Η ροή

Μια φίλη έφυγε ξαφνικά με την αγάπη της για τόπους μακρινούς...της είπε πάμε? Και αυτή πήγε.

"...

- Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς.

- Εδώ πήζουμε, μιζεριάζουμε. Πάμε αλλού.

- Μα που? Πόσο μακριά?

-  Δεν έχει σημασία. Οπουδήποτε. Πολύ μακριά.

- Πάμε κάπου που θα μπορούμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, εγώ θα αγαπώ αυτό που κάνω, θα αγαπώ κι εσένα, εσύ, αυτό που κάνεις, θα αγαπάς εμένα και έτσι θα ανακυκλώσουμε την αγάπη μας? Ε τι λες?

 -Φύγαμε!!! "

Πόσο πολύπλοκα βλέπουμε τα πράγματα και πόσο πολύπλοκα όντως είναι?

Οι σχέσεις πρέπει να ρέουν, όταν δεν ρέουν για καιρό γεμίζουνε τοξίνες, εμφανίζονται κόμποι, μπλοκάρουν και τις δυό ζωές. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καταστάσεις  αλλάζει τον τρόπο αντιμετώπισης τους.

Αν κοιτάξουμε λιγάκι γύρω μας ανακαλύπτουμε πως οι περισσότερες καταστάσεις που ζούμε ειναι απλές αν έχουμε την  διάθεση και υπομονή να τις αντιμετωπίσουμε έτσι. Όταν όμως μεταβληθούν σε περίπλοκες καταστάσεις, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ζούμε μια σχέση (όχι μόνον ερωτική αλλά και φιλική) για να ζούμε καλύτερα κι όχι χειρότερα. Στόχος μας είναι να διευκολύνουμε την όποια πορεία μας, όχι να την δυσχεραίνουμε.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν δυό άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά και θέλουν να έχουν κοινή πορεία, αυτό θα γίνει, ίσως με προσπάθεια και πολλή επιμονή αλλά θα συμβεί. Γενικότερα, ότι αγαπάς και πιστεύεις μπορεί να σε βγάλει στον σωστό τον δρόμο, ο οποίος δρόμος βέβαια δεν έχει καμμιά σχέση με την οικονομική καταξίωση, αυτό είναι άλλος δρόμος, συχνά αντιδιαμετρικά τοποθετημένος. Τα παραδείγματα γύρω μας πάρα πολλά, σε όλους τους τόπους και χώρες του κόσμου, γιατί η αγάπη και η ένωση δεν γνωρίζουνε γλώσσες και εθνικότητες

λεω, λεω και παλι λεω

http://www.youtube.com/watch?v=rkKvxKQj6ns

Ειναι φυσιλογικο εμεις οι γυναικες να βρισκομαστε παντα (η σχεδον παντα)
στη θεση επεξηγησης??

Όλες θα εχουμε βρεθει στη θεση να εξηγουμε κατι που μας φαινεται
εξαιρετικα αυτονοητο σε εναν αντρα, ή ενας αντρας εχει βρεθει
στη θεση να ακουει πολλα κι ακαταλαβιστικα λογια σχετικα με καποιο
θεμα το οποιο θεωρει πιο απλο και τετραγωνο και ισως ήδη λυμενο....
Ποσο εποικοδομητικες ειναι αυτες οι συζητησεις (ας τις ονομασουμε ετσι,
γιατι δεν ειναι καθολου συζητησεις)? Πιστευουμε πως ειλικρινα υπαρχει
περιπτωση καποιος ανθρωπος να αντιληφθει κατι διαφορετικο απο αυτο που
αντιλαμβανεται, γιατι απλα ακουσε εναν μονολογο απο το στοματακι μας
για 30 λεπτα? Μηπως ειμαστε λιγο υπεροπτεςνγια να θεωρουμε κατι τετοιο,
ζουμε σε εναν κοσμο που δεν εχει πατωμα, μηπως εν τελει
αιωρουμαστε αντι να περπαταμε??

Ο καθενας μας εχει την δικη του αντιληψη, ιδεες και αντιμετωπιση σχετικα με
τα παντα στη ζωη. Το τελικο ερωτημα ειναι "Κατα ποσο μπορουνε, πρακτικα
κι οχι θεωρητικα, οι αντιληψεις μας να μεταβληθουνε ετσι απλα, με μια
συζητηση ή και με πολλες συζητησεις"?

