η ενέργεια της φούσκας

https://www.youtube.com/watch?v=2pZAPFOupo4

Τι είναι είναι ακριβώς ο έρωτας που ο καθένας από εμάς αναζητά?

Ένα συναίσθημα, μια εσωτερική ανάγκη, μια ιδέα ή χημεία? 

Είναι κάτι προσωπικό ή μήπως είναι και θέμα timing?

Μια κατάσταση  που για να ευδοκιμήσει, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη είναι να υπάρχει κοινό σημείο φυγής.

...αν οι πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι...

γιατί μπορεί να είναι και κομμάτια μουσικής, κι ιδέες και κτίρια 

και πολλά διάφορα υλικά και μη-υλικά, 

αντικείμενα του εκάστοτε έρωτα.

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε έρωτας που τόσο μα τόσο πολύ μας τρελαίνει 

και το αναζητάμε στη ζωή μας, στεναχωριόμαστε αν δεν το έχουμε κι όταν τελειώνει αναζητούμε το επόμενο αντικείμενο έρωτα μας?

Που μας πάει και που δεν μας πάει? 

Αλήθεια, μας πάει κάπου?

ΚΙ αν δεν μας πάει πουθενά που πηγαίνει όλη αυτή η ενέργεια?

'Ερωτας. Έχω μια ανάγκη, 

που για κάποιο λόγο ξαφνικά το μυαλό και σώμα οραματίζεται 

πως βρήκε αυτό που έψαχνε και θα την ικανοποιήσει. 

Έτσι αρχίζουμε να πιστεύουμε πως ερωτευτήκαμε. 

Η αντίληψη της πραγματικότητας πάει περίπατο, 

κι η φούσκα γεννιέται, σαν ένα κινούμενο έμβρυο. 

Υπέροχη, χρωματιστή, με μαγικά σχέδια επάνω της...

όλα όσα επιθυμούμε προβάλλονται με ακαριαία ταχύτητα επάνω στην άλλη φούσκα, 

όλα μέσα στο μυαλό μας, που όταν χάνει τον έλεγχο του, έχει μεγάλο ταλέντο, 

φτιάχνει την δικιά του πραγματικότητα.

 Έτσι αυτή η κοινή ενέργεια φουσκώνει την φούσκα του μυαλού μου, 

ξεκινά να μεγαλώνει...συνέχεια, 

μέσα της κλείνει εμπειρίες μαγικές, αισθήσεις, συναισθήματα, ιδέες κοινές και μη, 

ότι μπορείς να φανταστείς...

μέχρι που μια μέρα σκάει. 

Δεν έχει πια ελαστικότητα το τοίχωμα της, έφτασε στο μέγιστο. 

Πότε? 

Όταν το τερατάκι της πραγματικότητας στα κρυφά καθώς η φούσκα κοιμάται, 

πάρει μια καρφίτσα και τραυματίσει την επιφάνεια της αφηρημένης φούσκας. 

Μικρή τρυπίτσα...αλλά είναι αναπόφευκτο, 

αρχίζει το ξεφούσκωμα...σταδιακά.

Πάπαλα η φούσκα. Και τώρα?
Λίγο θλίψη και μετά βρίσκουμε μια άλλη φούσκα.

Η βιομηχανία του έρωτα δεν βοηθάει.

Θαρρούμε ο έρωτας είναι μια γεύση, διαθέσιμη παντού.

Δεν είναι.

ο έρωτας είναι ενέργεια.

 Η ενέργεια όμως δεν χάνεται.

Το ξεφούσκωμα δεν είναι τυχαίο.

Καθώς οι δύο φούσκες μεγαλώνανε μαζί

κολλήσανε σε ένα σημείο.

Εκεί συγκεντρώθηκε όλη η ενέργεια

όπως την ενέργεια που έχει ένα έμβρυο. 

Το σκάσιμο της φούσκας μπορεί να είναι 

το τέλος ή η αρχή.

Είναι επιλογή καθαρή.

Είτε φουσκώνεις συνέχεια τις φούσκες του έρωτα,

είτε παίρνεις την ενέργεια του κοινού σημείου,

φτιάχνεις ένα αερόστατο που θα σε πάει ψηλά.

Πόσο?

Όση ενέργεια βάλεις τόσο ψηλά θα σε πάει.

