Τα φαντασματακια...

χθες πρωι, ηρθε στο μαγαζι που δουλευω, ενα ζευγαρι.
Αυτος Γερμανος, αυτη Αγγλιδα...γυρω στα 60...εχω αυτο
το "χουι" να μου ερχεται αυθορμητα να ψυχολογω τα ατομα
που γνωριζω και μου κινουν το ενδιαφερον. Αυτοι φαινοτανε
ηρεμοι, χαρουμενοι, μετρημενοι και γλυκυτατοι ανθρωποι...
νομιζω δεν ητανε παντρεμενοι, ομως ητανε ζευγαρι...γνωριστηκανε,
ισως, αφοτου χωρισανε και οι 2 με τους συζηγους τους, αυτη την
φορα λιγοτερο ενθουσιασμενοι αλλα πιο σιγουροι για την επιλογη τους..
Πιασαμε κουβεντα για την νιοτη και τα trends...
..Αραγε ποσο  συχνα πιστευουμε πως θα ειμαστε για παντα νεοι, επιλεγουμε
συντροφους, φαγητα που θελουμε να φαμε, διατροφη, γυμναστικη,
μερη που συχναζουνε, σκεπτομενοι το αυριο...
Και το σημερα που παει?
Σημερα πρεπει να ειμαστε καλα, καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτακι της
πολυτιμης ζωης μας, να μαστε ομως καλα γιατι ετσι νιωθουμε, οχι γιατι
εχουμε εναν απωτερο σκοπο, τον στοχο του αυριο...και ποιος μου
εγγυαται πως αυτο που θελω σημερα θα ειναι αυτο που θελω αυριο???
Κανενας...γιαυτο ακριβως το παν, κατ'εμε, ειναι να ειμαστε χαρουμενοι
απο το παρον και να ζουμε ΜΕ αυτο και ΓΙΑ αυτο...το μελλον και το
παρελθον ειναι 2 φαντασματακια που προσπαθουν να μας αποσπασουνε
την προσοχη απο το παρον, να μας αγχωσουν για το μελλον και να
ξεχνιομαστε να μην ζουμε την καθε στιγμη στο 100%...