0 1 2 .....2 0 1 2...2 0 2 1.....

Πρόσθεσα την ημερομηνία που είχα ξεχάσει να συμπληρώσω, σε ένα κείμενο για το μπλόγκ μου κι έγραψα κατα λάθος...2021 αντί για 2012...το έσβησα αμέσως και αστραπιαία πέρασαν απο το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις... «πως θα είναι άραγε το 2021? Που θα είμαι και πόσο χαρούμενη θα είμαι, θα αναπολώ αυτές τις στιγμές που ζω τώρα ή όχι, θα έχω παιδιά»? Δεν είναι και πολύ μακριά η χρονολογία 2021...Ο μεγάλος  μου ανηψιός θα είναι  14 ετών, ήδη στην εφηβεία, ο μικρότερος   12 , θα αλητεύουνε παρέα, και η μοναδική μου ανηψιά θα είναι 10,5 ετών, θα εκληπαρεί «τ’αγορια» να την πάρουν μαζί τους στις πρώτες τους αλητείες, θα παρακαλάει να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να μπει και αυτή στην εφηβεία... οι γονείς μου και οι αδελφές μου θα είναι κατά 9 χρόνια μεγαλύτεροι... καινούργιοι άνθρωποι θα έχουν μπει στη ζωή μου, κάποιοι άλλοι θα φύγουν μακριά. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν συνειδητοποιώ  πως το σήμερα  βρίσκεται χρονολογικά  λίγο πριν το αύριο, αρχίζω και νιώθω ελαφρώς πιο βαριά την ευθύνη  του σήμερα στις πλάτες μου..9  χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα...φυσικά και λίγες μόνο μέρες ή ώρες φθάνουν για την πλήρη ανατροπή, όμως  το διάστημα των 9 ετών είναι σίγουρο πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές, στον εαυτό μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στην οικογένεια μου, στη ζωή μου.  9 χρόνια μετά, θέλω να έχω κάνει αυτά που τώρα επιθυμώ, θέλω να έχω ανοίξει την καρδιά μου σε αυτούς που δεν ξέρω μέχρι πότε θα είναι κοντά μου, θέλω να έχω κάνει αυτά που μπορώ μόνο στα 36 να κάνω (ή πιο πριν!!), θέλω να εκμεταλλευτώ την χαρά του τώρα μέσα στην σχεδόν αόρατη σκιά του αύριο.

 Ίσως απ’την άλλη να συμβεί και το αντίθετο, μιας και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενναίσθαι  να προτιμήσω να εστιάσω την προσοχή μου στο τώρα δίχως να αναλογίζομαι καθόλου το μετά...όμως κάτι δεν μου κολλάει, νομίζω πως θα εθελοτυφλώ, γιατί να το κάνω εξάλλου? Δεν φοβάμαι να αναγνωρίσω την (πιθανή) ύπαρξη του μετά.

Ίσως ο Σωκράτης μπορεί να με βοηθήσει με το γνωστό του «Παν μέτρον Άριστον», ισως πρέπει να σκέφτομαι το τώρα ενώ ταυτόχρονα έχω στο νου μου πως θα ήθελα να είμαι το 2021. Μπορούμε άραγε να ζούμε την κάθε μέρα μας δίχως ούτε έναν μικρούλη εύκολο στόχο? Δεν νομίζω, πως μπορείς να ζεις με νόημα δίχως ένα μικρό όνειρο στον νου.  Γίνεται? Πιστεύω πως όχι, όπως οι μηχανές που παράγουν κάθε είδους ενέργεια, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον «σπινθήρα» σαν κίνητρο στη ζωή μας, κάτι που θα μας δίνει έναυσμα κάθε μέρα που ξυπνάμε.

Συνειδητότητα

 Οι επιλογές  μας  πρέπει να είναι συνειδητές.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι επιλέγουμε, βάσει του τι θέλουμε. Δεν αξιζει τον κόπο οι επιλογές της ζωής μας να είναι τυχαίες, έτσι γιατί κάποιος μας τις πρότεινε ή γιατί «έτυχε»...τίποτα δεν τυχαίνει, ή μάλλον όχι κατά το ποσοστό που «λέγεται», προφανώς η τύχη να συνεισφέρει αλλά λίγο, πολύ λίγο. Την πλειονήτητα των καταστάσεων στη ζωή μας την οδηγούμε μονάχα εμείς, κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και το αποδεχτούμε τόσο πιο συνειδητά θα κάνουμε ότι κάνουμε.

Δεν μπορω να ισχυριστώ πως πρέπει όλοι να ξέρουμε τι θέλουμε, μπορώ όμως να μιλήσω για το εαυτό μου. Πέρασαν 35 χρόνια για να καταλάβω οτι για να κάνω σωστές κινήσεις – δηλαδή κινήσεις που νιώθω απαραίτητες για την ζωή μου – πρέπει να γνωρίζω την κάθε στιγμή ΤΙ ΘΕΛΩ, τι χρειάζομαι δηλαδή για να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, κι αυτό ίσως είναι απο τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο...γιατί? Γιατί τα θέλω μου τεινουν να διαμορφώνονται απο εξωτερικές επιρροές κι όχι μοναχα απο αυτό που νιώθω και μου λέει το σώμα μου και η ψυχή μου και γιατί σπάνια μας διδάσκεται να αντιλαβανόμαστε αυτό που θέλουμε. Οι επιρροές αυτές μπορεί να είναι, ο προσωπικός μου προγραμματισμός (τι έμαθα πως είναι το «σωστό» απο μικρή) και αντιλήψεις βάσει πεποιθησεων που έχω κληρονομήσει απο την οικογένεια μου, ο φόβος για κοινωνική επίκριση (απο τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστο), οι προκλήσεις που υπάρχουν γύρω μου, οι οποίες προτιμάνε να μην είμαι συνειδητοποιημενη όσον αφορά στο τι θέλω, γιατί έτσι θα αγοράζω ότι να ναι κι ότι ειναι της μόδας (κι όχι οτι μου ταιριαζει), θα τρώω ότι να ναι (κι οχι ότι μου κάνει καλό), η γνώμη φίλων, εκάστοτε συντρόφων κτλ. Μεσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που εναντιώνεται στο να συνειδητοποιήσω εγώ τι θέλω, οφείλω να συνεχίζω να προσπαθώ με περισσότερο πείσμα να καταλάβω τι χρειάζομαι για να είμαι ευτιχισμένη, οφείλω να ψάξω το όνειρο μου, αυτό που θέλω να κάνω τώρα και αυτό που θέλω να κάνω σε 10, 20, 40 χρόνια απο τώρα..οφείλω στον εαυτό μου να αναρωτιέμαι κάθε μέρα που περνάει αν κάνω αυτό που θέλω κι αν αυτό που κάνω, εξυπηρετεί αυτο που θέλω....

Δεν είναι ατομισμός, είναι απλά ένας τρόπος να είμαι εγώ κι όχι ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο σύντροφος μου, η δασκάλα μου, η κολλητή μου, η αδελφή μου, είναι ένας τρόπος να βρω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι επάνω του, να μην νιώθω αυτόνομη αλλά να είμαι.

Οι γνώμες είναι πολύτιμες.  Είναι όμως γνώμες.  Το βασικό μας κριτήριο πρέπει να παραμένει αυτό που νιώθουμε μέσα μας που θα μας οδηγείσει σε αυτό που θέλουμε.

Κι αν υπάρχει κάποιος που διαβάζοντας αυτό το άρθρο αναρωτιέται αν γεννήθηκα έτσι, η απάντηση είναι πως όχι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπα πως ένας απο τους στόχους μας είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον εαυτό μας. Δούλευα, αγαπούσα, διασκέδαζα χωρίς να ξέρω αν αυτά που κάνω τα επιλέγω εγώ ή η τηλεόραση, εγώ ή ο γονέας μου. Όχι πως κατέκτησα το Έβερεστ αλλά ομολογουμένως προτιμώ να ξέρω τι θέλω, έτσι όλα είναι πολύ πιο απλά και με λιγότερη ανούσια σκέψη και πολύ λιγότερη ενέργεια που μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη!!!!

Η πρακτική στη φιλοσοφία της γιόγκα με έφερε εδώ. Η εξάσκηση στη γιόγκα, είναι ένας απλός τρόπος να αρχίσουμε να νιώθουμε το σώμα μας με στόχο μετά απο κάποιο καιρό να έχουμε επίγνωση του τι θέλουμε. Αυξάνει την ιδιοαίσθηση (ξέρουμε τι νιώθουμε και σε ποιό μέρος του σώματος μας), την αυτοπαρατήρηση, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχο και αυτογνωσία. Κοινώς, βοηθά σημαντικά στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας, που συχνά, μέσα σε όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε και να αγχωθούμε ξεχνάμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι νιώθουμε.

...κινητρο oh κινητρο!!!!!

Καθε μερα που φευγει δεν ξερουμε αν θα ζησουμε την επομενη.
Αγχωνομαστε, χανουμε τον ελεγχο μας, κανουμε κακο στον εαυτο μας,
κανουμε ανουσιες σκεψεις οι οποιες μας επηρεαζουνε αρνητικα,
χανουμε το νοημα της στιγμης, ζουμε με νευρα, αγχος, διχως να ακουμε
 100%,διχως να βλεπουμε αληθινα, κατω απο την επηροια του αγχους,
ολα μοιαζουνε πιο δυσκολα, ζουμε τρεχοντας να προλαβουμε, τι, τι ακριβως?
Την ζωη μας που φευγει και δεν το περνουμε χαμπαρι? Η μητερα μου θελει ενα
 "καλυτερο αυριο" για εμενα, καλυτερο απο ποια αποψη???
Τι ειναι για την μαμα "το καλυτερο"? Μια ζωη με περισσοτερα χρηματα,
με πιο πολυ ανεση, με μεγαλυτερη ευκολια? Πολλοι ισχυριζονται πως η
ευκολια και η ανεση στη ζωη μας, ειναι το παν.... δεν συμφωνω.
Τα χρηματα δεν φερνουνε την ευτυχια, η ευτυχια βρισκεται
στις απαντησεις που δινει ο καθενας μας στα βασικα ερωτηματα της ζωης μας...
γιατι υπαρχω, τι ειναι ο θανατος, πως θα ευτυχισω? Οσο πιο κοντα ειμαστε στο
να απαντησουμε αληθινα στις ερωτησεις αυτες τοσο πιο κοντα στη
"συνειδητοποιηση" βρισκομαστε, οσο κρυβομαστε πισω απο το δακτυλακι μας
 τοσο πιο πολυ απομακρυνομαστε απο τον πραγματικο σκοπο του να ειμαστε
 ζωντανοι και να ζουμε το τωρα...κι ολα αυτα τα εφερε η κριση, προ κρισης
ειλικρινα πιστευαμε (καποιος μας ειχε κανει να πιστευουμε) πως οσο πιο "καλοι"
 ειμαστε στη δουλεια μας και οσο πιο καριεριστες ειμαστε (δηλαδη
βγαλουμε πολλα χρηματα) τοσο πιο ευτυχισμενοι θα ειμαστε, γιατι θα εχουμε
 ανεση και θα ζουμε με ευκολια....και ποιος το ειπε αυτο???
Ο εκατομυρριουχος στη Κηφησια που φοβαται μηπως του απαγαγουνε την
 κορη ειναι ευτυχισμενος? Αυτος που εχει τοσα χρηματα που δεν ξερει που
 και πως να τα ξοδεψει, ομως η γυναικα του δεν τον αγαπαει πια,
ή τον βαρεθηκε, ή ο ιδιος βαρεθηκε, ειναι κριτηρια ευτυχιας?? Δεν νομιζω,
καθολου δεν το νομιζω. Για χρονια, δεκαετιες πιστευαμε πως τα χρηματα
και η καριερα θα μας φερουνε ευτυχια, πως η αφθονια ειναι ευτυχια,
ομως η ιστορια μας εδειξε πως καναμε μεγαλο λαθος.