Give # noneed # to# receive

Αν γνωρίζαμε πόσο λίγο χρειάζεται για γεμίσουμε την καρδιά μας (αλλά και των άλλων ανθρώπων) με θετική ενέργεια θα το κάναμε αλήθεια; 

ποιος είναι γενικά ο τρόπος? 

Εγώ θα σας το πω, κι εσείς να δράσετε όπως νιώθετε!

Θα σας φανεί παράλογο, το γνωρίζω ήδη.

1ον
Nα σκεφτόμαστε ΚΑΙ τον δίπλα μας. Λίγο όχι πολύ. 

Δηλαδή να βγούμε για δευτερόλεπτα από το εγώ μας 

και να σκεφτούμε και τον άλλον (γνωστό η άγνωστο). 

Κοινώς να εξασκήσουμε τον μη - εγωισμό. 

Ξέρω ακούγεται αληθινά παράλογο να σκεφτώ έναν άγωστο άνθρωπο, 

του στιλ "μα τι με νοιάζει τι κάνει ο άλλος" 

κι όμως είναι αυτό που θα ξεμπλοκάρει την βρύση της θετικής ενέργειας μέσα σου, 

γιατί αυτή η πρόθεση παρακινεί την ανιδιοτελή  αγάπη!! 

Το ξέρω πως αντιτίθενται στο βασικό μας ενδιαφέρον "το προσωπικό μας καλό "

μια βαθιά πάγια πεποίθηση. 

Ο τρόπος για να ζω με χαρά, διάθεση και πηγαία θετική ενέργεια 

είναι να σκέφτομαι και τον άλλον, μόνο όμως ανιδιοτελως!! 

Τα είπε ο Χριστός, ο Βούδας οι βάσεις όλων των θρησκειών έχουν την ανιδιοτελή αγάπη. Στη λέξη ανιδιοτελής έρχεται να κολλήσει και το 2ο απαραίτητο συστατικό, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη για να πετύχει το πρώτο, 

η "μη - ανταπόδοση". 

Όσο απλό ακούγεται τόσο "ξένο" είναι για την κοινωνία μας, 

που καλώς η κακώς βασίζεται στην "ανταλλαγή" συμπεριφορών, υλικών αγαθών και συναισθημάτων μεταξύ 2 ανθρώπων. 

Για παράδειγμα "αυτός όταν ήρθε επίσκεψη σπίτι μου και δεν μου έφερε τίποτα, 

εγώ γιατί να φέρω? Ο τάδε όταν εγώ αρρώστησα ούτε ένα τηλεφώνημα δεν έκανε κι εγώ τώρα που δεν είναι καλά θα τον αγνοήσω". 

Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις βασίζονται δυστυχώς στο τι θέλω εγώ από τον άλλον και τι έχω να πάρω εγώ από αυτόν, κοινώς ανταλλαγή.. 

κι ενίοτε πατάνε μόνον επάνω σε αυτό το κριτήριο. 

Τόσο μέσα μας έχει εισχωρήσει, 

που η αποδόμηση του δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία...

το μάθαμε από την οικογένεια, το σχολείο, μας το δίδαξε η κοινωνία κι η καθημερινότητα, είναι αληθινά παντού γύρω και μέσα μας!!! 

Η ιδέα της μη- ανταπόδοσης είναι από άλλο πλανήτη. 

Μη νιώθετε τύψεις αν το θεωρείτε τρελή ιδέα, είναι αναμενόμενο όλη η κοινωνία μας βασίζεται σε αυτό...και μεγάλο μέρος της και οι σχέσεις μας γκρεμίζονται ακριβώς από αυτό το στοιχείο, "ανταπόδοση κι ανταλλαγή".

 Όταν δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη σε ένα ζευγάρι μετά από καιρό που "ανταλλάσσουν δώρα υλικά και μη" η αγάπη τελειώνει και χωρίζουν δύσκολα. 

Αν υπάρχει μη- εγωισμός αλλά αποφασίζουν να πάρουν άλλους δρόμους 

η αγάπη μένει κι ισως ναι μεν ζούνε χώρια, αλλά δίχως πίκρα και 

"μου έδωσες, σου έδωσα, δικό μου και δικό σου"!!
Σκεφτείτε το δυό λεπτά!!

Κι όταν καταφέρεις να μειώσεις τον εγωισμό σου και την αρχή της ανταπόδοσης θα μπορέσεις να ασκήσεις την αρχή της μη-προσκόλλησης.

Θα αγαπάς και θα νοιάζεσαι δίχως να απαιτείς τίποτα από κανέναν. 

Και τότε θα ξυπνάς cool δίχως πίκρα απογοήτευσης στην καρδιά 

γιατί οι άνθρωποι γύρω σου δεν κάνανε το ένα ή το άλλο. 

Γιατί δεν θα περιμένεις τίποτα κι από κανέναν. 

Θα αγαπάς και θα εκτιμάς δίχως να απαιτείς. 

Και θα δεις πως η ζωή σου θα αρχίσει να ρέει όπως το ποτάμι..

Η ζωή μας είναι περιορισμένη 

είτε το έχουμε εμπεδώσει είτε όχι. 

Αυτό είναι αγαπητοί μου συνάνθρωποι. 

Πες με πως έχω λίγο σύνδρομο Asperger, ναι ίσως, 

αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Δεν θα ζούμε αιώνες 

όπως οι φίλοι μας οι βρικόλακες ή κάποιοι μάγοι του Castaneda.

Αυτά τα χρόνια θέλεις να ζεις με χαρά και θετική ενέργεια 

που αναβλύζει μέσα από τα οστά σου

σε φωτίζει, σε γεμίζει, σε ξυπνά το πρωί 

και σε αφήνει ξεκούραστο και χαμογελαστό;

 Ξεφορτώσου τον εγωισμό 

και το κριτήριο της ανταπόδοσης από το πετσί σου 

και θα δεις την διαφορά. 

Αμέσως μετά θα φύγει κι η προσκόλληση..

σε τι?

Σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε.

 

Κι αμέσως μετά  θα νιώθεις την ευτυχία μέσα σου

σε κάθε κύτταρο σου

 κάθε στιγμή που ζεις!!

Για σκέψου - απομόνωση

https://www.youtube.com/watch?v=qjHbHBVMqcI 

Κοιμήθηκα αργά ξύπνησα αργά. Μου τελείωσε και το τσάι και ο καφές.
Βγήκα έξω. Έφαγα μια τεράστια ψιχάλα...χμμμ λέω μάλλον θα ρίξει αρκούδες.
Μπαίνω στο local shop for take away coffee και ακούω χαμό κεραυνούς και μέσα σε 5 λεπτά βλέπω ποτάμια νερού στην Εγνατία με Αγίας Σοφίας...ο δρόμος δεν είναι πια οδόστρωμα αλλά ποταμός.
Η εικόνα της πόλης μεταμορφώθηκε σε 5 λεπτά.

Ποσό εικονική είναι η πραγματικότητα μας guys?

Χαμογελώ (σα τρελή που είμαι) κι απολαμβάνω την παρέμβαση της φύσης στη ζωή μας. Τα φώτα έσβησαν στο καφέ. Κάπου έχει πάρει νερό κι ενεργοποιήθηκε το αντι ηλεκτροπληξιακό.
Μ αρέσει πολύ. Όλοι σιγο-βρίζουν που τους έβγαλε από το πρόγραμμα κι εγώ... γουστάρω πολύ. Αλήθεια μ αρέσει... είναι σαν να μου λέει η φύση..
 
«Αχα νομίζεις πως εσύ ορίζεις τα πάντα, εγωκεντρικούλη μου εσύ, ξυπνάς φτιάχνεσαι γίνεσαι όμορφη κανείς τη δουλειά σου βγαίνεις μπαίνεις κοιμάσαι...Πόσο λάθος κανείς βρε αγάπη..
Για σκέψου!!"?

Οι άνθρωποι κάθονται δίπλα μου στο σκοτάδι. Είναι 13:06 και μοιάζει βράδυ. Κανένας δεν μιλάει με κανέναν. Μόνο στο κινητό εκφράζουν τα νεύρα τους...δίπλα ομοιδεάτες αλλά τηλεφουνούν τους "οικείους" για να εκφράσουν τα νεύρα τους...αλήθεια τώρα???
Θα ήθελα να τους πω να γνωριστούμε μιας και είμαστε και λίγο αποκλεισμένοι εδώ, και να παίξουμε ένα παιχνίδι.. Πχ κάτι να πούμε για το πως νιώθουμε τώρα που η φύση έχει αλλάξει το πρόγραμμα μας σαν να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει...αλλά μάλλον θα με στείλουν στη Σταυρούπολη..
 