Με ειλικρινεια εκφερω την γνωμη μου...δυστυχως ΚΑΘΟΛΟΥ.
Η πιεση, ειτε εμμεση ειτε αμμεση, η γκρινια, η επαναληψη, η επεξηγηση με
καθε λογικο επειχηρημα ειναι παντελως ανουσια, αν ο ανθρωπος απεναντι μας
αντιλαμβανεται το κοσμο "αλλιως". Ξοδευουμε τρελες ποσοτητες φαιας ουσιας
προσπαθωντας να πεισουμε καποιον οταν αυτος ο καποιος θα κανει τελικα
αυτο που επιθυμει και θεωρει σωστο...

Μηπως ηρθε ο καιρος να αναθεωρησουμε τις επιλογες μας και τις
μεθοδους "κατηχησης" μας???

Κρίνω

Αφορμή: η σημερινή διαδρομή με ένα λεωφορείο  εμπλουτισμένο με πολλές δεκάδες
εκνευρισμένους επιβάτες, πανέτοιμους να επιβάλουν την γνώμη τους στον άγνωστο
διπλανό τους δίχως δεύτερη σκέψη ή αμφιβολία....

Τώρα πια είμαι πια σίγουρη πως δεν πρέπει να κρίνουμε τι κάνουν οι άλλοι,
ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε το "γιατί", ακόμα κι αν μένουμε με το στόμα
ανοικτό, ακόμα κι αν αυτή η συμπεριφορά μας επηρεάζει -let it go or/and why
bothering λένε οι Άγγλοι- . Δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα ένα γιατί...
πολύ συχνά είναι περιττή η διερεύνιση του, ίσως και διόλου εποικοδομητική.

Πριν απο αρκετά χρόνια, σίγουρα δέκα,  κοιτούσα τις γνωστές μου που
χωρίζανε και για να ξεχάσουνε τον πρώην έβρισκαν κάποιον άλλον σύντροφο,
ή αλλιώς έβρισκαν τον "μεταβατικό" σύντροφο, έναν πριν τον επισήμως επόμενο!!
Κοινώς, συνδέονταν με κάποιον ο οποίος θα τις βοηθούσε να ξεχάσουνε και θα
αντικαθαστούσε την μνήμη του πρώην...τότε θυμάμαι, η συγκεκριμένη τακτική
δεν μου άρεσε καθόλου, το έβρισκα ιδιαίτερα υποκριτικό και απόδειξη εξαιρετικής
ανασφάλειας. Σύγκρινα τη συμπεριφορά μου με τους άλλους και μάλιστα δίχως να το συνειδητοποιήσω έκρινα την συμπεριφορά αυτών που δεν έπρατταν όπως
εγώ θεωρούσα "σωστό".

Μετά απο χρόνια εμπέδωσα πια, πως η σύγκριση και κρίση πρέπει να έχει ως 
αποδέκτες αντικείμενα κι όχι ανθρώπινες συμπεριφορές. Συχνά γενικεύουμε χάριν
απλούστευσης και όπως κρίνουμε ένα "ρουχαλάκι" έτσι κρίνουμε και μια ανθρώπινη
συμπεριφορά. Δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουμε απο ανασφάλεια, εγωισμό ή χαμηλό ΙQ,
όμως είναι αναμφισβήτητα μια γενίκευση και κατ'επέκταση ένα λάθος που μας γεμίζει
αρνητισμό, υποθάλποντα φθόνο και τροφοδοτεί τον ήδη φαγωμένο εγωισμό μας.

Η σύγκριση στις ανθρώπινες συμπεριφορές συχνά δείχνει ανασφάλεια και μη αποδοχή
των συναισθημάτων μας, η κρίση δε, είναι παρέβαση στη ζωή του άλλου .
Φτάνει να συλλογιστούμε πως ο καθένας μας σκέφτεται ή δρά με συγκεκριμένο τρόπο
γιατί έτσι νιώθει, κι επειδή είναι η δική του ζωή του, η κρίση μας - κυρίως όταν δεν
ακολουθεί αλλαγή της συμπεριφοράς μας-  είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Δεν μου αρέσει, δεν με βολεύει, με αγχώνει? Το βλέπω, το δέχομαι, αντιδρώ με πράξη.
Τον απομακρύνω, φεύγω, απέχω, μα δεν κρίνω...δεν νιώθω πως βρίσκομαι σε αυτόν
τον πλανήτη για να κρίνω κανέναν, το πολύ πολύ μπορώ να κρίνω εμένα αν τόσο
πολύ με ικανοποιεί το συγκεκριμένο χόμπυ.

