To sun or not sun..

I was just wondering what is wrong with us humans not getting enough sun, or what's wrong with humans generally. We usually complaining about something, aren't we? Let's analyse the weather moaning. When it's sunny the heat makes us suffering (Greeks, Italians etc) and we stay at home with
air-conditions drying our body and brain. When it's cloudy and raining we don't wanna go out and we feel measurable and we postpone our training at the park or we postpone our picnic because we will get wet and then we will get ill and then we will have to suffer AGAIN...

What about considering the possibility that it's all part of a mind-game, we alone building-up
Day be day since when we were probably born? ..Our mums yelling not to get out when it's raining or not to wash our hair and go out or any hidden memory that our brain unwillingly is retrieving out of the blue???

What about Brazilians dancing and partying any time with any weather conditions, are they getting ill every time they party? Are they staying at home when it's 4 degrees Celsius?

Are we imposing ourselves how we should behave and feel based in our habits, our society's unwritten rules and our childhood memories? May be we can get over it? May be we will feel our serotonin levels going high up if we do go jogging at the park when it is "spitting", may be we should just remember why we got emotional when we've seen Forest Gamp for the first time running for weeks, months?

Re-considering our comfort-zones is my suggestion, re-discovering our need for safety and getting to know our hidden real personality, crossing the line..theat line that we are so used to consider as a normal limit we should never cross.

I believe that we are getting used to our lives and ourselves and our safety created and we do not further want to try and move the water underneath our feet and we become static and solid....and then we moan and start thinking that it's somebody else's fault instead of looking towards our inner psiche..and this is when we start blaming people around us..wrong path...we are probably looking to wrong direction. However, there is nothing wrong about it, it's normal, excepted and triggering if we decide to face-it-up and do something about it. We can change and we can get to discover ourselves every single day and have amazing fun by doing so, we can rely on our-selves and make our-selves happy and also our friends and our partners if we decide to go for it.

Here's a little story in relation to my crossing-the-line-suggestion.
When I was at the UNI I went for a psicological test with some mated in the mountains in Circeo.
The professor Montanarela was leading us in a crossing-the-safety-zones situation. We had to walk with a partner with our eyes blinded in a pathway, climping and walking with our partner's assistance. This was just a self experiment to test our feeling not safe and relying mainly in our partner's guidance to get over physical obstacles, small rivers etc. It did not last long and although it was exciting the following test was even more exciting. We had to cross a river, about 8 mt wide, it was December, around 3 degrees Celsious and we obviously did not have any wellis with us, just our trainers. Prof Montanarella kept on walking and crossing the river, nobody said nothing, we were just looking to each other trying to follow without a lot of rationale thinking...then we heard a man's voice yelling "this is irrationale, it's so cold and you are asking us to cross a river full of water just to do some trekking exercise...?? I have my exam on Monday and if I will get ill I will not be able to pass it and I will fail and it's going to be a disaster.......bla bla bla bla". The prof. just answered "you are not obliged to follow, just turn back and wait for us where we started, or just go with flow...". He went back after he yelled for a bit longer. On Monday, 2 days after our mountain exercise, he was the only ill person  and the only person that has not crossed the river...

τα μονοπάτια μας

Οι τροχιές μας μοιάζουνε ασύμβατες, μπερδεύονται, συγκρούονται, απομακρύνονται.

Η πορεία μου εμποδίζεται απο την αστάθεια της δικιάς σου, αλλάζω πορεία, χάνω τον δρόμο.

Η τύχη αδυνατεί να καταλάβει σε ποιά κατεύθυνση θέλει να μας ωθήσει, αμφιταλαντεύεται.


Κι όμως,

η συνάντηση μας ήταν αναπόφευκτη, ορόσημο και καταλύτης.

Η αλληλεπίδραση, είσοδος σε απρόσμενα μονοπάτια, ταξίδι σε άλλα αστέρια.

Η αστάθεια που ωριμάζει σιγά σιγά επινοεί άλλες διαστάσεις, γίνεται αέρινη ενέργεια,
ρευστότητα που μας πάει σε άλλους τόπους, μακριά.....

αιώνια πολεοδομία ....

