Σήμερα είναι μια μέρα θλιβερή.
Καλούμαι να αναιρέσω μια αρχή ζωής.
Ίσως και δύο, αλληλοεξαρτώμενες αρχές ζωής,
την εμπιστοσύνη και την μη-εκμετάλλευση μιας ανθρώπινης ψυχής.
Ήταν βασικές αρχές.
Θεμέλια της σχέσης μου με τους ανθρώπους.
Τους ανθρώπους που θεώρησα άξιους να είναι κοντά μου,
σε οποιοδήποτε επίπεδο γειτνίασης των καρδιών μας.
Το μαντάτο πως το "κοντά" μου είναι μονοδιάστατο
με πόνεσε.
Η προσομοίωση μου σε ένα αντικείμενο, εύπλαστο ίσως,
φτιαγμένο από πλαστελίνη που έχει χάσει την ελαστικότητα της,
με ταρακούνησε δυνατά.
Σαν στρώσεις δέρματος,
που αφαιρέθηκαν ξαφνικά από το σώμα μου,
κάποιος τις έχει ξηλώσει από πάνω μου,
μου έχουνε γδάρει το δέρμα.
Δεν έχω πια τις δυο τελευταίες στρώσεις της επιδερμίδας μου.
Η μια λέγονταν εμπιστοσύνη. Η άλλη μη-εκμετάλλευση.
Το νευρικό μου σύστημα στα κόκκινα.
Ένας πόνος βαθύς κι οριστικός.
Κάποιος με γδέρνει, αυτήν την στιγμή.
Στιγμιαία φθάνω να τις μισήσω αυτές τις δύό,
μαζί μου γεννήθηκαν, ήμασταν ένα,
ωστόσο θα θελα να μην τις ξέρω,
να μην τις είχα στο σώμα μου ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου