easy come easy go

https://www.youtube.com/watch?v=XqeKtqUN2BQ

Άραγε μπορείς να διώξεις τα δύσκολα συναισθήματα; 

να μην τα επιλέξεις; μπα..έχω την εντύπωση πως δεν γίνεται, αδύνατον. 

 Ξερω καλα πως μια μερα θα έρθουν και μια αλλη μερα θα φύγουν. 

Το να πιστέψεις ομως πως μπορείς να τα αποφύγεις είναι πλάνη του νου. 

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου. 

Όσο τα αποφευγεις τόσο θα σε κυνηγάνε.

 Αν απόδεχτείς την ύπαρξη τους, ίσως και να φύγουν λιγότερο αργά..

Εκείνες τις "καπως" στιγμές, η αναπνοή δεν ρέει πια σαν νερό, όπως συνήθως, 

ο νους έχει  άπειρες άναρχες σκέψεις, το σώμα, μια αίσθηση ξύλου 

με μια εσωτερική δυσκαμψία σαν να έχουν γίνει σχεδόν στερεά, τα υγρά του σώματος  σου 

(λέμφος, αίμα, νερό), δεν κινούνται πια.

Για καποιο χρονικο διάστημα δεν ζεις τα δύσκολα,  

ετσι νομίζεις πως δεν θα έρθουν ξανα ποτε στον δρομο σου. 

Εκει ακριβώς ξεγελιεσαι. 

Για κάποιον αγνωστο λόγο συνηθίζεις τα όμορφα και όταν έρθουν τα "άλλα" ξανα, 

νομίζεις πως σε χτύπησε ο κεραυνός του Δια στο κεφάλι, 

άνοιξε μια τεραστια ρωγμή εκει οπου περπατουσες και εχεις πεσει μεσα βαθια στη γη...

Ετσι τα υγρα σου, έγιναν στερεα. 

Σα λασπη ακινητη. 

Ο χωρος οπου βρεθηκες ειναι χιλιομετρα κατω απο τη γη, 

η καρδια σου νιωθεις πως εχει σταματησει, μαζι με τον χρονο.
 Έχεις μπερδευτεί. 

Χτυπάει πολυ αργά αλλά εσύ νιωθεις πως έχει παγώσει, 

σαν να στην βγάλανε ξαφνικά απο το στήθος σου

και την κοιτας μπροστά σου, 

μεσα σ εναν διαφανή καταψύκτη που μοιάζει με γυάλα.

Χτυπάει αλλά είναι εκεί μέσα.
Έξω από το σώμα σου. 

Μέσα στη γυάλα - καταψύκτη.

Την κοιτάς και δεν ξέρεις τι συνέβη.
Της μιλάς και δεν σου απανταει.
Έχει συρρικνωθεί.
Έχει παθει αμνησια και

 οι δεικτες των αισθήσεων της εχουν μηδενιστει.

Πας να κοιμηθείς κι ελπίζεις πως αύριο το πρωί θα επανέλθει στην θέση της

ζωντανη...