Έτσι απλά για να μη νομίζεις πως είσαι μονάχα εσύ ο μηχανικος  το UFO που κατηγορείς την πολεοδομία για τις τρελές καταστάσεις που βιώνεις κάθε μέρα ή ακόμα χειρότερα ο απλός πολίτης που χρειάζεται να κάνει μια απλή αίτηση κατάληψης πεζοδρομίου και πρέπει να επισκεπτεί 3 διαφορετικές υπηρεσίες και του παίρνει μια μέρα μόνο μα βγάλει άκρη....

Το κακό είναι πως ο μηχανικός είναι υποχρεωμένος να επισκεπτεί καθημερινά την πολεοδομία και όπως δικαίως αναφέρει ο συνάδελφος οφείλουμε να μην εκνευρίζουμε τους δημόσιους υπαλλήλους διαφορετικά δεν θα κάνουμε την δουλειά μας ουδέποτε!!!

http://www.agrolaiki.gr/genikes-eidiseis/vroma-kai-dysodia-stin-kentriki-poleodomia-thessalonikis.html

τρώω άρα υπάρχω

Το φαγητό και οι αισθήσεις μας

Τρώς και γεμίζεις το στομάχι σου, νομίζοντας πως μαζί με το άδειο στομάχι θα κλείσουν και τα κενά που έχεις απο ανεκπλήρωτα ή καταπιεσμένα συναισθήματα που θέλεις να νιώσεις και αρνείσαι να το συνειδητοποιήσεις, απο τεμπελιά ή αμέλεια, στρουθοκαμηλισμό ή δειλία.

Τρώς και τρώς και πάλι τρώς μέχρι να νιώσεις τον απόλυτο κορεσμό. Σε εξαπατά η προσωρινή  απόλαυση της γεύσης, ικανοποιείς την συγκεκριμένη αίσθηση ενώ θα ήθελες, θα έιχες ανάγκη να ικανοποιήσεις κάποια άλλη. Όμως εθελοτυφλείς και αγνοείς τις υπόλοιπες αισθήσεις γιατί είναι τόσο εύκολο να προχωρήσεις στο δεύτερο πιάτο νομίζοντας πως απλώς πεινάς.

Μέσα στον συναισθηματικό λαίλαπα που μας έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση του καιρού μας ψάχνουμε μανιωδώς έναν εύκολο τρόπο να ικανοποιήσουμε τις αισθήσεις μας, μιας και όλα έχουνε γίνει πιά τόσο δύσκολα και δύσβατα.

Λίγα λεπτά αυτοκριτικής και αυτοσυγκέντρωσης ίσως μας βοηθήσει να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ασυναίσθητα αντικαταστήσει την ικανοποίηση άλλων αισθήσεων που σχετίζονται με την καρδιά, το μυαλό, το σώμα κι όχι μονάχα με το πολυφάγο στομαχάκι μας.

το ταξίδι, μιά καινούργια διαδρομή

Τι υπέροχο που είναι το ταξίδι, αν αφήσεις τον εαυτό σου μαζί με την όποια
λογική αντίσταση της αναμονής του αποτελέσματος να απομακρυνθεί.

Ξεκινάς απο τον άλφα τόπο για να φθάσεις στον βήτα, 5 ή 5000 χιλιόμετρα διαδρομή.

Κοιτάς τα τοπία που φεύγουν γρήγορα απο το οπτικό σου πεδίο, παρατηρείς τις σκέψεις σου, νιώθεις, σκέφτεσαι τα λευκά σύννεφα που περπατάνε βιαστικά, δεν κάνεις τίποτα το επαναλαμβανόμενο, όλα είναι καινούργια, διαφορετικές ψυχές δίπλα σου, διαφορετικές μυρωδιές, άλλη θερμοκρασία και υγρασία , καινούργιο βιβλίο σε συντροφεύει...Το ταξίδι σε πάει σε γνώριμα ή όχι μέρη, τόπους που κατοικούνε μόνο συναισθήματα και αισθήσεις, ίσως κι εξωγήινα όντα αν αποφασίσεις να τα δείς, μακριά απο την αστική καθημερινότητα και την κούραση που προκαλεί ο μονοδιάστατος σκοπός του ταξιδιού.

