Βρεχει, ειναι λιγο σκοτεινα και μυριζει φθινοπωρο.
Καποιοι που με γνωριζουν ισως δυσκολευτουν να πιστεψουν
τη δηλωση που κανω,
αλλοι, ισως δεν την "πιασουν" γιατι δεν ειχαν ποτε
ν αντιμετωπισουν σχετικο προβλημα...
39 χρονια (τον Δεκεμβριο) δεν δυσκολευτηκα αληθινα
για πολλα πραγματα.
Ενα πραγμα που ανεκαθεν με ζοριζε περισσοτερο,
ειναι να αποδεχτω οτι συμβαινει γυρω μου.
Οταν δεν μου αρεσε η τροπη των πραγματων
προσπαθουσα μανιωδως να τ'αλλαξω,
να ελεγξω τι συμβαινει στη ζωη μου με ολη μου την δυναμη
κι ηθελα να γινει εχθες.
Εκ των υστερων κατατασσω αυτη την αντιδραση μου
στις πιο αυτο-καταστροφικες συμπεριφορες.
Δεν μοιαζει αυτο που ειναι, εξαπατα.
Φαινομενικα μοιαζει οτι πιο νορμαλ,
να προσπαθεις για αυτο που επιθυμεις,
αλλα δεν ειναι ετσι.
Το να προσπαθεις παντα για κατι ειναι οτι πιο βλακωδες
και κουραστικο.
Πως το συνειδητοποιησα?
Εκανα τεστ στον εαυτο μου.
Πιεσα τον εαυτο μου να μην αντιδρα και να μη προκαλω
εγω τις καταστασεις, οπως συνηθως εκανα.
Πηρε λιγο καιρο αλλα...
...τ' αποτελεσμα ηταν εκστατικο !!!
Ενιωσα απλα ΥΠΕΡΟΧΑ.
Απολυτη ηρεμια.
Συνιστω αυτη τη ταση ζωης ανεπιφυλακτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου