Σε παρακαλώ άκουσε με...

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους καθώς περπατώ σε κεντρικούς δημόσιους χώρους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας...τις Κυριακές, κυρίως τα μεσημέρια, βλέπω τις ταβέρνες / εστιατόρια γεμάτα. Κάποιες άλλες φορές κοιτώ ανθρώπους γύρω στα 45-50 ετών που άλλοτε είναι υπέρβαροι, άλλοτε περπατούν με δυσκολία, ή ανεβαίνουν το πεζοδρόμιο των 20 εκατοστών διόλου άνετα. Είναι τυχαίο πως όποτε έχω βρεθεί στο βουνό, Σειχ-Σου, Πάρνηθα, Υμηττό κτλ για περπάτημα / τρέξιμο βλέπω πιο πολλά σκουπίδια παρά ανθρώπους να χαίρονται την φύση?

Άραγε είναι τόσο δυσνόητη έννοια πως το σώμα δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο που απλά μας ακολουθεί καθόλη την διάρκεια της ζωής μας, κάνει ότι του λέμε, μας υπακούει πιστά? Ναι, όντως μας υπακούει, όμως μέχρι κάποια ηλικία (35, ίσως και νωρίτερα), μετά παύει να είναι τόσο υπάκουο και ξεκινάει να αντιδρά πρωτόγνωρα..με απότομη αύξηση βάρους, πονεμένη μέση, ενόχληση στα γόνατα, αυχενικό και διάφορες άλλες μίκρο ενοχλήσεις, το σώμα μας εκδηλώνει την παρουσία και ανησυχία του!! Μας μιλάει ξεκάθαρα, όμως εμείς κλείνουμε τα αυτάκια μας, βλέπουμε 5 ώρες τηλεόραση, πηγαίνουμε π α ν τ ο ύ  με το αυτοκίνητο, ξεχνάμε την ύπαρξη της φύσης, δεν γυμναζόμαστε, προτιμάμε να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι αντί να περπατήσουμε γρήγορα για 30 λέπτά.

Φερόμαστε έτσι στον φίλο μας, στον σύντροφο μας ή στο παιδί μας?
Όταν μας μιλάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε τόσο, τους αγνοούμε ή τους ακούμε προσεκτικά? Είτε το κάνουμε απο συνήθεια είτε όχι, έφτασε η στιγμή να φερθούμε με αγάπη και προσοχή και στο σώμα μας, να ακούσουμε τι μας λέει και να πράξουμε ανάλογα..το σώμα μας ανακοινώνει τι θέλει να φάει, αν και πόσο θέλει να φάει, τι το ενοχλεί, μας λέει τι χρειάζεται και πως νιώθει κάθε λεπτό της ζωής μας, αρκεί μόνο να το ακούσουμε και συνειδητά να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε για το καλό του και το καλό μας...

Μια ματιά σε άλλους λαούς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης θα μας πείσει πως δεν είναι τυχαίες οι παραπάνω παρατηρήσεις. Όμως φτάνουν οι παρατηρήσεις, ας πράξουμε, είτε με γυνμαστική είτε με γιόγκα, ποδήλατο, τρέξιμο ή οτιδήποτε υπενθυμίζει στο σώμα μας πως είναι ζωντανό, ας σταματήσουμε την εθνική συνήθεια της μη άσκησης και αν βάλουμε την κίνηση στη ζωή μας..ας δούμε τους παλμούς μας να μεταβάλλονται όχι μόνον όταν έχουμε άγχος και ταχυκαρδία...

απο σήμερα, όχι απο αύριο!!!!

Διαβάζω την αγάπη

Ζεις μια ζωή μοναχική..
με παρέες, οικογένεια, γιορτές, άπειρη γνώση, γενναιοδωρία απεριόριστη...
όμως είσαι μόνος.

Τα συναισθήματα, τα κρατάς για σένα, τα πνίγεις, τα εξαφανίζεις,
τα καταπιέζεις,  τα αρνίεσαι, που τα πας δεν ξέρω,
αλλά δεν τα ζεις..

Δεν ζητάς, δεν μοιράζεσαι συνειδητά την αγάπη, δεν επικοινωνείς,
δεν αποδέχεσαι, αντιδράς, κρίνεις γιατί δεν είσαι σίγουρος τι άλλο πρέπει να κάνεις...Έχεις μέσα σου μια οργή δίχως ήχο, δίχως ρυθμό, μια συνεχή σύγκρουση που άλλοτε εκρήγνυται άλλοτε αδιαφορεί για την ζωή την ίδια.

Ζείς ακούσια μόνος, δεν συνειδητοποιείς πως δεν το διάλεξες.
Έμαθες έτσι, τα κίνητρα στη ζωή δεν έφτασαν να σου δείξουν πως η ζωή είναι αγάπη, συντροφιά, επικοινωνία, συναισθήματα, χαμόγελα,
η ζωή δεν είναι τελειότητα.

Η κοινωνία σου δίδαξε πως η δουλειά είναι ζωή, φτιάχνει οικογένεια, κρατά σφιχτά τους ανθρώπους, η δουλειά καλύπτει κενά, χτίζει τοίχους αδιαπέραστους
μα τελικά σε αφήνει μόνο όταν φύγει...μόνο, με ανθρώπους ξένους γύρω σου που
τους κοιτάς αλλά δεν τους βλέπεις, δεν τους αναγνωρίζεις, ενώ τους λαρεύεις.

Τι να θέλεις άραγε? Γιατί δεν θέλεις την αλήθεια, να κοιτάξεις μέσα σου?
Να δεις τι ζητάς, τι σου δείξανε τα λάθη, τι διορθώνεται, τι αλλάζει, τι σε κάνει ευτυχισμένο, χαρούμενο?

Η ματαιοδοξία μας ζει, παίρνει τον εαυτό μας, γίνεται μια άτυπη ανταλλαγή.
Γινόμαστε παρεμφερείς, ζούμε ασυναίσθητα, γινόμαστε το επίκεντρο του κόσμου, δεν είμαστε εμείς.

Κι όμως, φτάνει τόσο λίγο για μια στιγμή ευτυχίας.
Μια στιγμή με ενα παιδί που παίζει, ενα χαμόγελο, ένα χάδι, δυο μάτια αστραφτερά δίχως επίγνωση, δυό άνθρωποι σε μεγάλη ηλικία χέρι με χέρι, ένα βλέμμα δυνατό, ο αέρας της θάλλασας που φυσάει, η ηχός στο βουνό όταν φωνάζω το όνομα σου...

Θα το φωνάζω τ' όνομα σου, κι ας μην αλλάξεις ποτέ, κι ας μη δεχτείς ποτέ
ποιός είσαι.

Εγώ θα συνεχίσω να σ'αγαπώ.

...ο άνθρωπος μου..

Αν είμαι εγώ ο άνθρωπος σου...

Θα με κοιτάς στα μάτια

σαν να λες "μαζί σου δε φοβάμαι,

μαζί θα κάνουμε τα πάντα, θα αλλάξουμε

τον κόσμο", κι ας μην μπορούμε.

Θα είμαι ο κόσμος σου όλος,

 δεν θα είμαι επιλογή.

απαραίτητη για να ξεκινήσεις τη μέρα σου,

να περάσεις αξέχαστα, να ταξιδέψεις,

να αλλάξεις τόπους και συνήθειες.

Αν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου... 

Θα σ' αγαπώ μέχρι να φύγει ο ήλιος απ΄την γη.

http://www.youtube.com/watch?v=FZwxmVxOkhw

Ο αόρατος ιστός

Όταν αγαπάς

πιστεύεις ακόμα και τα πιο ουτοπικά σενάρια.

Γιατί?

Η μαγεία της αγάπης εκκρίνει μιά ουσία 

που σχηματίζει έναν αόρατο ιστό

γύρω απο την καρδιά, κάτι σαν πέπλο

που θαμπώνει το τοπίο.

Δεν σκέφτεσαι λογικά, δεν βλέπεις καλά,

ακούς αλλά δεν ακούς, σε πειράζει αλλά δεν σε νοιάζει, 

 ένα φίλτρο ατονεί τις υπάρχουσες αισθήσεις

και οξύνει αυτές που δημιούργησε.

