Please no pressure..

Πίεση.

Πιεσμένος είναι ο αέρας που αναπνέεις. Για αυτό και αν το σκεφτέις καλά....
δεν αναπνέεις αληθινά. Πίεση για να βρείς την τέλεια δουλειά που θα σου αποφέρει
αρκετά χρήματα για να ζήσεις καλά (κατά τα κοινωνικά λεγόμενα), για να αρέσεις και
να μην απογοητεύσεις κάνέναν, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη σχέση, στους γύρω
σου σε γνωστούς κι αγνώστους, να τακτοποιήσεις τα πάντα στην εντέλεια,
να μοιάσεις κάποιον που είναι καλύτερος απο εσένα.

Πίεση απο την στιγμή που ξυπνάς μέχρι λίγο πριν κοιμηθείς,
συχνά και στον ύπνο σου, για τα πιο απλά και συχνά για τα πιο καθημερινά,
η πίεση είναι μέσα στη ζωή μας απο τα παιδικά μας χρόνια, συχνά δίχως να το
ξέρουμε καν, κι ακριβώς για αυτό δεν αντιδρούμε, συνεχίζουμε να ζούμε μέσα
στο σύννεφο της πίεσης τόσο που ξεχνάμε πως είναι να ζεις έξω απο αυτό.

Ισως και να είναι αναπόφευκτο να υπάρχει λίγη πίεση, ίσως είναι ωφέλιμη κάποιες
φορές, όμως όταν γίνεται καθημερινός μας σύντροφος δεν υπάρχει αμφιβολία πως
θα μας καταστρέψει αργά ή γρήγορα, θα επιμελείται της ζωής μας και εν τέλει θα
καταστρέψει και το σώμα μας.

Μέσα σε όλη την τραγικότητα της στιγμής που ζει η χώρα μας, γιατί δεν βρίσκουμε
μια στιγμή να κοιτάξουμε μέσα μας και να εντοπίσουμε τις εστίες πίεσης, αν τις
γνωρίσουμε και παρατηρήσουμε τι κακό μας κάνουν θα μάθουμε και να λέμε όχι,
αν τις αφήσουμε ελεύθερες κάθε μέρα θα μεγαλώνουνε μέχρι να μας φάνε.

Το σύμπαν

Είναι ζωντανές ψυχές που κινούνται για να επιβιώσουν
ή μήπως νεκρές που επιθυμούν να αναστηθούν?

Η φωνή τους, άλλοτε μεθυστική και σιωπηλή
άλλοτε θυριώδης, δραματική.
Αιώνια εναλλαγή αλλεπάληλων κινήσεων,
δίχως καμμία περιοδικότητα.

Κύτταρα ενός περίπλοκου μηχανισμού,
στοιχεία μιας πολυμορφικής ζωής,
η θάλασσα, το σύμπαν.

Ζούνε απομονωμένα, παράλληλα σε συνεννόηση
μεταξύ τους, μιλάνε, εξελίσσονται, κινούνται
όπως κι εμείς. Δε σκέφτονται, δεν θυμώνουν,
αλλάζουν διάθεση και χρώμα, γίνονται μπλέ,
γαλάζια, διάφανα, μαύρα, με άσπρες πινελιές ή χωρίς.

Ένας οργανισμός που μας εμπεριέχει όλους,
απο τον πιο έξυπνο εώς τον πιό κουτό,
απο τον πιό άσχημο εώς τον πιό έκθαμβωτικό,
απο τον πιό ανήμπορο εώς τον πιό παντοδύναμο.

Όλοι μας είμαστε κύματα.

ασπρομαυρη η σιωπή

Είναι η σιωπή που σε τρελλαίνει, σου φέρνει αμηχανία,

δε μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα να πεις,

δε μπορεί να ξέχασες την μητρική σου γλώσσα,

 το μυαλό σου να έχει αδειάσει, σαν να μην μίλησες ποτέ σου.

Μένεις σιωπηλός και παγωμένος, νιώθεις διάχυτο κενό.