Μαύρα γυαλιά

http://www.youtube.com/watch?v=PtCR3PFTpfM

Η ζωή τα φέρνει όπως επιθυμεί.

Ανούσια η αντίσταση.

Κάτι θέλει να μου πει...μου το δείχνει, μου το φωνάζει,

μα εγώ δεν ακούω,

 φοράω μαύρα γυαλιά, φοράω ωτοασπίδες,

προστατευόμαι υπέρογκα,

μηδενίζω τις αισθήσεις μου,

μπαίνω όλο και πιο βαθιά στον λήθαργο των αντιλήψεων μου.

Αποδοχή.

Αφήνομαι.

Δεν είναι μιζέρια, τεμπελιά, μεμψιμοιρία.

Είναι επίγνωση, υπομονή και όχι αναμονή.

Είναι αγάπη, δίχως δράση κι αντίδραση.

Η αγάπη, όπως γεννήθηκε.

Το θέατρο

http://www.youtube.com/watch?v=u9s8w-OYvm8

Η σκέψη βρέχει σταγόνες ανέκφραστων αναμνήσεων.

Δάκρυα διαφανή, χωρίς βαρύτητα.

Αγάπη ανολοκλήρωτη, με ημερομηνία λήξης.

Είμαστε μόνοι.

Ψάχνω τον εαυτό μου και βρίσκω κομμάτια.

Τον θελω πίσω.

Διακόπηκε η παράσταση.

Λάθος ηθοποιοί, λάθος κοστούμια.

Το σπίτι μας

What makes people leave their home and go outside?


Τι μας κάνει λοιπόν να εγκαταλείπουμε το σπίτι μας για λίγες ή πολλές ώρες και να βγαίνουμε έξω? Που πάμε??


- Δουλειά (η καθημερινή μας εργασία ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση μας)
- Σχολείο/ πανεπιστήμιο
- Βόλτα (με τα πόδια) σε κάποιο δημόσιο χώρο, με στόχο την κοινωνικοποίηση
 μας
- Βόλτα με τελικό προορισμό κάποιο χώρο αναψυχής, με στόχο την 
κοινωνικοποίηση μας


Καθώς πηγαίνουμε στη δουλειά ή στο σχολείο/πανεπιστήμιο, διανύουμε τους δημόσιους χώρους της πόλης είτε αυτοί είναι πλατείες, πεζοδρόμια, δρόμοι, ή οποιοσδήποτε κοινόχρηστος χώρος (χώρος δηλαδή που δεν είναι χτισμένος και δεν είναι ιδιωτικός).
Ζούμε μέσα στους κοινόχρηστους χώρους πιο πολλές ώρες απο όσες φανταζόμαστε.


Πως και πόσο επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής μας? Πόση απο την πολύτιμη ενέργεια μας καταναλώνουμε καθώς περιμένουμε μέσα στη κίνηση για να πάμε στη δουλειά, ή σε ένα μπαράκι να συναντήσουμε φίλους?


Δυσανάλογη ποσότητα της καθημερινής μας ενέργειας ξοδεύεται άσκοπα σε θυμό, νεύρα, βρίσιμο κατά τη διάρκεια της οδήγησης, άγχος να προλάβουμε οτιδήποτε, δυσκολία διάβασης πεζών, βρίσιμο στο διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο, υπεύθυνο για το σκίσιμο του παντελονιού μας, βρίσιμο στον άγνωστο χ γιατί πέσαμε με το μηχανάκι καθώς το οδόστρωμα είχε ενα εξόγκωμα 10 εκατοστά ύψος....


Η ποιότητα του δημόσιου χώρου στις πόλεις, είναι ανάλογη της ποιότητας ζωής των κατοίκων της. Ως ειδικοί μπορούμε να τις σχεδιάσουμε σωστά, ως πολίτες μπορούμε
να τον διατηρούμε καθαρό και να τον σεβόμαστε προκειμένου να συνεισφέρει στη ποιότητα ζωής μας, όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο.


Και να μη ξεχνάμε πως ο δημόσιος χώρος της πόλης είναι το σπίτι μας έξω απο το σπίτι μας.

Είσαι μακριά.

http://www.youtube.com/watch?v=dD9oJcGXOnQ

Επιτέλους, είδες την πόρτα. 

Ήρθες κι έμεινες, γειώθηκες τόσο έντονα,

τόσο βαθιά,

δεν ήξερα αν είσαι εσύ ή εγώ.

Επιτέλους, έσβησες το φως.

Αρχίζω να βλέπω.