Και τωρα που βρισκομαστε? Δεν ειμαι σιγουρη για την απαντηση...
ομως ειμαστε σε καλυτερο δρομο απο οτι πριν την κριση. Δεν θελω ν απλουστευσω
 και να ισχυριστω πως "η θετικη σκεψη" θα μας σωσει, οχι φυσικα, μονον η
θετικη σκεψη δεν θα κανει θαυματα, ειμαι σιγουρη ομως για το αντιθετο.
Οσο πιο αρνητικοι και καταστροφικοι ειμαστε τοσο πιο πολυ "αφηνομαστε"
και μας περνει η κατω βολτα, πρεπει να εχουμε εναν στοχο, να συνεχισουμε
 να ελπιζουμε σε κατι, εστω κι αν αυτο το κατι δεν ειναι πια ο αυτοσκοπος του
 να εχουμε πολλα χρηματα, ο καθενας πρεπει να εχει ενα κινητρο, οποιο θελει κι
 οποιο πιστευει αυτος καταλληλο για την ζωη του, μα πρεπει να εχουμε το κινητρο
 που μας οδηγει αλλιως....την βαψαμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

μικροβια κι αντιδοτα

Μικροβιο.

Μικροβιο στη ψυχη ή στο σωμα?

Μπαινει μεσα σου και σε αλλαζει, σε κανει να φτερνιζεσαι,

να κρυωνεις ή να ζεσταινεσαι, σε κανει να σκεφτεσαι "αλλιως",

σε διορθωνει ή σε διεφθειρει, σε κανει να βλεπεις τη ζωη

ξανα απ την αρχη, αρχιζεις να σκεφτεσαι τι εκανες ως τη στιγμη που

μπηκε μεσα σου, αρχιζεις να καταλαβαινεις αυτους που ειχανε

το μικροβιο κι εσυ τους εκρινες, αρχιζεις να "εισαι αλλου"...

Καποια εχουν αντιδοτο, αλλα παλι, οχι,

απλα πρεπει να νιωσεις την επιδραση τους,

να δεχτεις την αλλαγη που θα φερουν στο σωμα και μυαλο

να μην τους αντισταθεις

γιατι μπορει να γεννησουν μεσα σου

εκατομυρρια αλλα μικροβια

και να χαθεις εντελως.

Σε εχουν προσβαλλει και πρεπει να αντιμετωπισεις

την περιοδο επωασης σαν ενα σταδιο της κοινης σας ζωης,

της δικης σου και του μικροβιου,

ισως να μεινετε για παντα μαζι,

ισως κι οχι,

οπως και να εχει πρεπει να αποδεχτεις την υπαρξη του,

ειτε για να την ξεπερασεις ειτε για να την συνηθισεις....

Εν τελει ποτε δεν ξερεις αν η αλλαγη που

τα μικροβια φερνουν θα ειναι καλη η κακη,

μονο αν αφεθεις θα δεις την σημασια τους.

Μεινε εκει μαζι τους και δες τι εχουν να σου πουνε.

shopping....fake confidence...gym..real confidence!!!

Νομίζω έχω ξαναγράψει για την καταναλωτική μανία της γυναίκας...
Θα ξαναγράψω. Περνάμε αρκετό καιρό απο τη ζωή μας να βλέπουμε, να ψάχνουμε
και να δοκιμάζουμε ρούχα που θέλουμε και μας αρέσουν...γιατί εμείς οι γυναίκες
κι όχι οι άντρες? Γιατί έχουμε πεπειστεί πως αυτό είναι που θα μας δώσει το κάτι
που ψάχνουμε, να αποκτήσουμε πιο πολύ αυτοπεποίθηση, να νιώσουμε πιο όμορφες,
πιο περιποιημένες, πιο ελκυστικές...

Κι όμως οι γυναίκες που έχω γνωρίσει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση είναι αυτες που
δεν χρειαζονται να βαλουν make-up για να πανε στο σουπερ μαρκετ, και ποιες ειναι
αυτες άραγε?....αυτες που φροντιζουνε το σώμα τους με την γυμναστική (κάνοντας
κάτι που μας αρέσει οχι απλά γυμναστική )και φυσικά μέσω της σωστής διατροφής...
γιατί πολύ απλά όταν βγούν τα Louis Vuitton ρουχαλάκια και τα
Victoria Secret εσωρουχάκια αυτό που μένει, το γυμνό σώμα, τους ικανοποιεί ακόμα!!!

