τα δάση, τα ζώα που τρέχουν ανέμελα
χιλιόμετρα πίσω απο τα κτήρια που
ορθώνονται πάνω απο το κεφάλι μου,
πελώρια, στατικά, ανάγλυφα, στεγνά
γκρι με μαύρες ρίγες όταν βρέχει,
βρώμικο λευκό, όταν έχει ηλιοφάνεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου