Love instead of need

https://www.youtube.com/watch?v=SSd2AapfzmM 

Σάββατο, ένας άντρας στα 40 ξυπνάει, δεν είχε παρέα να βγει το προηγούμενο βράδυ και θα ήθελε παρέα να πάει στη θάλασσα. Στεναχωριέται και ψάχνει τι να κάνει στην πόλη…οι φίλοι έχουν παντρευτεί, είναι απασχολημένοι στα εξοχικά τους, που οκ, ίσως και να τον καλούνε να πάει να φάνε παρέα, αλλά αυτός λιγάκι βαριέται να βρίσκεται με όλη τη οικογένεια μόνος του, νιώθει παράξενα.

Μια γυναίκα 38 ετών έχει ανάγκη να διασκεδάσει, θέλει να βγει, να χορέψει, να ντυθεί και να νιώσει όμορφα μέσα στα ρούχα της τ ανάλαφρα..αλλά όλες οι φίλες είναι άφαντες, είτε σε beach bar με τους καλούς τους, είτε ταίζουν τα μωράκια τους.

Ένας όμως φίλος, μεγαλύτερος σε ηλικία, ανακάλυψε πρόσφατα πως του αρέσει να τρέχει και λατρεύει και την φύση. Πιο πρόσφατα ανακάλυψε πως υπάρχουν αγώνες δρόμου στο βουνό, ακόμα και μικρών διαδρομών. Προπονήθηκε, έψαξε, βρήκε και τώρα συμμετέχει σ αυτό που του γεμίζει την ψυχή και την καρδιά.

Πολλοί άνθρωποι μέσης ηλικίας, βαριούνται μόνοι, θέλουν παρέα, ψάχνουν να κάνουν κάτι που να τους ευχαριστεί με έναν άλλον άνθρωπο, να μοιραστούνε ώρες ή μέρες της ζωής τους, κι όμως συχνά καταλήγουν να κοιμούνται με απογοήτευση και στεναχώρια. Κι αληθινά αν ήταν 2-3 άτομα όλα κι όλα δεν θα έγραφα για αυτό το θέμα, γιατί δεν θα ήταν «θέμα» αλλά είναι, γιατί αν κοιτάξεις γύρω σου συμβαίνει σε πολλούς 35-40άρηδες. Αλλά για να το θέσουμε κάπως πιο αναλυτικά, τι ακριβώς συμβαίνει εδώ?

40 ετών ή εκεί κοντά, είναι το μέσο του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής του ανθρώπου.

Τι θέλει ο καθένας μας? Υπάρχουν κοινοί άξονες πάνω κάτω άραγε? Υγεία, ευτυχία, αρκετά χρήματα για να ζείς «καλά», σε μια macro κλίμακα νομίζω αυτά ζητάει ο κάθε άνθρωπος. Και ας πάμε πιο κάτω στην κλίμακα…σχετικά με το θέμα της μοναξιάς που ανέφερα παραπάνω, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν και θέλει παρέα, να μοιραστεί μια ωραία στιγμή…κι εδώ ας μπω λίγο πιο βαθιά. Οκ, φαντάσου πως είναι Παρασκευή βράδυ και θέλεις να βγεις έξω, γιατί θέλεις να διασκεδάσεις. Έχεις 20 χρόνια που διασκέδαση για εσένα σημαίνει βγαίνω σε μπαρ, ή τρώω έξω με παρέα, έχει πια καταχωρηθεί στον εγκέφαλο σου ως διασκέδαση. Και ναι είναι θέμα μυαλού κυρίως. Αλήθεια όμως, σκέφτηκες τώρα στα 40, τι αγαπάς να κάνεις? Να πίνεις? Να κοιτάς τους γύρω σου σε απόσταση 50 εκατοστών δίχως όμως να τους γνωρίζεις ΄η να μιλάς μαζί τους, απλώς τους κοιτάς που είναι εκεί, δίπλα σου? Τι σου αρέσει αληθινά να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου? 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να αναποδογυρίσεις το «θέμα» που σε απασχολεί…δεν είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ κάποιον να βγεις, αλλά πως δεν ξέρεις ΤΙ γουστάρεις αληθινά, βαθιά μέσα από την καρδιά σου να κάνεις, κι αντί να το ψάξεις, αρκείσαι στο να λες «δεν έχω κάποιον να βγω». Τελικά ποιος είναι ο στόχος να περάσεις όμορφα να νιώσεις κάτι μέσα σου στην καρδιά σου για 2 ώρες και να ξεσκάσεις, να νιώσεις ευγνωμοσύνη που είσαι ζωντανός και χαίρεσαι για αυτό ή να βγεις, γιατί για 20 χρόνια έβγαινες και by default ακόμα το αναζητάς?

Καλώς ή κακώς λειτουργούμε by default δίχως να το παίρνουμε πρέφα. Η κοινωνία μας έχει συντελέσει σημαντικά σε αυτό. Το ότι λειτουργούμε βέβαια σε αυτό το μοτίβο δεν σημαίνει πως πρέπει να το δεχτώ παθητικά, ναι όντως η τάση του ανθρώπου είναι λιγάκι παθητική μετά από κάποια ηλικία, αλλά μπορείς να το αλλάξεις!!

Τι προτείνω?Αν τα σκέφτεσαι όλα αυτά και καταλήγεις πως «πρέπει να έχω πιο πολλές επιλογές να βγαίνω»… είσαι κατ εμέ σε μονόδρομο. Οι μη ύπαρξη παρέας δεν είναι το πρόβλημα!! 

Βρες τι γεμίζει την ψυχή σου, χόμπι, κάτι που θέλεις να κάνεις με πάθος και σε φτιάχνει, σαν να υπάρχει ερωτική έλξη μεταξύ σας βρε παιδί. Είμαστε τεμπέλικα όντα εμείς οι άνθρωποι, κι όταν πρέπει να βρούμε κάτι νέο να γεμίσει την καρδιά μας, κολλάμε και προκειμένου να το ψάξουμε προτιμάμε να ανακυκλώνουμε αυτό που μας γέμιζε κάποτε…δεν γίνεται έτσι, ξέχνατο!!! Αλλάζουμε οι ίδιοι, αλλάζουν κι αυτά που μας γεμίζουνε, όλα βασικά αλλάζουνε συνέχεια μέσα μας και γύρω μας, έτσι δεν γίνεται να μας γεμίζει ότι μας γέμιζε στα 28, 30, 32…

Και ξέρεις και τι άλλο?Αν δεν ζεις με πάθος τις ελεύθερες ώρες της ζωής σου, τι μένει πια? Η δήλωση «δεν έχω παρέα να βγω» θέλει άμεσα αναποδογύρισμα.

Βρες τι αγαπάς, τι με τι παθιάζεσαι, τι θέλεις να κάνεις όταν έχεις χρόνο και θα βρεθεί για αυτός με τον οποίο θα το κάνεις. Η αγάπη, το πάθος, η θέληση μας παρακινεί και οδηγεί όλη τη ζωή μας, όχι η ανάγκη (χρειάζομαι κάποιον για να βγω). Η πρόθεση φτιάχνει πραγματικότητα. Η ενέργεια της καρδιάς σου γίνεται ύλη!! Η αγάπη σου θα δημιουργήσει ανάλογη δόνηση και θα σου φέρει ότι ζητάς, η αγάπη όχι η ανάγκη!!! Το ξαναλέω γιατί είναι αντίθετα. Στο σύμπαν, η  αγάπη ελκύει, η ανάγκη απωθεί!!

Ίσως τα λέω παράξενα, ναι το ξέρω..αλλά όταν τρέχω για την φάση μου και νιώθω τους μύες μου να με χαιρετάνε και να ξυπνάνε, όταν κάνω γιόγκα μια δύσκολη ασάνα και νιώθω πως φλερτάρω τα όρια μου, όταν γράφω και νιώθω πως ίσως να σου δώσει κάποια ιδέα αυτό που διαβάζεις, όταν κάνω σεξ και νιώθω πως σταματάει ο χρόνος, κι αν πεθάνω μετά δεν πειράζει καθόλου…τότε νιώθω ζωντανή και αυτό είναι το δώρο της γέννησης μου και νιώθω άπειρη ευγνωμοσύνη για αυτό. Δεν λέω, μου πήρε καμιά 10αριά χρόνια να το καταφέρω αλλά here we are…καλή τύχη στην προσπάθεια σου να βρεις αυτό που σε γεμίζει. 

Θα το βρεις. Το ξέρω!!!

η ενέργεια της φούσκας

https://www.youtube.com/watch?v=2pZAPFOupo4

Τι είναι είναι ακριβώς ο έρωτας που ο καθένας από εμάς αναζητά?

Ένα συναίσθημα, μια εσωτερική ανάγκη, μια ιδέα ή χημεία? 

Είναι κάτι προσωπικό ή μήπως είναι και θέμα timing?

Μια κατάσταση  που για να ευδοκιμήσει, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη είναι να υπάρχει κοινό σημείο φυγής.

...αν οι πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι...

γιατί μπορεί να είναι και κομμάτια μουσικής, κι ιδέες και κτίρια 

και πολλά διάφορα υλικά και μη-υλικά, 

αντικείμενα του εκάστοτε έρωτα.

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε έρωτας που τόσο μα τόσο πολύ μας τρελαίνει 

και το αναζητάμε στη ζωή μας, στεναχωριόμαστε αν δεν το έχουμε κι όταν τελειώνει αναζητούμε το επόμενο αντικείμενο έρωτα μας?

Που μας πάει και που δεν μας πάει? 

Αλήθεια, μας πάει κάπου?

ΚΙ αν δεν μας πάει πουθενά που πηγαίνει όλη αυτή η ενέργεια?

'Ερωτας. Έχω μια ανάγκη, 

που για κάποιο λόγο ξαφνικά το μυαλό και σώμα οραματίζεται 

πως βρήκε αυτό που έψαχνε και θα την ικανοποιήσει. 

Έτσι αρχίζουμε να πιστεύουμε πως ερωτευτήκαμε. 

Η αντίληψη της πραγματικότητας πάει περίπατο, 

κι η φούσκα γεννιέται, σαν ένα κινούμενο έμβρυο. 

Υπέροχη, χρωματιστή, με μαγικά σχέδια επάνω της...

όλα όσα επιθυμούμε προβάλλονται με ακαριαία ταχύτητα επάνω στην άλλη φούσκα, 

όλα μέσα στο μυαλό μας, που όταν χάνει τον έλεγχο του, έχει μεγάλο ταλέντο, 

φτιάχνει την δικιά του πραγματικότητα.

 Έτσι αυτή η κοινή ενέργεια φουσκώνει την φούσκα του μυαλού μου, 

ξεκινά να μεγαλώνει...συνέχεια, 

μέσα της κλείνει εμπειρίες μαγικές, αισθήσεις, συναισθήματα, ιδέες κοινές και μη, 

ότι μπορείς να φανταστείς...

μέχρι που μια μέρα σκάει. 

Δεν έχει πια ελαστικότητα το τοίχωμα της, έφτασε στο μέγιστο. 

Πότε? 

Όταν το τερατάκι της πραγματικότητας στα κρυφά καθώς η φούσκα κοιμάται, 

πάρει μια καρφίτσα και τραυματίσει την επιφάνεια της αφηρημένης φούσκας. 

Μικρή τρυπίτσα...αλλά είναι αναπόφευκτο, 

αρχίζει το ξεφούσκωμα...σταδιακά.

Πάπαλα η φούσκα. Και τώρα?
Λίγο θλίψη και μετά βρίσκουμε μια άλλη φούσκα.