Τι πιο υπέροχο απο το να καταναλώνεις ενέργεια με το σώμα σου, να νιώθεις πως
αλληλεπιδράς με το περιβάλλον (πχ κάνοντας jogging), ν ανακαλύπτεις κάθε τόσο και
νέες μυικές ομάδες στο σώμα σου που είχαν εξαφανιστεί, είτε απο το επιπλέον λίπος
είτε απο την παντελή έλλειψη γυμναστικής, είτε απο τα πολλά στρώματα
επώνυμων ρούχων!!!!

Ο τρόπος για να αυξήσουμε την αυτοπεποίθηση μας μια για πάντα είναι η καθημερινή
γυμναστική όχι το shopping. Ο τρόπος να πλουτίσουμε τους ήδη ζάμπλουτους της κατηγορίας
 Louis Vuitton Οίκους είναι να αγοράσουμε τα ρουχαλάκια τους, έτσι θα αποκτήσουμε
μια μικρή δόση αυτοπεπίθησης για όσο φοράμε ρούχα, όταν όμως αυτά φύγουν....τι μένει???

Ονειρα...

Που πάνε τα όνειρα

όταν ανάβει το φως στα ξαφνικά

και ξυπνάς?

Σκορπίζονται στον πλανήτη

επισκέπτες σε ανέμελα υποσυνείδητα.

Χάνονται μια για πάντα

ή μετουσιώνονται σε άλλα

χιλιάδες χρωματιστά όνειρα?

τελικα ειναι κοτες ή οχι...

Αραγε ειναι υπερβολικα γενικευμενο να διερωτομαι αν χωριζουν ποτε οι αντρες τις γυναικες?

Φανταζομαι μια σχεση που παει κατα διαολου, δεν υπαρχει επικοινωνια, τρυφεροτητα,
 παθος, ιδιαιτερη θεληση, μονο συνηθεια, κεκτημενη ταχυτητα και κοινωνικη αποδοχη...
"Ο Γιωργος και η Κατερινα ειναι μαζι", πιθανη ανταλλαγη και αναμειξη  παρεων,
ισως κοινο σπιτι και λογαριασμοι, κοινες συνηθειες και ενδιαφεροντα, και φυσικα...
κοινες διακοπες....διακοπες απο τι ακριβως, δεν ειμαι σιγουρη...αν δηλαδη δεν υπαρχει
παθος στην καθημερινη ζωη ενος ζευγαριου, θα εμφανιστει εντελως ξαφνικα οταν οι
δυο τους ειναι διακοπες? ...ωραια θα ητανε αλλα αμφιβαλλω!!!

Διχως να θελω να κατηγορησω ή να γενικευσω μια κατασταση,
κανω απλα μια εκτιμηση. Οι αντρες δεν χωριζουνε σχεδον ποτε οταν νιωσουν
 πως επιβαλλεται να χωρισουν, οταν τα παντα συνομωτουν με την ιδεα να
τελειωσει μια σχεση και να μεινουνε μονοι τους ή εστω να
ψαξουν κατι αλλο που τους εκφραζει περισσοτερο...

Το γιατι συμβαινει τουτο δεν με πολυα-απασχολει, αυτο που με εκπλησσει
ειναι ο μαζωχισμος και ταυτοχρονα ο ατομισμος που προφανως τους διακατεχει
και τους ωθει στο σημειο να πραξουνε με αυτον τον τροπο..ή μηπως δεν το
κανουνε συνειδητα?

Οπως και να εχει, θεωρω ιδιαιτερα επικινδυνο οταν μια γυναικα εκλαμβανει ως ενδειξη ικανοποιησης ή συνειδητης επιλογης το οτι ο αντρας δεν φευγει απο μια σχεση,
και χωρις να θελω να γενικευσω τολμω να δωσω ενα 85% πιθανοτητες να συμβαινει
το παραπανω φαινομενο...το υπολοιπο 15% προφανως θα ειναι απο τα πιο
συνειδητοποιημενα και τολμηρα οντα στον πλανητη...

...τα οποια φυσικα ευελπιστω να συναντησω στον δρομο μου για να τους δωσω
προσωπικα τα συγχαρητηρια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!