Μ'αρεσει να σε σκεφτομαι
σαν τον ανεμο που μυριζει γιασεμι,
μου ακουμπα τον λαιμο,
φερνει τα μαλλια μου στο προσωπο,
με τοποθετει εξω απ'την γηινη διασταση.
Δε ξερω τι εισαι,
αερας, συννεφια ή καταρρακτωδης βροχη,
αναλαφρη αυρα
με ωθει μακρια απ'το προκαθορισμενο μου σχημα,
διακτινιζομαι μεχρι τ'απειρο,
βρισκω τη κρυμμενη πυλη,
σ'εναν κοσμο οπου τα λογια ειναι περιττα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου