Ηταν μια ζεστη μερα
τελος καλοκαιριου.
Η καρδια ανοιξε τα πατζουρια της με δισταγμο
κι αφησε να μπει το αερακι.
Ξαφνικα πριν προφτασει να τα κλεισει
μια πετρα αιχμηρη την τρυπαει βαθια.
Στοχευε στο κεντρο της εκει που
βρισκεται η κεντρικη αρτηρια.
Μενει αναισθητη για λιγο.
Αρχιζουν οι παλιες οι μνημες να την πυροβολουν,
καθε φορα που ανοιγε,
τρυπουσε ενα μικροχιλιοστο.
Τωρα η επιφανεια της μοιαζει με αραιο κεντημα,
καθε οπη εχει κι ενα χρωμα
το χρωμα που ειχε η αγαπη της
εκεινη την ημερα.
Βγες για δευτερολεπτα απο μεσα σου
και παρε μια αποσταση
σαν να ειναι η καρδια σου ενας πολυτιμος πινακας
θα διακρινεις το ουρανιο τοξο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου