τρώω άρα υπάρχω

Το φαγητό και οι αισθήσεις μας

Τρώς και γεμίζεις το στομάχι σου, νομίζοντας πως μαζί με το άδειο στομάχι θα κλείσουν και τα κενά που έχεις απο ανεκπλήρωτα ή καταπιεσμένα συναισθήματα που θέλεις να νιώσεις και αρνείσαι να το συνειδητοποιήσεις, απο τεμπελιά ή αμέλεια, στρουθοκαμηλισμό ή δειλία.

Τρώς και τρώς και πάλι τρώς μέχρι να νιώσεις τον απόλυτο κορεσμό. Σε εξαπατά η προσωρινή  απόλαυση της γεύσης, ικανοποιείς την συγκεκριμένη αίσθηση ενώ θα ήθελες, θα έιχες ανάγκη να ικανοποιήσεις κάποια άλλη. Όμως εθελοτυφλείς και αγνοείς τις υπόλοιπες αισθήσεις γιατί είναι τόσο εύκολο να προχωρήσεις στο δεύτερο πιάτο νομίζοντας πως απλώς πεινάς.

Μέσα στον συναισθηματικό λαίλαπα που μας έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση του καιρού μας ψάχνουμε μανιωδώς έναν εύκολο τρόπο να ικανοποιήσουμε τις αισθήσεις μας, μιας και όλα έχουνε γίνει πιά τόσο δύσκολα και δύσβατα.

Λίγα λεπτά αυτοκριτικής και αυτοσυγκέντρωσης ίσως μας βοηθήσει να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ασυναίσθητα αντικαταστήσει την ικανοποίηση άλλων αισθήσεων που σχετίζονται με την καρδιά, το μυαλό, το σώμα κι όχι μονάχα με το πολυφάγο στομαχάκι μας.