Παντρειές....

Η φίλη και γλυκήτατη συνάδελφος μου Ελισαμπέττα, αποφάσισε να παντρευτεί...

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του γάμου, ούτε καν φαντάστηκα ποτέ τον
εαυτό μου ντυμένο νύφη σε μια εκκλησία, δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά
η συγκεκριμένη εικόνα δεν ύπήρξε μέρος των παιδικών-εφηβικών
ή και ενήλικων ονείρων μου. Παρόλαταύτα με συγκινεί ιδιαίτερα
όταν δυό άνθρωποι, μετά απο καιρό που αγαπιούνται αποφασίζουν
πως θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους αγκαλιά,
στον ίδιο χώρο, να μαγειρεύουν μαζί, να κοιμούνται και να ξυπνάνε
μαζί. Δεν νομίζω πως συγκαταλέγομαι στους υπερβολικά ρομαντικούς
όμως η ιδέα του να ξεκινάνε δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα
κοινή ζωή, με όλο το πακέτο δυσκολιών της σύγχρονης ζωής με αφήνει
αληθινά άφωνη και χαρούμενη...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που
αναγνωρίζουνε πιο πολλά θετικά στην κοινή ζωή παρά αρνητικά...
που δεν παντρεύονται γιατί "βολεύει", γιατί "έμεινα έγκυος", γιατί
είμαι 30+, αλλά γιατί απλά θέλω αυτόν τον άνθρωπο τώρα συνέχεια
δίπλα μου. Πόσο υπέροχο συναίσθημα όταν κάτι τόσο περίπλοκο
γίνεται τόσο απλό...

Γενικά πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε μέρα με την μέρα την ζωή μας
όλο και πιο περίπλοκη, πιο μπερδεμένη, πιο ζαλισμένη...αν είμαστε
100% ειλικρινείς με τον εαυτό μας και αποδεχτούμε τα αληθινά μας
"θέλω", αυτά δηλαδή που μας κάνουνε χαρούμενους, ίσως καταφέρουμε
 να ανακαλύψουμε πως δεν είναι η ζωή απο μόνη της τόσο δύσκολη,
εμείς την βλέπουμε έτσι, εμείς την αντιμετωπίζουμε έτσι και εν τέλει εμείς
μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα,
την αγάπη, τον γάμο, την δουλειά, την επιβίωση, τα πάντα.

Η ευτυχία δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ουτοπία...είναι κάτι που όλοι μας
αξίζουμε κι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ζητάμε
και τι νιώθουμε....

Τα φαντασματακια...

χθες πρωι, ηρθε στο μαγαζι που δουλευω, ενα ζευγαρι.
Αυτος Γερμανος, αυτη Αγγλιδα...γυρω στα 60...εχω αυτο
το "χουι" να μου ερχεται αυθορμητα να ψυχολογω τα ατομα
που γνωριζω και μου κινουν το ενδιαφερον. Αυτοι φαινοτανε
ηρεμοι, χαρουμενοι, μετρημενοι και γλυκυτατοι ανθρωποι...
νομιζω δεν ητανε παντρεμενοι, ομως ητανε ζευγαρι...γνωριστηκανε,
ισως, αφοτου χωρισανε και οι 2 με τους συζηγους τους, αυτη την
φορα λιγοτερο ενθουσιασμενοι αλλα πιο σιγουροι για την επιλογη τους..
Πιασαμε κουβεντα για την νιοτη και τα trends...
..Αραγε ποσο  συχνα πιστευουμε πως θα ειμαστε για παντα νεοι, επιλεγουμε
συντροφους, φαγητα που θελουμε να φαμε, διατροφη, γυμναστικη,
μερη που συχναζουνε, σκεπτομενοι το αυριο...
Και το σημερα που παει?
Σημερα πρεπει να ειμαστε καλα, καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτακι της
πολυτιμης ζωης μας, να μαστε ομως καλα γιατι ετσι νιωθουμε, οχι γιατι
εχουμε εναν απωτερο σκοπο, τον στοχο του αυριο...και ποιος μου
εγγυαται πως αυτο που θελω σημερα θα ειναι αυτο που θελω αυριο???
Κανενας...γιαυτο ακριβως το παν, κατ'εμε, ειναι να ειμαστε χαρουμενοι
απο το παρον και να ζουμε ΜΕ αυτο και ΓΙΑ αυτο...το μελλον και το
παρελθον ειναι 2 φαντασματακια που προσπαθουν να μας αποσπασουνε
την προσοχη απο το παρον, να μας αγχωσουν για το μελλον και να
ξεχνιομαστε να μην ζουμε την καθε στιγμη στο 100%...