Οπότε το κλείνω και γράφω... σε εσάς για μένα και για εσάς...

Φιλάκια

common people feelings

https://www.youtube.com/watch?v=yuTMWgOduFM

I wanna share that funny feeling with you...

you know that one which is kinda 

falling in love with life,

that feeling of connection with the universe, 

that one flowing all over the liquids of your body and 

through the cells of your divine brain making you feel

more than pure mater

more than human

kind of immortal

 expansion of your limitless energy

sort of immensive gratitude for your life 

pink color love flowing in your blood

from your feet to your heart

making it wanna pump out of your body....

Έρωτας και θάνατος

https://www.youtube.com/watch?v=WowHZXySGf0

Είχε δυνατό αέρα.

 Κοιτούσα τη συντονισμένη κίνηση ενός δέντρου και του φυλλώματος του

καθώς φυσούσε θορυβωδώς. 

Ο κορμός σταθερός, 

ακούνητος, 

τα  κλαδιά και φύλλα πάλλονταν ρυθμικά, 

ανάλογα με το βάρος τους και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά.

Τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα χορεύανε αγκαλιά με τα μποφόρ του ανέμου,

τους έκανε αληθινά ότι ήθελε.

Το βλέμμα μου καρφωμένο εκεί, 

στην εντροπική κίνηση του ενός,
στην απόλυτη ακινησία του άλλου.

Ξαφνικά ένα κλαδί ράγισε κι άρχισε να γέρνει,

σε λίγο ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο, 

Νεκρό.

Ο άνεμος ζητάει παντελή αποδοχή δίχως συζήτηση, 

δίχως εναλλακτική αντίρρησης.

Πλήρης υποταγή σε αυτόν.

Τους πιο αδύναμους τους ελέγχει παντελώς.

Όχι όλους όμως.

Τα λεπτά κλαδιά υποτάσσονται.

Τα πιο χοντρά δονούνται μαλακά.

Ο κορμός δεν κουνιέται.

Αυτός έχει ρίζες, βαθιές που φθάνουν μέτρα κάτω απο την γη.

Τίποτα δεν θα τον κουνήσει...

σχεδόν τίποτα.

Κι αν γίνει σεισμός?
 Ίσως σπάσει. Ίσως κι όχι.

Κι αν σκάψεις βαθιά και του κόψεις τις ρίζες?

Ξέρεις πόσο βαθιές όμως είναι, έτσι δεν είναι?

Ξέρεις πόσα χρόνια μπορεί να ζήσει ένα δέντρο?

Θέλεις να τις κόψεις?
Αν το κάνεις..
πέθανε.
Δική σου επιλογή.

My "blue" soul

https://www.youtube.com/watch?v=rB6OlJqV1rQ

Οι γονείς μου διανύουν τα μέσα της δεκαετίας των 70 ετών.
80, μέσος όρος ηλικίας στην Ευρώπη.
Ταξι'δευαν σήμερα.

Καθώς τους συνόδεψα στο ταξί,
τους παρατηρούσα...
Είχαν μια σκιά στεναχώριας που αφήνουν το "σπίτι τους".
Έτσι μου ήρθε μια εικόνα στον νου..

Όλη μας τη ζωή δημιουργούμε εντυπώσεις που μπερδεύουμε για πραγματικότητα.
΄Ετσι πιστεύουμε πως ο χώρος στον οποίο ζούμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε, μαγειρεύουμε, ξεκουραζόμαστε...είναι το σπίτι μας.  Είναι.
Το ΥΛΙΚΟ μας σπίτι.

Το αληθινό και παντοτινό μας σπίτι όμως,
είναι η ψυχή,
όχι το διαμέρισμα.
Κι ο τρόπος να συνδεθούμε με την ουσία της ζωής μας
(και μετά μετους γύρω μας)
είναι η ψυχή μας, τίποτα άλλο,
τίποτα υλικό δεν υπάρχει που να μας συνδέει με την ουσία της ζωής.

Ψυχή, όχι σπίτι.
Άυλο, όχι υλικό.
Βαθιά σύνδεση, όχι επιφανειακή.

Αυτό που είδα σήμερα με έκανε να αγαπήσω 100.000 φορές παραπάνω την δουλειά μου,
που είναι επακριβώς η μεταφορά συνειδητότητας στους  γύρω μου σχετικά με το πως
θα βρούνε και θα συνδεθούνε με την ψυχή τους.

