no play - no winner

https://www.youtube.com/watch?v=e0UWT0dFSQE

Η ζωή μας σε πολλαπλά επίπεδα. 

Τι αντιλαμβάνεσαι πρώτα?...τι εννοείς πρώτα..δηλαδή?

Αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, αυτό που είναι πιο φωτεινό, αυτό που συγκαταλέγεται στα αγαπημένα σου στοιχεία (πχ το ιστορικό κτίριο της Αχειροποίητου βλέπε εικόνα παρακάτω), αυτό που αντιπαθείς περισσότερο? Εξαρτάται από εσένα τι θα δεις πρώτα.

Ένας αρχιτέκτονας αυτόματα θα έλεγε πως το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, καθώς σκέφτεται σε «αποστάσεις – προβολές». Όμως για να πάρεις την σωστή απάντηση πρέπει να γίνει κι η σωστή ερώτηση. Κι  η ερώτηση πρέπει να τεθεί ως εξής «κοιτώντας προς την εκκλησία, τι βρίσκεται πιο κοντά σου»? Έτσι μόνον μπορεί η απάντηση να είναι αντικειμενική. Η απόσταση (κάθετη προβολή στον φακό) της μηχανής, ή των ματιών σου, είναι πιο μεγάλη στα απέναντι κτίρια από ότι στα φύλλα. Έτσι, γεωμετρικά speaking,  πρώτα είναι τα πράσινα φύλλα, μετά η εκκλησία και μετά τα απέναντι κτίρια.

Πιστεύω πως μια σωστά διατυπωμένη ερώτηση μπορεί να έχει υποστηρικτική εφαρμογή, σε όλη μας την ζωή. Η δυσκολία έγκειται στο ότι δίχως τους κανόνες της γεωμετρίας, όλα καταλήγουν να είναι σχετικά και να εξαρτώνται αποκλειστικά από την ψυχολογία μας.

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Βλέπεις σε πολλαπλά επίπεδα: Όμορφος (για σένα-υποκειμενικό), δημιουργικός (αντικειμενικά), χωρισμένος με παιδιά (οικογενειακές υποχρεώσεις - αντικειμενικά), σε κάνει να νιώθεις ο εαυτό σου κλπ. Το κριτήριο της «απόστασης» εδώ, είναι οι ανάγκες σου αυτήν την στιγμή δηλαδή «τι θέλεις εσύ». Τι έχεις ανάγκη, πως θέλεις να νιώσεις, τι ζητάς? Θέλεις  έναν άντρα κούκλο να τον δείχνεις around, να σου κάνει μερεμέτια στο σπίτι, να σου προσφέρει πανάκριβα γεύματα, να σου κανονίζει Πρωτοχρονιά στην NY, να κάνετε υπέροχο σεξ, να μοιράζεσαι την καθημερινότητα, να σε βοηθάει να εξελιχθείς κλπ?..

Φυσικά η απάντηση σε κάτι τέτοιο, είναι κάθε άλλο από εύκολη και αυτόματη. Μερικές sessions με τον ψυχοθεραπευτή, πάντα βοηθάνε, καθώς ενίοτε αυτά που θεωρούμε πως θέλουμε δεν είναι καθόλου αυτά που οι ίδιοι θέλουμε, αλλά αυτά που είτε άθελα μας «άλλοι» (γονείς, κοινωνία, δάσκαλοι κλπ) μας έχουνε μεταφέρει, είτε με την εις άτοπον επαγωγή, είναι αυτά που μένουν αν αφαιρέσουμε αυτά που δεν θέλουμε..πχ «δεν θέλω να βγω με έναν άντρα που θέλει να παντρευτεί», άρα θα βγω με όσους ΔΕΝ θέλουν παντρειές. Το ερώτημα εδώ είναι, δέχομαι defacto αυτό το κριτήριο, γιατί εγώ έτσι είμαι ή το επεξεργάζομαι? Έχω μια απάντηση πρακτική. Αν δεν νιώθεις καλά με τους τελευταίους 5 που βγήκες τα τελευταία χρόνια και όλοι δεν θέλανε παντρειές, τσέκαρε το αρχικό κριτήριο. Πιθανότατα να μην φταίνε αυτοί οι Χριστιανοί, αλλά κι εσύ που έχεις θέσει by default κάποιο κριτήριο. Άλλαξε το, αν δεν λειτουργεί.

Οι σχέσεις δεν έχουν την στάνταρντ παράμετρο γεωμετρία δυστυχώς, έχουν να κάνουν με όλο το ψυχο-συναισθηματικό μας πακέτο, έτσι για να «πετύχουν» (δηλαδή για να νιώθω καλύτερα στην σχέση παρά μόνη μου) πρέπει να έχω επαφή αληθινή και βαθιά με τον εαυτό μου. Δηλαδή να ξέρω τι με κάνει να νιώθω πραγματικά όμορφα στο παρόν, γενικά να νιώθω καλά, κι όχι ειδικά σε έναν τομέα μόνον (πχ σεξ, κοινωνική αποδοχή, οικονομικοί παράγοντες). Είμαστε ένα σύνολο κι όχι μόνο σώμα, μόνο ψυχή ή μόνο νους. Κι αυτό το σύνολο για να βιώσει ευτυχία πρέπει όλα τα επιμέρους να είναι εναρμονισμένα στη σωστή, για τον καθένα μας, αναλογία, και τότε υπάρχει «ροή». Τότε νιώθεις μεν τις δυσκολίες αλλά θέλεις να τις ξεπεράσεις παρέα με τον άλλον και ξέρεις πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να το πετύχεις, δεν είναι στατιστική, είναι θέληση εφόσον το κριτήριο ticks the box.

Οι σχέσεις δεν αποτυγχάνουν.

Τα κριτήρια που θέτουμε στις αναζητήσεις μας συχνά είναι ακατάλληλα.

Αποφεύγουμε να νιώσουμε τον εαυτό μας. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.

Κι όμως κάτι μου λέει πως η ευτυχία θα έρθει όταν το σωστό κουτάκι θα κάνει click στο σωστό slot, στο tetris της καρδιάς μας. 

No play, no game, no winner.