αντικειμενα...

το σπιτι που μενω εδω και μερικους μηνες εχει απειρα αντικειμενα,

καποια σκονισμενα, 

καποια τοσο παλια που φοβαμαι να τ αγγιξω,

οποιο ντουλαπι κι αν ανοιξεις θα βρεις

οτι μπορει να σου χρειαστει, 

οτι σου περνα απ το μυαλο...

Ο κατοχος τους δεν ειναι εδω μαζι τους,

βρισκεται σε οικο ευγηριας,

μακρια απο τα υπαρχοντα του..

Ποια ειναι η αληθινη αξια των αντικειμενων?

 Οταν τα αγοραζουμε - κυριως εμεις οι γυναικες-

ειμαστε ενθουσιασμνενοι σαν να ειναι σε θεση ν αλλαξουν τη ζωη μας

 πεποισμενοι πως μας ειναι απαραιτητα

ΟΛΑ, απ ολα τα χρωματα και στυλ,

συλλεγουμε ρουχα, παππουτσια, 

ψηλες μποτες, χαμηλες μποτες, 

με τακουνι η φλατ...

gεμιζουμε ντουλαπες, κιβωτια,

κατω απο το κρεββατι, πανω απο τις ντουλαπες...

παντου πραγματα

που τελικα η μονη τους σημασια ειναι 

η χρηση τους κι αυτη συχνα αμφισβητισιμη..

Η καταναλωτικη μας μανια εχει τη μορφη

μιας διαφανης φουσκα που μεσα της

μοιαζει να εχει τα παντα,

μα μολις της σπασεις ολα εξαφανιζονται...

κι αν εχεις φυγει...

https://www.youtube.com/watch?v=ptpBDLMrD04

Δεν ειναι ευκολο να σκεφτομαι πως μπορει και να χεις φυγει..

μου προκαλει κατι δε ξερω ακριβως τι

ξερω ομως τι δεν ειναι,

δεν ειναι αδιαφορια,

δεν ειναι ζηλια,

μα συναμα δεν ειναι κατι ευχαριστο.

Ειναι ομως εκει, το νιωθω

κι αυτη τη φορα δεν θα αντιδρασω

δεν θα το ξορκισω

δεν θα κανω πως δεν υπαρχει,

ειναι εκει, το ξερω, το βλεπω.

Θα το δεχτω με οτι αυτο

μπορει να μου προκαλεσει

εξαλλου αν αντιδρασω

μαλλον πιο πολυ θα μεινει μεσα μου,

αν τ αφησω να κανει οτι θελει,

ισως βαρεθει γρηγορα και φυγει.

Θα μεινεις μια γλυκια αναμνηση,

ενα βαθυ αλλα αγγιγμα

ως τα τοιχωματα της καρδιας,

διχως πικρα 

ή ανεκπληρωτη μανια 

διχως αδημονια για οτι δε προλαβα να νιωσω...

ποιος θυμωσε λεει???

...μετα απο αρκετα χρονια που "αρπαζομουνα" αρκετα ευκολα 

συνειδητοποιω πως τα "μουτρα", ο θυμος και συναφεις τσατιλες..

ειναι για τους αθανατους!!!! 

..σου ανεβαινει η πιεση, ισως εχεις και ταχυκαρδια,
νιωθεις μια πικρη γευση,
φορτιζεται η ατμοσφαιρα γυρω σου "στραβα",
καμμια φορα κοιμασαι ασχημα,
καμμια φορα ξυπνας ασχημα...
τι κουραση!!!! 

Δεν ξερω, ποιος εχει χρονο για τετοια...
κι αν νομιζεις πως ειναι αδυνατον
να μη θυμωνεις συχνα, θα διαφωνησω.
Εσυ επιλεγεις, κανενας αλλος.
Μπορεις να φυγεις μακρια απο οτι δεν σ αρεσει,
μπορεις να το αγνοησεις,
μπορεις να πιστεψεις πως ειναι κατι περαστικο..
 ο θυμος δεν ειναι η μονη επιλογη.

Κοιτωντας τον απ αυτη την οπτικη γωνια,
αποφασισα εδω και καποιο καιρο 

να προσπαθω να μην ενδιδω,

ουτε για σημαντικους ουτε για ανουσιους λογους

κι ομολογω πως ειναι μια ευχαριστη αισθηση,

να γνωριζεις μεσα σου πως οτι κι αν συμβει, 

εστω κι αν χαλαστεις για λιγακι,

μετα θα επανελθεις και δεν θα σε νοιαζει πια, 

 ενα αστειο αναλαφρο συναισθημα ελευθεριας...

μνημη και σπιρταδα

Εχω πια αποτοξινωθει. Ηπια εναν καφε (με καφεινη) και να μαι εδω, με πληρη διαυγεια στις 3.48 το βραδυ...με διαγνωση σοβαρων συμπτωματων αυπνιας.....

Ενα μεσημερι Κυριακης, καθως ετρεχα (τζογκινγκ το λενε εδω..) περνουσα απο εναν ομορφο κηπο και πεεριεργη καθως ειμαι, κοιταξα..μυιριζε bbq κι ακαριαια σκεφτηκα ποσο ωραιο θα ητανε να ημουν με φιλους και να τρωγαμε και να πιναμε. Μεσα σε λιγα λεπτα, μαλλον γιατι σκεφτομαι too much (!!) μου ηρθε στον νου το εξης ερωτημα "γιατι εχω την εντυπωση πως θα θελα να μαι σε bbq ενω δεν ισχυει???"..κοινως ενιωσα μεσα μου πως το μυαλο μου, η μνημη, ή οποιοδηποτε εργαλειο ευθυνεται, μου εδινε ενα λανθασμενο σημα, δεν ηθελα να κανω bbq με κανεναν, οντως περασα υπεροχα κανοντας bbq με φιλους παλιοτερα αλλα δεν θελω τωρα, φτανει, ειμαι μια χαρα κανοντας αυτο που κανω.. Λοιπον εκεινη τη στιγμη (νομιζω πως) καταλαβα τι συνεβει...η αποθηκευμενη μου μνημη βγηκε στη φορα καθως κοιταξα μια σκηνη ανθρωπων που κανανε bbq, κι αυτοματα μου εσταλει σημα πως θα ηθελα να το κανω και τωρα λογω του καταχορυμενου συνειρμου...αυτο και μονο εξηγει γιατι συχνα αντιδρουμε με τροπο που δεν αναγνωριζουμε, δεν αντιδρουμε 100% εμεις αλλα κατα μεγαλο ποσοστο το κινητρο ερχεται απο το υποσυνειδητο μας / αποθηκευμενες εμπειρες που προκαλουν συγκεκριμενα συναισθηματα....τι περιπλοκα κι ανεξελεγκτα οντα που ειμαστε....

Ενα αλλο παιχνιδι μας παιζει το μυαλο μας..νομιζουμε πως ειμαστε εξυπνοι, ευστροφοι, θυμομαστε τα παντα, κι ολα αυτα ενω ταυτοχρονα ξεχναμε την ανθρωπινη μας φυση, γεννιομαστε και πεθαινουμε, το σωμα σιγα σιγα αφου ολοκληρωσει τον κυκλο του, αρχιζει και γερναει...ολα αυτα που νομιζουμε πως εχουμε γιατι ειμαστε μοναδικοι, ευτυχως ή δυστυχως τα εχουνε σχεδον ολοι οπως κι εμεις, αν βρισκοτανε στις ιδιες ακριβως συνθηκες...νομιζουμε πολλα για τους εαυτους μας τα οποια δεν ισχυουν, τα νομιζουμε γιατι βλεπουμε την πραγματικοτητα μεσα απο ενα φιλτρο αγνοιας και συναμα εγωισμου...οταν δουλευεις πνευματικα, το μυαλο οξυνεται, μαθαινει να κανει πολλα πραγματα ταυτοχρονια και γρηγορα, κι οταν εισαι νεος αυτο γινεται αντανακλαστικα, ολα γινονται γρηγορα, μαθαινεις, εμπεδωνεις, θυμασαι...αν σταματησεις να δουλευεις, οπως οι ανθρωποι που βγαινουν σε συνταξη, ή αν χασεις τη δουλεια σου και ξαφνικα βρεθεις να μη κανεις τιποτα που γυμναζει το μυαλο ή κατι δημιουργικο σ οποια ηλικια κι αν βρισκεσαι, το μυαλουδακι θ ατονησει, θ'αρχισεις να θυμασαι με λιγοτερες λεπτομερειες, θα συγκεντρωνεσαι με μεγαλυτερη δυσκολια...το μηχανημα που εχουμε στο κεφαλι μας, ο εγκεφαλος, ισως να ειναι λιγακι διαφορετικο απο τον εναν στον αλλον οσον αφορα στη ταχυτητα ομως σε γενικες γραμμες η φυσιολογια του ειναι μια..ετσι ειμαστε απλα φτιαγμενοι...κι ομως εμεις συνεχιζουμε να νομιζουμε πως ειμαστε μοναδικοι, φοβεροι και τρομεροι, συνεχιζουμε να κρινουμε αυτους που ισως να μην ειχανε τις ιδιες ευκαιριες και συνθηκες ζωης οπως εμεις, κοιταμε με μισο ματι αυτους που δεν μας μοιαζουνε...

Σορρυ που θα στο χαλασω το παραμυθι μα δεν εισαι εσυ ανωτερος, απλα βρεθηκες σε καλυτερες συνθηκες και μπορεσες να κανεις κατι που καποιοι αλλοι δεν μπορεσανε. Για αυτο ακριβως ειναι χαζο και παιδικο να νιωθουμε καλυτεροι, ή ανωτεροι, αυτη η εννοια συγκρισης ειναι παντελως αχρηστη και το μονο που προσφερει ειναι μια δοση απατηλης ικανοποιησης για αυτους που εχουν αναγκη απο αυτεπιβεβαιωση για να συνεχισουν να ζουνε μεσα στη φουσκα τους.

