Παντρειές....

Η φίλη και γλυκήτατη συνάδελφος μου Ελισαμπέττα, αποφάσισε να παντρευτεί...

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του γάμου, ούτε καν φαντάστηκα ποτέ τον
εαυτό μου ντυμένο νύφη σε μια εκκλησία, δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά
η συγκεκριμένη εικόνα δεν ύπήρξε μέρος των παιδικών-εφηβικών
ή και ενήλικων ονείρων μου. Παρόλαταύτα με συγκινεί ιδιαίτερα
όταν δυό άνθρωποι, μετά απο καιρό που αγαπιούνται αποφασίζουν
πως θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους αγκαλιά,
στον ίδιο χώρο, να μαγειρεύουν μαζί, να κοιμούνται και να ξυπνάνε
μαζί. Δεν νομίζω πως συγκαταλέγομαι στους υπερβολικά ρομαντικούς
όμως η ιδέα του να ξεκινάνε δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα
κοινή ζωή, με όλο το πακέτο δυσκολιών της σύγχρονης ζωής με αφήνει
αληθινά άφωνη και χαρούμενη...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που
αναγνωρίζουνε πιο πολλά θετικά στην κοινή ζωή παρά αρνητικά...
που δεν παντρεύονται γιατί "βολεύει", γιατί "έμεινα έγκυος", γιατί
είμαι 30+, αλλά γιατί απλά θέλω αυτόν τον άνθρωπο τώρα συνέχεια
δίπλα μου. Πόσο υπέροχο συναίσθημα όταν κάτι τόσο περίπλοκο
γίνεται τόσο απλό...

Γενικά πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε μέρα με την μέρα την ζωή μας
όλο και πιο περίπλοκη, πιο μπερδεμένη, πιο ζαλισμένη...αν είμαστε
100% ειλικρινείς με τον εαυτό μας και αποδεχτούμε τα αληθινά μας
"θέλω", αυτά δηλαδή που μας κάνουνε χαρούμενους, ίσως καταφέρουμε
 να ανακαλύψουμε πως δεν είναι η ζωή απο μόνη της τόσο δύσκολη,
εμείς την βλέπουμε έτσι, εμείς την αντιμετωπίζουμε έτσι και εν τέλει εμείς
μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα,
την αγάπη, τον γάμο, την δουλειά, την επιβίωση, τα πάντα.

Η ευτυχία δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ουτοπία...είναι κάτι που όλοι μας
αξίζουμε κι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ζητάμε
και τι νιώθουμε....