Αυτό κάνεις με τη γιόγκα και τον  διαλογισμό.
Βρίσκεις εσένα.
Εγώ δεν κάνω και πολλά. Αλήθεια!
Σου δείχνω τους πιθανούς δρόμους.
Εσύ θα αποφασίσεις...Μη νομίζεις δεν είναι ευκολάκι.
Αλλά αξίζει, τόσο, όσο ίσως τίποτα απο ότι έχεις κάνει, μέχρι τώρα.
Κυρίως αν ζούσες δίχως σύνδεση με το μέσα σου, ή ζούσες άθελα σου για τους "άλλους".

Δίχως εσένα, δεν υπάρχουν "οι άλλοι". Γιατί?
Γιατί το μυαλό σου τους πλάθει, δεν υπάρχουν αληθινά "οι ΄'αλλοι".
Μόλις βρεις εσένα, θα πλάσεις την πραγματικότητα ΣΟΥ.
Και θα δεις πως το σπίτι σου είναι η ψυχή σου.
Το κουβαλάς παντού. Αυτό είσαι. 'Οχι ο καναπές,
η τοστιέρα, η καφετιέρα...αυτά τα "έχεις", δεν είσαι.

Είσαι μόνον η ψυχή σου. Μην το ξεχνάς.
Κοίτα μέσα της. Αγάπησε την. Ανακάλυψε την.
Εξερεύνησε την μέχρι να γίνεις εσύ.

σ αγαπω

https://www.youtube.com/watch?v=7kcOd1x59JE&list=RDMM7kcOd1x59JE

Ευτυχως που υπαρχουν οι ποιητες/συνθετες σ αυτην την ζωη και μας παρεχουν εμπνευση...
Ref: "Σ΄αγαπώ, Μαύρη Μαγιονέζα, 1998".Οι παρακάτω στίχοι είναι απο το παραπάνω τραγούδι.

"Δικιά μου είναι η βροχή
Που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ’ αλήθεια, πεινάω πολύ
Θέλω να φάω την καρδιά σου
Όσο σε θέλω πόνεσέ με …
Ζήτα μου να ιδρώσω…
Θλίψε με, φόβισέ με…
Κάνε με να τελειώσω…"


Οταν σου ερθει το τουβλο στο κεφαλι, πονας.
Στην αρχη θαρρεις πως οχι, δεν επεσε στο κεφαλι σου, τ αρνεισαι.
Μετα πονας τοσο πολυ που τ αποδεχεσαι, δεν μπορεις να εθελοτυφλεις,
ναι πονας παρα πολυ.
Μετα κατι πρεπει να κανεις, εχεις και δουλεια να βγαλεις,
ναι αυτην που λατρευεις με την ψυχη σου,
μα κατι κανε, κουνησου!!
... βαζεις παγο, on anf off, μην παθεις κι εγκαυμα.
Αρκετες μερες, κρυοθεραπεια, παντα δουλευει, εγγυηση σου λεω, καντο!!

Ξεπρηζεται λιγο το φουσκωμα, επιτελους.
Σιγα σιγα αρχιζεις και νιωθεις, πριν ειχες μπει στην καταψυξη,
οι αισθητηρες καταχωρουσαν μονον πονο, παντα επιλεκτικοι οι αισθητηρες σου.

Νιωθεις την ενεργεια της ανιδιοτελους αγαπης,
της αορατης δυναμης, της ροης των αισθησεων,
στα 1000, ισορροπημενη ενταση, ζωντανια,
ολα σου τα κυτταρα ειναι εκει, στην μαχη, οχι δεν πολεμανε,
αποδεχονται και ζουνε με χαρα και sparkle οτι κι αν ζεις.
Εξαλλου το μυαλο σου βαζει ταμπελες, "δεν ειμαι καλα, δεν νιωθω ετσι η αλλιως",
οκ ενταξει, μας επεισες..

Βαλε την καρδια σου στην μεγαλυτερη ταχυτητα που υπαρχει, αντι του νεκρου,
και θα δεις τι χαμος θα γινει.
Εσυ τον δημιουργεις τον χαμο,
κανενας δεν υπαρχει εκει εξω.
Κανενας αλλος.

Ζησε τωρα

Νιωσε

Αγαπησε

Ευχαριστησου

Δεν υπαρχει καλο η κακο

Εσυ το δημιουργεις!