Τ'ανείπωτα

https://www.youtube.com/watch?v=jL0QV7H7-o0

Ο καθε ανθρωπος ειναι αυτο που ειναι.

Ετσι τον γνωριζουμε και για αυτον τον λογο τον "προτιμαμε"

αναμεσα σε πολλους αλλους,

οποια σχεση κι αν αποφασιζουμε να συναψουμε.

Κι οποια κι αν ειναι η επιλογη μας 

οι σχεσεις ειναι παντα κατι λεπτο, πολυτιμο και ξεχωριστο

ειτε εν τελει παρουν θετικη ειτε αρνητικη χροια.

Ενιοτε εξαφανιζομαστε απο μια σχεση

ισως οταν μας δυσκολευει και αδυνατουμε να την διαχειριστουμε

δε δεσμευομαστε αληθινα με τη καρδια μας 

και προτιμαμε την ευκολια ενος "μη ειπωμενου γεια"

απο την αληθινη αντιμετωπιση της οποιας καταστασης.

Ισως βλακωδως αναρωτιεμαι,

μα πως γιναμε ετσι?

Πια το θεωρουμε νορμαλ και αναμενομενο

και δειχνουμε cool μ αυτην την συνηθισμενη αντιδραση.

ομως βαθεια μεσα μας 

δε νομιζω πως μας αφηνει αδιαφορους, αντιθετως.

Η φιλια, η αγαπη, η συντροφια δεν ειναι ανευ σημασιας,

κι αυτο γιατι ειμαστε ανθρωποι 

κι οχι μερος του υπολοιπου ζωικου βασιλειου.

Επιλεγουμε 100% συνειδητα γιατι ειμαστε 

ισως τα μονα οντα που εχουμε συναισθηματικη νοημοσυνη

κι ετσι θα πρεπε να αναλογιζομαστε το πως θα νιωσει

ο ανθρωπος που εμεις προτιμησαμε 

αν απλα εξαφανιστουμε διχως πως και γιατι.

Ειλικρινα δεν μπορω να γνωριζω αν

ειναι απλα σναισθηματικη αδιαφορια

ή αδυναμια διαχειρισης της καταστασης

μα δεν ειναι μια συμπεριφορα που αβιαστα μπορω να δεχτω

γιατι δεν συμπεριλαμβανει

κανενος ειδους ευγνωμοσυνη για οτι μοιραστηκες με τον αλλον

και κανενος ειδους θαρρος να αντιμετωπισεις μια κατασταση.

Κι ομως τι ειναι η ζωη διχως ευγνωμοσυνη και θαρρος?

Ενα μονοπατι οπου ανταλασσουμε στιγμες 

με οποιον η μοιρα φερει μπροστα μας

διχως και πολυ σκεψη διχως και πολυ συναισθημα,

διχως καμμια συναισθηματικη δεσμευση... 

παυση

https://www.youtube.com/watch?v=i9LOFXwPwC4

Η αγάπη, πότε παύει να'ναι αγάπη?

Γιατί να σταματήσει να φέγγει το ίδιο δυνατά? 

Τι αλλάζει στο σχήμα της καρδίας,

 στην υφή της?

Μικραίνει, θαμπώνει, 

μπερδεύεται με άλλα συναισθήματα...

Κι αν δε θες πια ν'αγαπάς 

τι κάνεις?

Ποιός αποφασίζει εσύ ή αυτή?

διαφορετικοτητα

https://www.youtube.com/watch?v=P-uAD5wkgmg

Δεν εισαι αυτο ακριβως που ειχα φανταστει,

κι ομως για μενα αγγιζεις τη τελειοτητα.

Δεν εισαι πανεμορφο αγαλμα αρχαιοελληνικο,

κι ομως νιωθω σαν να αιωρουμαι οταν σε κοιτω.

Ανθρωπινες επαφες σαν περιπλοκο παζλ,

 χιλιαδες μικροσκοπικα διαφορετικα κομματακια.

Δυσκολο μα εφικτο.

Αρκει να φανταστεις 

πως εχουν ευπλαστες γωνιες...

μολις τις δεις γεωμετρικα, αυστηρα,

φτανει ενα μικρο κομματακι να μη ταιριαξει

και το παζλ θα κολλησει.