Η σιωπή που χωρίσει τον κόσμο στα δυό.

 Σιωπή, η μόνη επιλογή.

Λύτρωση στην όποια άστοχη λέξη προσπαθεί,

απο κεκτημένη ταχύτητα, να ξεπηδήσει απο το στόμα.

Το τελευταίο κομματάκι του παζλ,

ελάχιστη ποσότητα απο το συστατικό που θα δέσει το γλυκό.

Η σιωπή που σ'ενώνει με το σύμπαν.

Τριαντάφυλλο δίχως αγκάθια

Περίεργη αίσθηση, τα δυνατά συναισθήματα γίνονται αδύναμα.

Η εξάρτηση ελλατώνεται μέρα με την μέρα και οι επιλογές
του παρελθόντος, απογυμνόνωνται απο την χροιά που κάποτε
τις δικαιολογούσε.

Μπορώ να μην εξαρτιέμαι μα να αγαπώ το ίδιο?

Όπως ο καφές, το τσιγάρο και το αλκοόλ, σιγά σιγά εθίζεσαι,
ξεχνάς πως ήσουν πριν, τότε που ήσουν 7 χρονών κι έπινες
την πορτοκαλί πορτοκαλάδα, όταν οι υπόλοιποι "μεγάλοι" πίνανε
την καφέ πορτοκαλάδα. Τότε που ο καπνός του τσιγάρου έκανε
τα μάτια σου να δακρύσουν απο την ενόχληση.

Φυσικά μπορώ να μην έχω εξάρτηση απο την αγάπη μου,
μπορώ να το κάνω. Μα δεν θέλω.

Προτιμώ να περιμένω την αγάπη-εξάρτηση που θα είναι λεία,
με χρώμα υπέροχο και μεθυστικό άρωμα, θα είναι μοναδική
και για αυτό δεν θα πονάει.

Όπως το τριαντάφυλλο δίχως αγκάθια, θα περιμένει να το δω
απο μακριά, να το πάρω στα δυό μου χέρια και να το απολαύσω. 

Η ροή

Μια φίλη έφυγε ξαφνικά με την αγάπη της για τόπους μακρινούς...της είπε πάμε? Και αυτή πήγε.

"...

- Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς.

- Εδώ πήζουμε, μιζεριάζουμε. Πάμε αλλού.

- Μα που? Πόσο μακριά?

-  Δεν έχει σημασία. Οπουδήποτε. Πολύ μακριά.

- Πάμε κάπου που θα μπορούμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, εγώ θα αγαπώ αυτό που κάνω, θα αγαπώ κι εσένα, εσύ, αυτό που κάνεις, θα αγαπάς εμένα και έτσι θα ανακυκλώσουμε την αγάπη μας? Ε τι λες?

 -Φύγαμε!!! "

Πόσο πολύπλοκα βλέπουμε τα πράγματα και πόσο πολύπλοκα όντως είναι?

Οι σχέσεις πρέπει να ρέουν, όταν δεν ρέουν για καιρό γεμίζουνε τοξίνες, εμφανίζονται κόμποι, μπλοκάρουν και τις δυό ζωές. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες καταστάσεις  αλλάζει τον τρόπο αντιμετώπισης τους.

Αν κοιτάξουμε λιγάκι γύρω μας ανακαλύπτουμε πως οι περισσότερες καταστάσεις που ζούμε ειναι απλές αν έχουμε την  διάθεση και υπομονή να τις αντιμετωπίσουμε έτσι. Όταν όμως μεταβληθούν σε περίπλοκες καταστάσεις, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ζούμε μια σχέση (όχι μόνον ερωτική αλλά και φιλική) για να ζούμε καλύτερα κι όχι χειρότερα. Στόχος μας είναι να διευκολύνουμε την όποια πορεία μας, όχι να την δυσχεραίνουμε.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν δυό άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά και θέλουν να έχουν κοινή πορεία, αυτό θα γίνει, ίσως με προσπάθεια και πολλή επιμονή αλλά θα συμβεί. Γενικότερα, ότι αγαπάς και πιστεύεις μπορεί να σε βγάλει στον σωστό τον δρόμο, ο οποίος δρόμος βέβαια δεν έχει καμμιά σχέση με την οικονομική καταξίωση, αυτό είναι άλλος δρόμος, συχνά αντιδιαμετρικά τοποθετημένος. Τα παραδείγματα γύρω μας πάρα πολλά, σε όλους τους τόπους και χώρες του κόσμου, γιατί η αγάπη και η ένωση δεν γνωρίζουνε γλώσσες και εθνικότητες

λεω, λεω και παλι λεω

http://www.youtube.com/watch?v=rkKvxKQj6ns

Ειναι φυσιλογικο εμεις οι γυναικες να βρισκομαστε παντα (η σχεδον παντα)
στη θεση επεξηγησης??

Όλες θα εχουμε βρεθει στη θεση να εξηγουμε κατι που μας φαινεται
εξαιρετικα αυτονοητο σε εναν αντρα, ή ενας αντρας εχει βρεθει
στη θεση να ακουει πολλα κι ακαταλαβιστικα λογια σχετικα με καποιο
θεμα το οποιο θεωρει πιο απλο και τετραγωνο και ισως ήδη λυμενο....
Ποσο εποικοδομητικες ειναι αυτες οι συζητησεις (ας τις ονομασουμε ετσι,
γιατι δεν ειναι καθολου συζητησεις)? Πιστευουμε πως ειλικρινα υπαρχει
περιπτωση καποιος ανθρωπος να αντιληφθει κατι διαφορετικο απο αυτο που
αντιλαμβανεται, γιατι απλα ακουσε εναν μονολογο απο το στοματακι μας
για 30 λεπτα? Μηπως ειμαστε λιγο υπεροπτεςνγια να θεωρουμε κατι τετοιο,
ζουμε σε εναν κοσμο που δεν εχει πατωμα, μηπως εν τελει
αιωρουμαστε αντι να περπαταμε??

Ο καθενας μας εχει την δικη του αντιληψη, ιδεες και αντιμετωπιση σχετικα με
τα παντα στη ζωη. Το τελικο ερωτημα ειναι "Κατα ποσο μπορουνε, πρακτικα
κι οχι θεωρητικα, οι αντιληψεις μας να μεταβληθουνε ετσι απλα, με μια
συζητηση ή και με πολλες συζητησεις"?

Με ειλικρινεια εκφερω την γνωμη μου...δυστυχως ΚΑΘΟΛΟΥ.
Η πιεση, ειτε εμμεση ειτε αμμεση, η γκρινια, η επαναληψη, η επεξηγηση με
καθε λογικο επειχηρημα ειναι παντελως ανουσια, αν ο ανθρωπος απεναντι μας
αντιλαμβανεται το κοσμο "αλλιως". Ξοδευουμε τρελες ποσοτητες φαιας ουσιας
προσπαθωντας να πεισουμε καποιον οταν αυτος ο καποιος θα κανει τελικα
αυτο που επιθυμει και θεωρει σωστο...

Μηπως ηρθε ο καιρος να αναθεωρησουμε τις επιλογες μας και τις
μεθοδους "κατηχησης" μας???

Κρίνω

Αφορμή: η σημερινή διαδρομή με ένα λεωφορείο  εμπλουτισμένο με πολλές δεκάδες
εκνευρισμένους επιβάτες, πανέτοιμους να επιβάλουν την γνώμη τους στον άγνωστο
διπλανό τους δίχως δεύτερη σκέψη ή αμφιβολία....

Τώρα πια είμαι πια σίγουρη πως δεν πρέπει να κρίνουμε τι κάνουν οι άλλοι,
ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουμε το "γιατί", ακόμα κι αν μένουμε με το στόμα
ανοικτό, ακόμα κι αν αυτή η συμπεριφορά μας επηρεάζει -let it go or/and why
bothering λένε οι Άγγλοι- . Δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα ένα γιατί...
πολύ συχνά είναι περιττή η διερεύνιση του, ίσως και διόλου εποικοδομητική.