Συνειδητοτητα

Βλεπεις σε προσωπα αγνωστα

αντιδρασεις γνωριμες,

δε τους παρατηρεις σκοπιμα,

ασυναισθητα νιωθεις την αυρα τους,

που 'χει το ιδιο χρωμα με το χρωμα που φορουσες...

Η πιο ψηλη στο ευχρυχωρο δωματιο,

οι αλλοι μοιαζανε νανοι,

κι ειχανε μια οψη θολη,

σαν να τους εβαψες με μπογια ομιχλης...

Οταν εισαι νανος θαρρεις

οι μερες δε περνανε,

τρεχεις και δεν αναρωτιεσαι αν εφτασες εκει που ηθελες,

νομιζεις ολοι κοιτανε εσενα,

απλα γιατι εισαι διαφορετικος...

Οταν πια αρχιζεις και ψηλωνεις,

ερχεται κοντα σου μια απαλη σκια,

σου χτυπαει τον ωμο 

και σου λεει σιωπηλα

"το ξερω πως με αγνοουσες τοσα χρονια

μα βλεπεις τωρα 

ποσο πιο ομορφα μοιαζουν τα ομορφα,

ποσο πιο ασημαντα τα ασχημα"?

be positive and do not care about anything at all...let it be...

https://www.youtube.com/watch?v=d-diB65scQU

Ποσο ευκολο ειναι να δημιουργηθει μια προβληματικη σχεση

μεταξυ αγνωστων ανθρωπων?

Οι υπερβολικες απαιτησεις προκαλουν αγχος κι αντιδραση και κατα συνεπεια

μειωνουν την αποδοση και την διαυγεια μας.
Ο κακος τροπος εχει επισης 

αρνητικα αποτελεσματα, προκαλει αντιδραστικοτητα κι εκνευρισμο.

Η εμφανης ελλειψη εμπιστοσυνης και αμφισβητιση μαζι με βεβιασμενα 

συμπερασματα κι αυθαιρετες υποθεσεις κι εντυπωσεις φερνουν τ

αντιθετο αποτελεσμα απ οτι η καλη διαθεση, η υπομονη και η ανεκτικοτητα.

Ειναι εξαιρετικα ευκολο να απαιτουμε πολλα απο τους αλλους, να μην μας 

ενδιαφερει και να μην βλεπουμε πως νιωθουνε, να μη βαζουμε τον εαυτο μας 

στην θεση τους κι απλα να τους κρινουμε αυστηροτατα γιατι "πρεπει να φερθουνε 

οπως εμεις θελουμε η αναμενουμε"..

Απ την αλλη, τι κανεις για να συγχωρεσεις καποιον και να τον αποδεχτεις οταν

φερεται οπως περιεγραψα παραπανω?...το να αντιδρασεις και να φερθεις με 

τον ιδιο τροπο δεν βγαζει πουθενα...οποτε αν μπορεις να φυγεις και να 

κλεισεις μια πορτα μαλλον αυτη ειναι η λυση, μα αν δεν μπορεις τι κανεις?..

Παει καιρος που πιστευα πως αν σου φερθει καποιος ασχημα το μονο που

μπορεις να κανεις ειναι να απαντησεις με το ιδιο νομισμα..αυτο πια δεν ισχυει

για μενα. Το μονο που θα καταφερνε να κανει ειναι να με γεμισει με τον ιδιο

αρνητισμο και να αναλωσω ενεργεια μετρατρεποντας την θετικη μου ενεργεια 

σε αρνητικη...εχω ετοιμη θετικη, αρκετη, δεν εχω ομως ετοιμη αρνητικη, 

την δανειζομαι απο τους αλλους, υποχρεωτικα, μου την προσφερουν κι οταν 

δεν καταφερνω να την αποθισω πρεπει να την καταναλωσω, ετσι ανακυκλωνεται

ο αρνητισμος που καποιοι ανθρωποι εχουν αστειρευτες πηγες που αναβλυζουν

μεσα απο τα βαθη της ψυχης τους...

Λοιπον αντι για οφθαμος αντι οφθαλμου ας προσπαθησουμε να ειμαστε εμεις,

οσο πιο ηλιθιωδως καλοπροαιρετοι γινεται χωρις να μας νοιαζει οι αλλοι τι

θα πουνε και πως θα μας δουνε. Εξαλλου οταν ο αρνητισμος εχει ανοιξει την 

πορτα διαπλατα, δυστυχως δεν υπαρχουν πολλα που μπορουν να γινουν γιατι 

σε τυφλωνει και δεν βλεπεις, αντικαθιστα την κοινη λογικη με τη γρουσουζια και τη 

μιζερια, κι ετσι ελπιδες για επικοινωνια δεν υπαρχουν πολλες...

So...be positive and do not care about anything at all...let it be...