Ο αόρατος ιστός κρατάει τα εμπόδια μακριά

και τους ανθρώπους ενωμένους,

 σαν ένα.

Μα όταν ο ιστός φθαρεί και τρυπήσει,

ξαφνικά ή σιγά σιγά,

η μαγεία θα φύγει.

Οι αισθήσεις ξαναγυρίζουν στα συνηθισμένα επίπεδα

 και έχεις πίσω την γνώριμη ζωή σου,

δίχως φίλτρα, δίχως μαγεία, δίχως επιπλέον αισθήσεις.

Ένα τέλος. Δυό ζωές.

Μιά αρχή.

Είσαι πάλι εσύ. Έμαθες πολλά.

Πολλά για τα φίλτρα της αγάπης, για τις νέες αισθήσεις,

ξέρεις τι υπέροχα σε περιμένουν...

η μαγεία δεν τελειώνει αν εσύ δεν το θες.

Αλλάζει χρώμα και σχήμα, υφή και άρωμα,

μα είναι πάντα μαγεία

μια άλλη διάσταση, δεν έχει χρόνο και ηλικία,

όπως και η ψυχή σου.

Αυτός, αυτή και οι ευθύνες.

- Εσυ φταίς. Ήξερες τι θέλω. Σε πίστεψα. Με κορόιδεψες...

- Μα εγώ έκανα οτι μπορούσα, δεν ήθελα να σε πληγώσω. Λυπάμαι.

- Ποιός φταίει τότε? Πάλι εγώ?

- Κανείς! Και οι δυό. Γιατί να βρούμε ποιός φταίει? Θα τον καταδικάσουμε? 

Και οι δυό θέλουμε να ζούμε  όσο καλύτερα γίνεται. Πόσο χαζό και ανούσιο
να επιρρίπτουμε ευθύνες. Ίσως το "καλύτερα" το δικό μου δεν είναι το καλύτερο για εσένα, ίσως όχι πια. Ίσως να είναι καλύτερα και για τους δυό μας το "χώρια". Σκέψου το. Εξάλλου, ποιός ορίζει την αγάπη και ποιός της βάζει όρια? Αγάπη και χώρια. Δυο κεφάλαια αυτόνομα χωρίς αναγκαία συνοχή.
Δυό κεφάλαια, δυό πορείες, δυό ζωές. Έτσι απλά.

- Εντάξει?

- Εντάξει.

- Σ'αγαπάω.

- Κι εγώ.

"Ευκολία". Η απόδοση.

"Ευκολία". Η συντομία, είναι κοντά.

Η πράξη χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Μια εύηχη, εύκολη λέξη, η προτιμητέα λύση. 

 Τι με οδηγεί εκεί?

η επιτακτική λογική,

η κρυμμένη διαίσθηση,

η τρομακτική επίκριση,

ή ο φόβος της δυσκολίας?

Το εύκολο κι αυθόρμητο. Είναι κίτρινο φανταχτερό και μου χαμογελά.

Μα είναι παροδικό και εξαφανίζεται πάνω που είχα αρχίσει να ελπίζω.

Μήπως δεν είναι αυτό που φαίνεται?

Η δυσκολία κουράζει, βαραίνει τη θέληση.

Η ευκολία θολώνει, κοροιδεύει.

Να φύγουν οι ορισμοί.

Με ζάλισανε.

Τα σχήματα

Είναι οι σχέσεις μας κύκλος ή ευθεία?

Κάνουμε συνειδητά τα ίδια λάθη όταν αγαπάμε ή είναι τυχαία η επανάληψη?

Τελικά γιατί αγαπάμε, για να γίνουμε ευτυχισμένοι στη ζωή, για να κάνουμε παιδιά ή απλά για να ταλαιπωρούμαστε?

Εθελοτυφλούμε συνειδητά ή όχι?

Άραγε που είναι το κουμπάκι των απαντήσεων...το έχασα....

Λένε πως όταν βρείς τον άγγελο σου οι απαντήσεις εμφανίζονται, όλα ρέουν, όλα είναι πιο εύκολα.

Ο δικός μου μήπως έχασε τον δρόμο...?