Ένα βαγόνι, κουτί σκέψεων, αισθήσεων, ιδεών, εντυπώσεων, κοιταγμάτων, απρόσμενη συναισθηματική εξέλιξη, αβίαστη ρευστότητα ενέργειας....

Πόσο μακρύ και χρονοβόρο ταξίδι όταν αδυνατώ να νιώσω την πολυπλοκότητα των χιλιομέτρων που θα με μεταφέρουν στην άλλη διάσταση, όταν τηλεφωνώ φίλους και οικογένοια γιατί απλά δεν καταφέρνω να βρώ βάθος και το μυαλό παραμένει προσκολλημένο στην αφετηρία ή στον τερματικό σταθμό, ψάχνω αγωνιωδώς να βρώ πληροφορίες στην εφημερίδα που ποσώς  με απασχολούν, θέλω απεγνωσμένα να περάσει η ώρα.

Τα μάτια σου απομακρύνονται σιγά σιγά
απο τον ορίζοντα της μνήμης

Η έντονη υπόσταση σου έχει αρχίσει να ξεφλουδίζει.
Δεν έχει πιά δυνατή γεύση

Τα συναισθήματα διάχυτα, χωρίς κατεύθυνση,
λεπταίνουν, ώρα με την ώρα

Ο χρόνος κυλάει αργά...οι μέρες έχουν 30, 40, 50 ώρες...

Τα ερωτηματικά αόρατα, είναι παντού

Το μυαλό ψάχνει διευθύνσεις, πόλεις, χώρες για να ζήσει, να
θυμηθεί και να ξεχάσει

Άλλο ταξίδι ξεκίνησα τώρα, χωρίς να ξέρω για που

... a Roma come anni fa...

Sono passati tanti anni, eppure ti sembra come se fosse ieri..il caffe' che prendevamo al volo con le amichette all'intervallo tra storia dell'architettura e geometria descrittiva...madonna che pesantezza sto corso; a volte ci si parlava pure con i professori che ci stavano accanto (vedi M.Cerasoli, A. Palazzo etc) altre volte ci si prendeva il caffe' in 3 secondi perche' eravamo in ritardo. Le viuzze di Via dei Serpenti e la fontana dove ci siamo sedute mille volte, dopo gli esami, per farsi una sigaretta (nn io, le amichette mie che fumavano). In fondo di questa memoria vivace ho intravisto pure l angoscia del momento che ci si entrava in facolta' per fare qualche esame duro...tipo Matematica 2 oppure Scienza delle costruzioni 2, mi ricordero' sempre "sta rossa" str****a che mi ha bocciato per la prima volta nella mia vita!!! Devo dire che non era affatto simpatica, per fortuna non l ho piu' vista. Poi mi sono ricordata tutte le volte che si entrava nella tipografia difronte la facolta per stampare qualcosa e ti ricordavi l ultimo momento che avevi dimenticato il ctb nel tuo computer (desktop non laptop che ancora i laptop nn erano cosi trendy come ora).
Fino l atro ieri, quando la mia memoria ha sfiorato nuovi forti ricordi, non pensavo mai a questi anni remoti, pieni di momenti bellissimi eppure certi anche difficili che ho vissuto in quel edificio unico...la facolta' di Architettura di Roma Tre...un sacco di amicizie, un sacco di sentimenti, di difficolta' e di risate, di pranzi e di passeggiate, un sacco di memorie che si fanno riapparire appena l icona della facolta' si ripresenta davanti a te.

Devo ammetere che tutto cio' era bello ma anche inquietante perche' ora vivo in Grecia, ho vissuto in Inghilterra per alcuni anni e avevo completamente dimenticato questi anni bellissimi, nn so perche', nn so come mai era successo. Nn per volonta', casualmente, forse perche' cosi e' proprio fatta la nostra memoria, se nn c'e' l input ottico o anche quello relazionale (nn vedevo neanche persone che mi potrebbero riportare in mente gli anni dell universita') allora ti scordi del tutto, affinche' nn riappare...nn e' bello scordarsi di tutto...non mi piace, preferisco ricordarmi!!!

Puo sembrare assurdo ma ora mi sento diversa, riportando queste memorie in mente mia e' tutto piu' chiaro e forse va tutto elaborato...quale tutto? Tutto, semplicemente tutto!!