Συνειδητοτητα

Βλεπεις σε προσωπα αγνωστα

αντιδρασεις γνωριμες,

δε τους παρατηρεις σκοπιμα,

ασυναισθητα νιωθεις την αυρα τους,

που 'χει το ιδιο χρωμα με το χρωμα που φορουσες...

Η πιο ψηλη στο ευχρυχωρο δωματιο,

οι αλλοι μοιαζανε νανοι,

κι ειχανε μια οψη θολη,

σαν να τους εβαψες με μπογια ομιχλης...

Οταν εισαι νανος θαρρεις

οι μερες δε περνανε,

τρεχεις και δεν αναρωτιεσαι αν εφτασες εκει που ηθελες,

νομιζεις ολοι κοιτανε εσενα,

απλα γιατι εισαι διαφορετικος...

Οταν πια αρχιζεις και ψηλωνεις,

ερχεται κοντα σου μια απαλη σκια,

σου χτυπαει τον ωμο 

και σου λεει σιωπηλα

"το ξερω πως με αγνοουσες τοσα χρονια

μα βλεπεις τωρα 

ποσο πιο ομορφα μοιαζουν τα ομορφα,

ποσο πιο ασημαντα τα ασχημα"?