Η βιομηχανία του έρωτα δεν βοηθάει.

Θαρρούμε ο έρωτας είναι μια γεύση, διαθέσιμη παντού.

Δεν είναι.

ο έρωτας είναι ενέργεια.

 Η ενέργεια όμως δεν χάνεται.

Το ξεφούσκωμα δεν είναι τυχαίο.

Καθώς οι δύο φούσκες μεγαλώνανε μαζί

κολλήσανε σε ένα σημείο.

Εκεί συγκεντρώθηκε όλη η ενέργεια

όπως την ενέργεια που έχει ένα έμβρυο. 

Το σκάσιμο της φούσκας μπορεί να είναι 

το τέλος ή η αρχή.

Είναι επιλογή καθαρή.

Είτε φουσκώνεις συνέχεια τις φούσκες του έρωτα,

είτε παίρνεις την ενέργεια του κοινού σημείου,

φτιάχνεις ένα αερόστατο που θα σε πάει ψηλά.

Πόσο?

Όση ενέργεια βάλεις τόσο ψηλά θα σε πάει.

Give # noneed # to# receive

Αν γνωρίζαμε πόσο λίγο χρειάζεται για γεμίσουμε την καρδιά μας (αλλά και των άλλων ανθρώπων) με θετική ενέργεια θα το κάναμε αλήθεια; 

ποιος είναι γενικά ο τρόπος? 

Εγώ θα σας το πω, κι εσείς να δράσετε όπως νιώθετε!

Θα σας φανεί παράλογο, το γνωρίζω ήδη.

1ον
Nα σκεφτόμαστε ΚΑΙ τον δίπλα μας. Λίγο όχι πολύ. 

Δηλαδή να βγούμε για δευτερόλεπτα από το εγώ μας 

και να σκεφτούμε και τον άλλον (γνωστό η άγνωστο). 

Κοινώς να εξασκήσουμε τον μη - εγωισμό. 

Ξέρω ακούγεται αληθινά παράλογο να σκεφτώ έναν άγωστο άνθρωπο, 

του στιλ "μα τι με νοιάζει τι κάνει ο άλλος" 

κι όμως είναι αυτό που θα ξεμπλοκάρει την βρύση της θετικής ενέργειας μέσα σου, 

γιατί αυτή η πρόθεση παρακινεί την ανιδιοτελή  αγάπη!! 

Το ξέρω πως αντιτίθενται στο βασικό μας ενδιαφέρον "το προσωπικό μας καλό "

μια βαθιά πάγια πεποίθηση. 

Ο τρόπος για να ζω με χαρά, διάθεση και πηγαία θετική ενέργεια 

είναι να σκέφτομαι και τον άλλον, μόνο όμως ανιδιοτελως!! 

Τα είπε ο Χριστός, ο Βούδας οι βάσεις όλων των θρησκειών έχουν την ανιδιοτελή αγάπη. Στη λέξη ανιδιοτελής έρχεται να κολλήσει και το 2ο απαραίτητο συστατικό, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη για να πετύχει το πρώτο, 

η "μη - ανταπόδοση". 

Όσο απλό ακούγεται τόσο "ξένο" είναι για την κοινωνία μας, 

που καλώς η κακώς βασίζεται στην "ανταλλαγή" συμπεριφορών, υλικών αγαθών και συναισθημάτων μεταξύ 2 ανθρώπων. 

Για παράδειγμα "αυτός όταν ήρθε επίσκεψη σπίτι μου και δεν μου έφερε τίποτα, 

εγώ γιατί να φέρω? Ο τάδε όταν εγώ αρρώστησα ούτε ένα τηλεφώνημα δεν έκανε κι εγώ τώρα που δεν είναι καλά θα τον αγνοήσω". 

Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις βασίζονται δυστυχώς στο τι θέλω εγώ από τον άλλον και τι έχω να πάρω εγώ από αυτόν, κοινώς ανταλλαγή.. 

κι ενίοτε πατάνε μόνον επάνω σε αυτό το κριτήριο. 

Τόσο μέσα μας έχει εισχωρήσει, 

που η αποδόμηση του δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία...

το μάθαμε από την οικογένεια, το σχολείο, μας το δίδαξε η κοινωνία κι η καθημερινότητα, είναι αληθινά παντού γύρω και μέσα μας!!! 

Η ιδέα της μη- ανταπόδοσης είναι από άλλο πλανήτη. 

Μη νιώθετε τύψεις αν το θεωρείτε τρελή ιδέα, είναι αναμενόμενο όλη η κοινωνία μας βασίζεται σε αυτό...και μεγάλο μέρος της και οι σχέσεις μας γκρεμίζονται ακριβώς από αυτό το στοιχείο, "ανταπόδοση κι ανταλλαγή".

 Όταν δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη σε ένα ζευγάρι μετά από καιρό που "ανταλλάσσουν δώρα υλικά και μη" η αγάπη τελειώνει και χωρίζουν δύσκολα. 

Αν υπάρχει μη- εγωισμός αλλά αποφασίζουν να πάρουν άλλους δρόμους 

η αγάπη μένει κι ισως ναι μεν ζούνε χώρια, αλλά δίχως πίκρα και 

"μου έδωσες, σου έδωσα, δικό μου και δικό σου"!!
Σκεφτείτε το δυό λεπτά!!

Κι όταν καταφέρεις να μειώσεις τον εγωισμό σου και την αρχή της ανταπόδοσης θα μπορέσεις να ασκήσεις την αρχή της μη-προσκόλλησης.

Θα αγαπάς και θα νοιάζεσαι δίχως να απαιτείς τίποτα από κανέναν. 

Και τότε θα ξυπνάς cool δίχως πίκρα απογοήτευσης στην καρδιά 

γιατί οι άνθρωποι γύρω σου δεν κάνανε το ένα ή το άλλο. 

Γιατί δεν θα περιμένεις τίποτα κι από κανέναν. 

Θα αγαπάς και θα εκτιμάς δίχως να απαιτείς. 

Και θα δεις πως η ζωή σου θα αρχίσει να ρέει όπως το ποτάμι..

Η ζωή μας είναι περιορισμένη 

είτε το έχουμε εμπεδώσει είτε όχι. 

Αυτό είναι αγαπητοί μου συνάνθρωποι. 

Πες με πως έχω λίγο σύνδρομο Asperger, ναι ίσως, 

αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Δεν θα ζούμε αιώνες 

όπως οι φίλοι μας οι βρικόλακες ή κάποιοι μάγοι του Castaneda.

Αυτά τα χρόνια θέλεις να ζεις με χαρά και θετική ενέργεια 

που αναβλύζει μέσα από τα οστά σου

σε φωτίζει, σε γεμίζει, σε ξυπνά το πρωί 

και σε αφήνει ξεκούραστο και χαμογελαστό;

 Ξεφορτώσου τον εγωισμό 

και το κριτήριο της ανταπόδοσης από το πετσί σου 

και θα δεις την διαφορά. 

Αμέσως μετά θα φύγει κι η προσκόλληση..

σε τι?

Σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε.

 

Κι αμέσως μετά  θα νιώθεις την ευτυχία μέσα σου

σε κάθε κύτταρο σου

 κάθε στιγμή που ζεις!!

Για σκέψου - απομόνωση

https://www.youtube.com/watch?v=qjHbHBVMqcI 

Κοιμήθηκα αργά ξύπνησα αργά. Μου τελείωσε και το τσάι και ο καφές.
Βγήκα έξω. Έφαγα μια τεράστια ψιχάλα...χμμμ λέω μάλλον θα ρίξει αρκούδες.
Μπαίνω στο local shop for take away coffee και ακούω χαμό κεραυνούς και μέσα σε 5 λεπτά βλέπω ποτάμια νερού στην Εγνατία με Αγίας Σοφίας...ο δρόμος δεν είναι πια οδόστρωμα αλλά ποταμός.
Η εικόνα της πόλης μεταμορφώθηκε σε 5 λεπτά.

Ποσό εικονική είναι η πραγματικότητα μας guys?

Χαμογελώ (σα τρελή που είμαι) κι απολαμβάνω την παρέμβαση της φύσης στη ζωή μας. Τα φώτα έσβησαν στο καφέ. Κάπου έχει πάρει νερό κι ενεργοποιήθηκε το αντι ηλεκτροπληξιακό.
Μ αρέσει πολύ. Όλοι σιγο-βρίζουν που τους έβγαλε από το πρόγραμμα κι εγώ... γουστάρω πολύ. Αλήθεια μ αρέσει... είναι σαν να μου λέει η φύση..
 
«Αχα νομίζεις πως εσύ ορίζεις τα πάντα, εγωκεντρικούλη μου εσύ, ξυπνάς φτιάχνεσαι γίνεσαι όμορφη κανείς τη δουλειά σου βγαίνεις μπαίνεις κοιμάσαι...Πόσο λάθος κανείς βρε αγάπη..
Για σκέψου!!"?

Οι άνθρωποι κάθονται δίπλα μου στο σκοτάδι. Είναι 13:06 και μοιάζει βράδυ. Κανένας δεν μιλάει με κανέναν. Μόνο στο κινητό εκφράζουν τα νεύρα τους...δίπλα ομοιδεάτες αλλά τηλεφουνούν τους "οικείους" για να εκφράσουν τα νεύρα τους...αλήθεια τώρα???
Θα ήθελα να τους πω να γνωριστούμε μιας και είμαστε και λίγο αποκλεισμένοι εδώ, και να παίξουμε ένα παιχνίδι.. Πχ κάτι να πούμε για το πως νιώθουμε τώρα που η φύση έχει αλλάξει το πρόγραμμα μας σαν να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει...αλλά μάλλον θα με στείλουν στη Σταυρούπολη..
 
Οπότε το κλείνω και γράφω... σε εσάς για μένα και για εσάς...

Φιλάκια

common people feelings

https://www.youtube.com/watch?v=yuTMWgOduFM

I wanna share that funny feeling with you...

you know that one which is kinda 

falling in love with life,

that feeling of connection with the universe, 

that one flowing all over the liquids of your body and 

through the cells of your divine brain making you feel

more than pure mater

more than human

kind of immortal

 expansion of your limitless energy

sort of immensive gratitude for your life 

pink color love flowing in your blood

from your feet to your heart

making it wanna pump out of your body....

Έρωτας και θάνατος

https://www.youtube.com/watch?v=WowHZXySGf0

Είχε δυνατό αέρα.

 Κοιτούσα τη συντονισμένη κίνηση ενός δέντρου και του φυλλώματος του

καθώς φυσούσε θορυβωδώς. 

Ο κορμός σταθερός, 

ακούνητος, 

τα  κλαδιά και φύλλα πάλλονταν ρυθμικά, 

ανάλογα με το βάρος τους και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά.

Τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα χορεύανε αγκαλιά με τα μποφόρ του ανέμου,

τους έκανε αληθινά ότι ήθελε.

Το βλέμμα μου καρφωμένο εκεί, 

στην εντροπική κίνηση του ενός,
στην απόλυτη ακινησία του άλλου.

Ξαφνικά ένα κλαδί ράγισε κι άρχισε να γέρνει,

σε λίγο ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο, 

Νεκρό.

Ο άνεμος ζητάει παντελή αποδοχή δίχως συζήτηση, 

δίχως εναλλακτική αντίρρησης.

Πλήρης υποταγή σε αυτόν.

Τους πιο αδύναμους τους ελέγχει παντελώς.

Όχι όλους όμως.

Τα λεπτά κλαδιά υποτάσσονται.

Τα πιο χοντρά δονούνται μαλακά.

Ο κορμός δεν κουνιέται.

Αυτός έχει ρίζες, βαθιές που φθάνουν μέτρα κάτω απο την γη.

Τίποτα δεν θα τον κουνήσει...

σχεδόν τίποτα.

Κι αν γίνει σεισμός?
 Ίσως σπάσει. Ίσως κι όχι.

Κι αν σκάψεις βαθιά και του κόψεις τις ρίζες?

Ξέρεις πόσο βαθιές όμως είναι, έτσι δεν είναι?

Ξέρεις πόσα χρόνια μπορεί να ζήσει ένα δέντρο?

Θέλεις να τις κόψεις?
Αν το κάνεις..
πέθανε.
Δική σου επιλογή.

My "blue" soul

https://www.youtube.com/watch?v=rB6OlJqV1rQ

Οι γονείς μου διανύουν τα μέσα της δεκαετίας των 70 ετών.
80, μέσος όρος ηλικίας στην Ευρώπη.
Ταξι'δευαν σήμερα.

Καθώς τους συνόδεψα στο ταξί,
τους παρατηρούσα...
Είχαν μια σκιά στεναχώριας που αφήνουν το "σπίτι τους".
Έτσι μου ήρθε μια εικόνα στον νου..

Όλη μας τη ζωή δημιουργούμε εντυπώσεις που μπερδεύουμε για πραγματικότητα.
΄Ετσι πιστεύουμε πως ο χώρος στον οποίο ζούμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε, μαγειρεύουμε, ξεκουραζόμαστε...είναι το σπίτι μας.  Είναι.
Το ΥΛΙΚΟ μας σπίτι.

Το αληθινό και παντοτινό μας σπίτι όμως,
είναι η ψυχή,
όχι το διαμέρισμα.
Κι ο τρόπος να συνδεθούμε με την ουσία της ζωής μας
(και μετά μετους γύρω μας)
είναι η ψυχή μας, τίποτα άλλο,
τίποτα υλικό δεν υπάρχει που να μας συνδέει με την ουσία της ζωής.

Ψυχή, όχι σπίτι.
Άυλο, όχι υλικό.
Βαθιά σύνδεση, όχι επιφανειακή.

Αυτό που είδα σήμερα με έκανε να αγαπήσω 100.000 φορές παραπάνω την δουλειά μου,
που είναι επακριβώς η μεταφορά συνειδητότητας στους  γύρω μου σχετικά με το πως
θα βρούνε και θα συνδεθούνε με την ψυχή τους.

Αυτό κάνεις με τη γιόγκα και τον  διαλογισμό.
Βρίσκεις εσένα.
Εγώ δεν κάνω και πολλά. Αλήθεια!
Σου δείχνω τους πιθανούς δρόμους.
Εσύ θα αποφασίσεις...Μη νομίζεις δεν είναι ευκολάκι.
Αλλά αξίζει, τόσο, όσο ίσως τίποτα απο ότι έχεις κάνει, μέχρι τώρα.
Κυρίως αν ζούσες δίχως σύνδεση με το μέσα σου, ή ζούσες άθελα σου για τους "άλλους".

Δίχως εσένα, δεν υπάρχουν "οι άλλοι". Γιατί?
Γιατί το μυαλό σου τους πλάθει, δεν υπάρχουν αληθινά "οι ΄'αλλοι".
Μόλις βρεις εσένα, θα πλάσεις την πραγματικότητα ΣΟΥ.
Και θα δεις πως το σπίτι σου είναι η ψυχή σου.
Το κουβαλάς παντού. Αυτό είσαι. 'Οχι ο καναπές,
η τοστιέρα, η καφετιέρα...αυτά τα "έχεις", δεν είσαι.

Είσαι μόνον η ψυχή σου. Μην το ξεχνάς.
Κοίτα μέσα της. Αγάπησε την. Ανακάλυψε την.
Εξερεύνησε την μέχρι να γίνεις εσύ.