lose yourself

Περι…τυφλοτητας!!

https://www.youtube.com/watch?v=6Un9HLDCTCs

Ημουν στη κουζινα. Μαγειρευα. Εμπαινε κρυο από καπου, μου φανηκε από κατω. Ανακαλυψα καθως εψαξα πως όταν κανανε την ανακαινιση δεν τοποθετησαν σοβατεπι κατω από τον παγκο της κουζινας. Δηλαδη εκει οπου υπεθεσαν πως δεν θα φαινεται δεν μπηκε. Και μαλιστα σε καποια σημεια φαινεται και το μπετον, δεν εχει καν σοβαντιστει, ποσο μαλλον βαφτει!!!  Κι όλα αυτά τα διαπιστωσα ψαχνοντας από πού μπαινει το κρυο ρευμα. Αφου ολοκληρωσα αυτην την σπουδαια διαπιστωση ανακαλυψα πως ειχα την πορτα της κουζινας σε ελαφρια ανακληση. Δηλαδη το ρευμα εμπαινε πρωτιστως από εκει!!

Κι αναρωτιεμαι ποσες εκατονταδες φορες εχει συμβει στο παρελθον το μυαλο μου να κανει μια σπουδαια ανακαλυψη, μαλλον που πιστευει πως είναι σπουδαια…γιατι απλως του εχει ξεφυγει ο αληθινος λογος για τον οποιον κατι συμβαινει?

Κοινως, εχουμε στον νου μας μια ιδεα, σκεψη κι ευκολα θαρρουμε πως μας φανερωνεται η ολη η αληθεια.  Κι όταν ηδη εχουμε μια εντυπωση, μετα όλα τα αλλα, οσο μπροστα μας κι αν είναι,  παιζει και να μην βλεπουμε. Γιατι συμβαινει αυτό? Δεν ξερω αν με ενδιαφερει το γιατι. Σιγουρα όμως μ ενδιαφερει αυτή η αστεια διαπιστωση. 

Νομιζουμε κατι, γιατι δεν βλεπουμε. 

Στιγμιαια πεποιθηση, δεν ξερω πώς να το πω, κι είναι λες και την στιγμη που εχουμε μια εντυπωση θελουμε παση θυσια να γινει και πραγματικοτητα, σαν να βαριεται ο νους να ανιχνευσει παρατηρωντας αντικειμενικα. Ποσα παιχνιδακια παιζει ο νους? Κι αν μεγενθυνω αυτό το παραδειγμα θα είναι σαν να ισχυρίζομαι πως για να κανω σωστη αναλυση των πραγματων θα πρεπει πριν να σκεφτω να παρατηρω γυρω μου, διχως να σκεφτω, Τιποτα. Μπλακ. Αδειο. Παρατηρω διχως σκεψη στο πισω μερος του κεφαλιου. Δηλαδη αισθηση  πριν την σκεψη. 

Μηπως κι ο ερωτας  είναι κατι τετοιο? Εχω μια αναγκη μια δεδομενη στιγμη και θαρρω πως αυτος που συνανταω είναι αυτος που επιθυμω και παντα επιθυμουσα και σταματαω να βλεπω, να παρατηρω, και μετα από 6 μηνες δεν είναι πια. Γιατι? Εδώ νομιζω υπαρχουν δυο καλυτερες εναλλακτικες/σεναρια. Ξερω τις αναγκες μου και εχω υποψιν πως παιζει και ναμε κουμανταρουν ετσι κρατω μικρο καλαθι…η βουταω ακομα πιο βαθια. Αναγκες για ποιον? Για την κοινωνια, την μανα μου ή τους συγγενεις και φιλους? Δηλαδη ξερω τι θελω ΕΓΩ, η απλως νομιζω πως ξερω? Δεν είναι κακο να ερωτευεσαι αλλα αν κρατας μικρο καλαθι δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Άλλο ερωτας, άλλο συνειδητα θελω να συντονισω τη ζωη μου με καποιου αλλου. Δηλαδη..καμμια σχεση. Το πρωτο είναι χασιμο χρονου (κυριως την 15^η φορα που ερωτευεσαι), το δευτερο είναι…χμμμ…ξερω τι είναι αληθεια? Νομιζω ναι. Το 2^ο είναι εξελιξη, προσωπικη και διαπροσωπικη, είναι ωριμανση, είναι βαθος, διπλοτσεκαρισμα πως δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Όχι ότι δεν μπορει να παει στραβα αλλα όπως κάθε τι που αγαπας και προσπαθεις να το πραγματοποιησεις, είναι ρισκο, αλλα δεν πειραζει, γιατι είναι συναμα κι εξελιξη.

Ζουμε σε μια κοινωνια που δεν θελει να σκεφτομαστε (εκουσια) και πολυ. Που προαγει τον ερωτα, τις συλφιδες γυναικες, το ξοδεμα των χρηματων για υλικο σκοπο, δε συμφερει κανεναν να σκεφτεσαι συνειδητα, να αγαπας συνειδητα, να εχεις συνδεση με τον εαυτο σου.  Αν στην δραστηρια ερωτικη σου ζωη εχεις 10 αντρες για τους 2-6 πρωτους μηνες θα αγοραζεις ρουχα αξεσουαρ εσωρουχα προς εντυπωσιασμο του, θα κανει ο ενας στον αλλον ηλιθια δωρα που πιο αχρηστα πεθαινεις, θα βγαινεις ασταματητα, θα πινεις και θα προετοιμαζεσαι να χοντρυνεις μετα τον έναν χρονο, τρωγοντας μπεργκερ ντελιβερι στο σπιτι. Κοινως μεσα σε 10*6 μηνες θα εισαι πιο καταναλωτικος από ότι συνηθως. Αρα, συμφερει να ερωτευτεις για οποιον εχει οφελος.

Μας εχει επηρεασει τοσο η κοιωνια που εχουμε χασει τα αυγα και τα πασχαλια. Μας κινουνε κανονικα σαν να ειμαστε μαριονετες στο μαπετ σοου. Κι όταν πια περασει η νιοτη και οι ερωτες και τα εσωρουχα δεν μας κανουν κλικ, το απολυτο κενο. Now what? Ενταξει αν εχεις παιδια σωζεσαι, ασχολεισαι με αυτά και η ζωη περναει. Αν όχι, την πατησες, πρεπει να βρεις ασχολια, να περναει ο καιρος. Καμια φορα βλεπω γυναικες  γυρω στα 60-65 να κοιτανε βιτρινες με φαντεζι ρουχα και κολλαω.  Κι όμως αυτό προβαλλεται γυρω μας, ομορφια, λουσο, antiage, όχι βεβαια μην γερνας δεν κανει, μεινε νεος.  Κι αναρωτιεμαι τι να θελει αραγε αυτή η κοινωνια από εμας? Εκτος του να καταναλωνουμε, θελει κατι άλλο? Θελει το καλο μας, να εχουμε ποιοτητα ζωης? Μπα. Όχι. Ή ναι. Εφοσον η ποιοτητα ταυτιζεται πια με τα χρηματα. Γιατι όλα αγοραζονται. Όλα. Αρα ναι, ποιοτητα είναι να ξοδευεις και να μοιαζεις ομορφος και νεος. Αυτό προσπαθησε και θα εισαι μεσα…μεχρι που δεν θα μπορεις να αφηφισεις το γηρας ουτε εμφανισιακα και θα παθεις καταθλιψη και θα αναρωτιεσαι ΠΩΣ επαθες κατι τετοιο, αφου ειχες ποιοτητα ζωης. Τι συνεβη?

Η κοινωνια μας δεν θελει να εχουμε συνδεση με τον εαυτο μας. Για αυτό και δεν την προωθει. Ηρθε η γιογκα στην δυση και εχει γινει πια γυμναστικη!! Από πού κι ως που λεω εγω? Χιλιαδες χρονια, ηταν διαλογισμος, φιλοσοφια, τωρα εγινε γυμναστικη. Απλα, γιατι αν ξυπνησουμε  δεν θα μας χρησιμοποιει πια. Θελει να ειμαστε προβατακια μπε. Τι κι αν στα 60+ αρχιζουμε να φλιπαρουμε? Το 75% των μαμαδων συνομιληκων μου είναι με αντικαταθλιπτικα και δεν είναι τυχαιο. 

Δυσκολο πραγμα η "αποδομηση" (deconstruction). Αν ομως το κανεις, εστω στα πιο βασικα θεματα της ζωης σου, βρισκεις σιγα σιγα εσενα, ή αν δεν βρεις εσενα, αρχιζεις και "σε ψαχνεις". Τουλαχιστον δεν εισαι πια αυτο που η κοινωνια ηθελε να εισαι. 

Μια φορα ζεις κι αυτη καλο ειναι να την ζεις μεσα απο τις αισθησεις ΣΟΥ κι οχι αλλων.