Τα καύσιμα του

Να εξαφανιστεί η ευαισθησία

που με σπάει, με βαραίνει,

με αδειάζει απο τα ουσιώση 

με φορτώνει με περιττά γιατί, πως και εάν.

Το μυαλό, αστείρευτη πηγή ενέργειας,

καίει κίνητρο και κίνηση.

Αναζητά σκέψη εντατική,

 χώρο για να εκφραστεί και να υπάρξει.

Μα όταν τα καύσιμα χαθούν,

το μυαλό ψάχνει αλλού.

Η υπερευαισθησία του μυαλού 

ζητά να καλύψει τα κενά της απραγίας,

της υποσυνείδητης αποτυχίας,

της περασμένης επιτυχίας.

Έρχεται να καλύψει τα κενά της ανεκπλήρωτης ανάγκης

αληθινής ή φανταστικής, εφικτής ή ουτοπικής.

Το μυαλό καθοδηγεί και καθοδηγείται.

So what....?

http://www.youtube.com/watch?v=ZZM6Vp7zdWc

Ο κόσμος άλλαξε. Η ζωή μας άλλαξε. Το εναλλακτικό έγινε νορμάλ.
Οι ανάγκες μας επαναπροσδιορίστηκαν. Οι περιττές φιλίες κοπήκανε.
Οι απαιτήσεις μας έγιναν υπομονή. Οι δύσκολες σχέσεις δίχως βάσεις,
φύγανε. Τα πειράματα δίχως σίγουρο αποτέλεσμα αρχίσανε.
Η καθημερινότητα βγήκε απο την "comfort zone" , θυμηθήκαμε πως
υπάρχει η φύση, σταματήσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί προσπαθώντας
να προλάβουμε...τι?..δεν είμαι σίγουροι πως γνωρίζαμε.

Υποχρεωθήκαμε να αλλάξουμε, άλλοι πολλά, άλλοι λίγα, κι αυτή είναι
μονάχα η αρχή, καλώς ή κακώς είναι πια αναπόφευκτο να δούμε την
πραγματικότητα, να δούμε τη ζωή μας "αλλιώς".

Κάποιοι πιστεύουν πως είναι κρίση και θα περάσει (πότε?),
άλλοι δεν την νιώθουνε ιδιαίτερα, άλλοι εγκλωβίζονται
στα πρώτα στάδια της αλλαγής αδυνατοντας να μεταβούνε
στην αποδοχή της κατάστασης, άλλοι ζούνε όπως πριν
περιμένοντας με τρόμο το μετά.

Όπως κι αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, αν ξεχάσουμε
για λίγα λεπτά τον έμφυτο εγωισμό μας, θα συνειδητοποιήσουμε
πως κάθε τέλος είναι και μια αρχή ακόμα κι αν η κρίση που
περνάμε και οι φυσικές καταστροφές που συμβαίνουν γύρω μας
προμηνύουν το τέλος που πολλοί ισχυρίζονται, μετά το τέλος θα έρθει
μια επόμενη αρχή....so what?

Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο ευχάριστη και περιπετειώδης μόλις
καταφέρουμε να αποδεσμευτούμε απο το εγώ μας, μόλις νιώσουμε
ένα με τον κόσμο στον οποίο ζούμε ταυτόχρονα απεγκλωβιζόμαστε.

Δεν μίλαω για κάρμα και ενεργοποίηση των τσάκρα μας, αλλά για
την αναθεώρηση της λέξης ζω, ανεξαρτήτως συνθηκών, ευτυχίας ή
δυστυχίας, πλούτου ή φτώχιας.

lammento oppure semplice espressione...

Poco fa, mentre parlavo con una grande amica dall'Italia,
me ne sono accorta di quanto e' semplice prendersi la colpa
di alcune situazioni, nonostante non abbiamo messuna colpa,
perche sono primariamente situazioni di crisi economica e sociale...
oppure come alcune persone ci versano il giudizio che ci
lammentiamo, quando l'unica cosa che avevamo intenzione di fare
e' parlarne della nostra (forse) problematica situazione....

Siccome lei e' psicologa (specializzata in psicalalisi), le parlavo
dei casini che succedono in Grecia e della massima dissocupazione
che affrontiamo noi architetti. Verso la fine della nostra conversazione
le dico "scusami per il lammento...", lei mi rispondo' "ma non e' un
lammento, tu solamenti parlavi, un lammento e' quando parliamo
e non facciamo niente per risolvere o modificare una situazione
(che e' modificabile)"....

Grazie amica per il chiarimento, non sai quanto mi sara' utile...

γκρίνια ή έκφραση...

Λίγο πριν μιλούσα με μια Ιταλίδα φίλη μου ψυχολόγο και της έλεγα διάφορα που
απασχολούν το κεφαλάκι μου αυτόν τον καιρό..στο τέλος, ένιωθα κάπως
ένοχα, γιατί "γκρίνιασα" και της είπα:

- συγνώμη φιλενάδα μου για την μίρλα και την γκρίνια
μου απάντησε (κάπως αυστηρά)

- Φύλλις, όταν μιλάμε ξανά και ξανά για κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε κι εμείς
επιλέγουμε να μην αλλάξουμε, επιλέγουμε δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα, αυτό λέγεται γκρίνια,
όταν πάλι μιλάμε γενικά για κάποια κατάσταση που δεν είναι ευμετάβλητη, σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο, αυτό λέγεται έκφραση κι όχι γκρίνια...

Έτσι απλά, συνειδητοποίησα πόσο εύκολα μπορούμε να ενοχοποιήσουμε τον εαυτό μας
και να μην το αντιληφθούμε, ή ακόμα πόσο απλά μπορεί να μιλάμε σε κάποιον άνθρωπο
που εμπιστευόμαστε (γιατί το έχουμε ανάγκη) και αντι να μας βοηθήσει, να μας κρίνει
λέγοντας απλά πως "γκρινιάζουμε", ή ακόμα και να εκνευριστεί επειδή γκρινιάζουμε...
σε αυτή την περίπτωση μπορείτε αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τον παραπάνω ορισμό
της γκρίνιας στον συνομιλητή σας.

Είμαι ιδιαίτερα περίεργη να ακούσω τι θα σας απαντήσει....

Κάθε φορά είναι το ίδιο κι αλλιώς

Καθε φορα ο ιδιος τρομακτικος πονος.

Καθε φορα ειναι διαφορετικα, αλλα ο πονος ειναι εκει.

Τωρα ομως δεν υπαρχει αμφιβολια καμμια.

Αυτο θελω, οχι δεν εχει αλλαξει κατι στο πως νιιωθω.

Ομως αυτο θελω, χωρις γιατι.

Θα κανω υπομονη, διχως να ξερω το πως.

Θα κανω διαφορα, για να μη σκεφτομαι τις εκατομμυρια αμφιβολιες.

Θα κανω οτι δεν εκανα πριν, για να μη θυμαται το μυαλο.

Θα ήθελα να σου πω τόσα πολλά, μα δεν εχω πια τι να πω.

Θα ήθελα όλα να ήτανε αλλιώς, μα δεν αλλαζουνε.

Θα ήθελα να μη μου λείψεις ποτέ, αλλα μου λειπεις παντα.

το κάτι άλλο

http://www.youtube.com/watch?v=HOeJt4nEAcA

Δεν ξερω αν ειμαι κομματακι σαλεμενη ή απλα παρορμητικη
μα ειναι στιγμες που κανω καποιες κινησεις απλα γιατι το νιωθω,
gut feeling το λενε οι Αγγλοι.

Το πρεπει ομως δεν ειναι το συνηθες, το πρεπει της λογικης
ή της καρδιας. Ειναι κατι διαφορετικο που με ωθει και μου λεει "καντο τωρα".
Ειμαι λιγο Psycho? Ισως, παντως οταν ενιωσα αυτην την εσωτερικη
πιεση και δεν βρηκα την δυναμη να επιβληθω στον εαυτο μου δεν μου
βγηκε σε καλο, κατι κακο εγινε, πηγα "πισω" ή ενιωθα αβολα με την
επιλογη μου.
Ενα φθινοπωρινο πρωινο ειχα παει για τρεξιμο με εναν καλο φιλο,
ειμασταν πανω στη μηχανη, μολις ειχε αρχισει να βρεχει,
ξαφνικα ενιωσα πως δεν πρεπει να παμε, ηταν απο τις πρωτες φορες
που αντιληφθηκα αυτη την εσωτερικη πιεση να επιλεξω κατι αλλο
απο το προγραμματισμενο.

Τελικα, δεν εμπιστευτηκα αυτο που ένιωθα και το τρεξιμο δεν μας βγηκε σε καλο.
Απο τοτε δεν το παρεβλεψα ξανα, κανω αυτο που νιωθω εκεινη τη στιγμη, χωρις
πολλα γιατι και πως. Ισως δεν ειναι μονο διαισθηση, μα εχει και μια γερη δοση
επιγνωσης του τι ακριβως θελεις σε συνδυασμο με τις εμπειριες που εχεις ζησει...

Οτι κι αν ειναι, δεν μπορω να μην το ακολουθησω, τωρα πια θα ενιωθα πως
ακολουθω καποιου αλλου την επιλογη, οχι την δικη μου..για την ακριβεια δεν ειναι
πια επιλογη ειναι αυτο που "πρεπει" να κανω...ακομα κι αν ποναει πολυ, ακομα κι αν
ειναι απιστευτα δυσκολο, ακομα κι αν μου φαινεται αδυνατον....

Έλεγχος της σκέψης και γιόγκα

Κάποτε διάβασα σε ένα βιβλίο πως οι σκέψεις δεν τροφοδοτούνται αυτόματα,
εμείς τις ανακυκλώνουμε και τις αναζοπυρώνουμε.

Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία...
μετά απο αρκετό καιρό έτυχε να ταλαιπωρήσω τον εαυτό μου με κάποιο θέμα
που με βασάνιζε και δεν έβρισκα λύση....Έτσι αποφάσισα να πειραματιστώ.
Έβαλα στο νου το φλέγων θέμα και προσπάθησα μόλις έρχεται στο μυαλό μου να μην επεξεργάζομαι την συγκεκριμένη σκέψη, δεν την εμπόδιζα αλλά ούτε την τροφοδοτούσα
(δεν αναρωτιόμουνα πως, γιατί και ότιδήποτε αφορούσε το συγκεκριμένο θέμα)...
μετά απο λίγες μέρες το πείραμα είχε αποτέλεσμα. Σταμάτησα να σκέφτομαι έντονα
το ίδιο πρόβλημα και το αντιμετώπισα με πρωτόγνωρη διαύγεια.

Αν είσαι γυναίκα θα το αμφισβητήσεις φυσικά, γιατί είμαστεαπο την φύση μας
υπεραναλυτικά άτομα, αν είσαι άντρας θα το βρείς μάλλον ανούσιο πείραμα γιατί δεν
αναλύεις σχεδόν ποτέ, έτσι δεν βρίσκεις καμμιά χρησιμότητα.

Παρόλα ταύτα πιστεύω πως είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μπορούμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας.
Θέλει πρακτική φυσικά αλλά κυρίως για το γυναικείο φύλο μας σώζει απο ανώφελο χάσιμο χρόνου και φαιάς ουσίας. Αν το συνδυάσουμε δε, με την προσπάθεια να συγκεντρωνόμαστε στο τώρα κι όχι στις αρνητικες εμπειρίες του χθές ή το άγχος για το άυριο θα νιώσουμε πολύ πιο (under control) ικανοποιημένοι που ελέγχουμε εμείς τον εαυτό μας κι όχι άλλοι άνθρωποι, η κοινωνία, η συνήθεια.

Η εποχή που ζούμε με τις δύσκολες και έντονες αλλαγές το επιβάλλει.
Αν αφήσουμε τις επίμονες σκέψεις και το άγχος για το μέλλον να μας καταβάλλει πιθανώς να βιώνουμε την κάθε μέρα με μεγαλύτερη δυσκολία, και εν τέλει δεν θα καταφέρουμε τίποτα παραπάνω απο το να καταβάλλουμε τον εαυτό μας ψυχικά και σωματικά.

Ένας τρόπος να καταφέρουμε τον έλεγχο της σκέψης μας και την συγκέντρωση στο τώρα είναι μέσω της πρακτικής της γιόγκα. Απλά, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, εμείς κάνουμε τις άσανες και ο αυτοέλεγχος θα έρθει σιγά σιγά. Ελέγχοντας την αναπνοή, ηρεμούμε τον νου, συντονίζοντας την αναπνοή με την λεπτομερή τοποθέτηση του σώματος γυμνάζουμε το σώμα και ταυτόχρονα ελέγχουμε κάθε μέρος του. Μετά απο λίγο καιρό, ίσως και ένα μήνα, καθώς κάνουμε γιόγκα νιώθουμε να επικεντρωνόμαστε στο τώρα, δίχως άλλη σκέψη.

Τι ακριβώς ισχυρίζομαι?
Πως συχνά πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ή διογκώνουμε τα υπάρχοντα προβλήματα μας με επιπλέον βάρος, πως μπορούμε με λίγη προσπάθεια να διασκεδάζουμε περισσότερο την κάθε στιγμή που ζούμε.

Δεν ισχυρίζομαι πως η γιόγκα κάνει θαύματα, ούτε πως είναι ψυχοθεραπεία. Μπορεί όμως να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα της ζωής μας αν επενδύσουμε λιγάκι στον εαυτό μας.