Πριν απο αρκετά χρόνια, σίγουρα δέκα,  κοιτούσα τις γνωστές μου που
χωρίζανε και για να ξεχάσουνε τον πρώην έβρισκαν κάποιον άλλον σύντροφο,
ή αλλιώς έβρισκαν τον "μεταβατικό" σύντροφο, έναν πριν τον επισήμως επόμενο!!
Κοινώς, συνδέονταν με κάποιον ο οποίος θα τις βοηθούσε να ξεχάσουνε και θα
αντικαθαστούσε την μνήμη του πρώην...τότε θυμάμαι, η συγκεκριμένη τακτική
δεν μου άρεσε καθόλου, το έβρισκα ιδιαίτερα υποκριτικό και απόδειξη εξαιρετικής
ανασφάλειας. Σύγκρινα τη συμπεριφορά μου με τους άλλους και μάλιστα δίχως να το συνειδητοποιήσω έκρινα την συμπεριφορά αυτών που δεν έπρατταν όπως
εγώ θεωρούσα "σωστό".

Μετά απο χρόνια εμπέδωσα πια, πως η σύγκριση και κρίση πρέπει να έχει ως 
αποδέκτες αντικείμενα κι όχι ανθρώπινες συμπεριφορές. Συχνά γενικεύουμε χάριν
απλούστευσης και όπως κρίνουμε ένα "ρουχαλάκι" έτσι κρίνουμε και μια ανθρώπινη
συμπεριφορά. Δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουμε απο ανασφάλεια, εγωισμό ή χαμηλό ΙQ,
όμως είναι αναμφισβήτητα μια γενίκευση και κατ'επέκταση ένα λάθος που μας γεμίζει
αρνητισμό, υποθάλποντα φθόνο και τροφοδοτεί τον ήδη φαγωμένο εγωισμό μας.

Η σύγκριση στις ανθρώπινες συμπεριφορές συχνά δείχνει ανασφάλεια και μη αποδοχή
των συναισθημάτων μας, η κρίση δε, είναι παρέβαση στη ζωή του άλλου .
Φτάνει να συλλογιστούμε πως ο καθένας μας σκέφτεται ή δρά με συγκεκριμένο τρόπο
γιατί έτσι νιώθει, κι επειδή είναι η δική του ζωή του, η κρίση μας - κυρίως όταν δεν
ακολουθεί αλλαγή της συμπεριφοράς μας-  είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Δεν μου αρέσει, δεν με βολεύει, με αγχώνει? Το βλέπω, το δέχομαι, αντιδρώ με πράξη.
Τον απομακρύνω, φεύγω, απέχω, μα δεν κρίνω...δεν νιώθω πως βρίσκομαι σε αυτόν
τον πλανήτη για να κρίνω κανέναν, το πολύ πολύ μπορώ να κρίνω εμένα αν τόσο
πολύ με ικανοποιεί το συγκεκριμένο χόμπυ.

Μαύρα γυαλιά

http://www.youtube.com/watch?v=PtCR3PFTpfM

Η ζωή τα φέρνει όπως επιθυμεί.

Ανούσια η αντίσταση.

Κάτι θέλει να μου πει...μου το δείχνει, μου το φωνάζει,

μα εγώ δεν ακούω,

 φοράω μαύρα γυαλιά, φοράω ωτοασπίδες,

προστατευόμαι υπέρογκα,

μηδενίζω τις αισθήσεις μου,

μπαίνω όλο και πιο βαθιά στον λήθαργο των αντιλήψεων μου.

Αποδοχή.

Αφήνομαι.

Δεν είναι μιζέρια, τεμπελιά, μεμψιμοιρία.

Είναι επίγνωση, υπομονή και όχι αναμονή.

Είναι αγάπη, δίχως δράση κι αντίδραση.

Η αγάπη, όπως γεννήθηκε.