Η διαφορετικοτητα στις σχεσεις

ειναι αυτο που μας φερνει σε πιο βαθια επιπεδα,

εκει που δεν αγαπαμε μοναχα για εμας,

εκει που σεβομαστε τ αντιθετο και το μη γνωριμο,

εκει που βλεπουμε με αλλα ματια,
κι εκει ειναι η αγαπη.

αγαπη / μουσικη

https://www.youtube.com/watch?v=2qhClAV9wCg&list=RD2qhClAV9wCg

Αγαπη ή μουσικη?

Μοναχικα μουσικη ή μοναχικη αγαπη?

Μηπως να βγαινει η αγαπη στο συμπαν

ή να μενει βαθια μεσα στη καρδια,

αναλλοιωτη σαν μια ατερμονη ουτοπια,

με ατελειωτες ελπιδες 

μεχρι να εξαφανιστει απο την γη,

μεχρι να εξατμιστει απο τον νου?

φοβιες και πεπλα

https://www.youtube.com/watch?v=bKPsztkrIVQ

Λενε πως οι φοβοι πρεπει να αντιμετωπιζονται, οχι να κρυβονται!!!

Ισως και να εχουν δικιο..πριν περιπου ενα μηνα ισως και παραπανω, βλεποντας καποιους ανθρωπους με ειδικες αναγκες ενιωθα ενα σφιξιμο στο στηθος καθως εβαλα (ασυνειδητα) τον εαυτο μου στη θεση τους, πονουσα μονο με τη σκεψη να μην εχω την δυνατοτητα να περπατησω, να κινηθω, δεν μπορουσε να το χωρεσει το μυαλο μου...φοβος...ανακαλυψα εναν μεγαλο μου ασυνειδητο φοβο!! 

Μετα απο 2 εβδομαδες (οχι εντελως ξαφνικα, αλλα σταδιακα) δεν μπορουσα πια να σηκωθω απο το κρεβατι λογω πονου μεσης. Μετα απο 3 εβδομαδες, τωρα δηλαδη, ειμαι καλα μπορω να σηκωθω απο το κρεβατι και συνειδητοποιω ποσο πολυ μπορει να μας επηρεαζουν και να μας μπλοκαρουν οι φοβιες μας, ο τρομος που προκαλουνε μεσα στο μυαλο. Οι συνεπειες που εχουν στο σωμα μας, στα συναισθηματα μας και στην εκδηλωση της πραγματικοτητας μας ειναι ασυλληπτες. Οταν αφηνομαστε στις φοβιες μας σταματαμε να εχουμε διαυγεια, συνειδητη σκεψη και γινονται μερος της ζωης μας. Ο συντροφος μας.

Ολα περνανε απο το μυαλο και την ψυχη. Το σωμα ειναι συνδεδεμενο ΑΜΕΣΑ με αυτα τα δυο, δεν ειναι ενα μηχανημα που κουβαλαμε σ ολη μας τη ζωη, κι αυτο θελει φροντιδα κι αγαπη για να ειναι δυνατο και alert για οσο ειμαστε ζωντανοι και για να ειναι σωμα νους και ψυχη ενα συνολο. Για να εχουν συνδεση  με το ολον, που εμεις ειμαστε. Οταν αποσυνδεομαστε απο το σωμα, μπαινουμε σε κατασταση ανισορροπιας, χανουμε τον εαυτο μας, δεν ειμαστε εμεις.

Δεν ξερω κατα ποσο ειναι θεμα επιλογης, τυχης ή συγκυριων αλλα ειμαι σιγουρη για τα εξης:

1.    Οι φοβοι δεν πρεπει να θαβονται αλλα να αντιμετωπιζονται σιγα σιγα με υπομονη, επιγνωση και θαρρος

2.    Αν μπορει η ψυχη μπορει και το σωμα, αν βεβαια το εχουμε φροντισει κι αγαπησει (οχι αν του φερομαστε με αλλαζονεια σαν μηχανημα). Κι αυτο χρειαζεται εκπαιδευση γιατι ποτε κανεις δεν μας εχει μαθει να "μας" αγαπαμε αληθινα κι οχι εγωιστικα...ποσο μαλλον το σωμα μας που θεωρουμε απλως μεσον μεταφορας.

3.    Ειναι παραλογο να μην ακουμε τις ενδειξεις του σωματος μας και ν αντιστεκομαστε, να εκνευριζομαστε που ο πονος μας ξεβολευει απο την ρουτινα μας γιατι θα ερθει καποια στιγμη που απλα θα ειναι αργα να δρασουμε.
     Επιγνωση κι αυξημενη αισθητηριακη αντιληψη θα μας φερει κοντα στο σωμα, κι αυτο με την σειρα του κοντα στο συνολο νους-σωμα-ψυχη.

I think of you

https://www.youtube.com/watch?v=Ed_Q72xg1GE

Οταν ερωτευεσαι 

και περασει λιγος καιρος 

ερχεται μια στιγμη 

οπου πρεπει να φυγεις απο τον ουρανο 

 να κατεβεις πισω στη γη, 

να παρεις αγκαλια τ αστερι που επεσε εκεινη την ημερα 

που ερωτευτηκες 

και να δεις αν φεγγει το ιδιο 

οταν εισαι κατω στη γη, 

οταν πια ειναι μερα, 

οταν εχεις δουλειες και δυσκολιες, 

οταν δεν ειναι μονο βαθυ σκοταδι, 

να δεις αν φεγγει ακομα ή αν ηταν απλα ενα ονειρο...

στοχος και ισορροπια

Συμφωνα με τη φιλοσοφια της γιογκα υπαρχουν 3 καταστασεις στην φυση (Gunas).
Οταν βρισκομαστε σε ισορροπια μεσα μας ειμαστε στην Σατβα, οταν νιωθουμε υποτονικα ειμαστε στο Ταμας και οταν ειμαστε σε κατασταση μονιμης εγρηγορσης, στην Ρατζα.

Συχνα νιωθουμε πως κατι δεν παει καλα στη ζωη μας αλλα δεν ξερουμε τι.
Χανουμε την ισορροπια μας καπως, καπου, μα γιατι δεν εχουμε χρονο να ασχοληθουμε σε βαθος, αδιαφορουμε και κανουμε τους ανηξερους, αναμενοντας ολα να αλλαξουν απο μονα τους προς το καλυτερο. Το "ολα θα πανε καλα" θα περασει, ειναι μια ενδιαφερουσα δηλωση αλλα δεν ειναι αντιμετωπιση. Οτιδηποτε για να περασει, πρεπει να δεις βαθια μεσα σου, να εστιασεις την προσοχη σε εσενα κι οχι στους εξωτερικους παραγοντες. Συμφωνω με την θετικη προθεση και ποτε δεν πρεπει να την ξεχναμε, ομως αλλο ειναι η θετικη προθεση κι αλλο η αντιμετωπιση μιας ανισορροπιας, ειτε αυτη ειναι σωματικη (πονος ή οποιαδηποτε ενοχληση επηρεαζει την καθημερινοτητα μας) ειτε ειναι ψυχικη.

Η υγεια μας συνδεεται αρρηκτα με την ισορροπια που νιωθουμε μεσα μας και μαλιστα σε περιοδους αλλαγης αυτη η ισορροπια συχνα διαταρασσεται και η υγεια μας το ιδιο. Αν αδιαφορησουμε για την ανισορροπια που νιωθουμε, αργα ή γρηγορα θα σωματοποιηθει με εντονες ψυχοσωματικες εκδηλωσεις. Κι αν η επιθυμια να φτασουμε στον στοχο ειναι αυτο που μας απομακρυνει απο το να αξιολογησουμε την ισορροπια μας, ας συλλογιστουμε πως το μεσον για να παμε οπουδηποτε ειναι το σωμα και η ψυχη μας, αν αυτα τα δυο σημαντικα οργανα δεν λειτουργουν σε ισορροπια τοτε ο στοχος θα μεινει ακομα πιο μακρια.

Αν ομως αξιολογησουμε εγκαιρως την κατασταση ισορρπιας μας και δρασουμε συνειδητα θα αποφυγουμε εμποδια που θα μας απομακρυναν απο τον στοχο μας.