απο την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην αποστασιοποίηση, αποδοχή και παρατήρηση

Βρίσκομαι πάλι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γιατί είμαι έτσι όμως? Ο καθένας μπορεί να βρει λόγο να είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου κάτι δεν  πάει μετρίως εώς καθόλου καλά...ο καθένας μπορεί να γκρινιάζει, να φοβάται, να μεμψιμοιρεί, να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, να ταλαιπωρείται...

Τι θα γινότανε άραγε αν απλά αποδεχόμασταν αυτά τα οποία μας συμβαίνουν δίχως να τα κρίνουμε αρνητικά, αφήνοντας τα αδιάφορα να περάσουν, όπως κάνουμε όταν βρέχει, περιμένουμε να περάσει η βροχή και μετά πάμε να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες μας. Βέβαια το να αποδεχόμαστε μια κατάσταση δεν σημαίνει απαραιτήτως πως μένουμε αδρανείς, η αδράνεια δεν είναι λύση, κάποιες φορές όμως το να περιμένουμε υπομονετικά και παρατηρητικά κάτι να περάσει και να εξελιχθεί, να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, δεν είναι πάντα κατακριτέο, αντιθέτως αν αυτή η αντιμετώπιση συνδυαστεί με ηρεμία και συγκέντρωση δίχως άγχος και πίεση, μπορούμε να καταφέρουμε διαύγεια στον νου και ξεκούραστη σκέψη, χρησιμοποιώντας την αδράνεια προς όφελος μας...μια σύνηθης «λακούβα» στην οποία μπορεί να «σκοντάψουμε» είναι η κατάσταση ανεργίας και ταυτόχρονη απεγνωσμένη έρευνα για εύρεση απασχόλησης. Ας υποθέσουμε πως ψάχνω δουλειά σαν Μηχανικός και δεν βρίσκω, για πολύ καιρό. Σιγά σιγά το άγχος ξεκινάει να αυξάνει τα επίπεδα του και η πίεση (αρτηριακή και...μεταφορική) επίσης! Ας υποθέσουμε πως δεν έχω υποχρεώσεις, παιδιά, ενοίκια, δάνεια. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετα΄...1. Πως να κάνω μια άσχετη δουλειά που δεν ξέρω, 2. Θα κάνω για πάντα άσχετες δουλειές που δεν προτιμώ? 3. Μήπως να ξεκινήσω μια μικρή επιχείρηση ψάχνοντας επιδότηση απο το ΕΣΠΑ? 4. Μήπως πρέπει να κάνω ένα παιδάκι για να έχω τι να κάνω...5. Όμως τι θα τρώει το παιδί αν εγώ δεν έχω δουλειά?...6. Μήπως είναι πια καιρός να ψάξω κάτι στο εξωτερικό? 7. Άραγε δεν είμαι λίγο «μεγάλη» για να μεταναστεύσω?...το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει άπειρες ερωτήσεις, που η πλεονότητα τους είναι απολύτως ανούσιες, περά απο κάποιο περιορισμένο αριθμό υγειών ερωτημάτων. Μα που ξέρω ποιά στιγμή να επιβάλλω στο μυαλό μου να σταματήσει να παράγει ερωτήσεις? Ακόμα μια ερώτηση....η απάντηση βρίσκεται στην παρατήρηση της ζωής μου. Πρέπει να κάτσω σε μια άνετη θέση (ο λωτός ενδείκνυται) και να αρχίσω να παρατηρώ τι συμβαίνει πραγματικά, δίχως φόβο, άγχος και συναισθηματισμούς, αποβάλλοντας τους μέχρι τώρα «οικογενειακούς και κοινωνικούς προγραμματισμούς του εγκεφάλου μου», να δω ότι μου δείχνει η ζωή την παρούσα στιγμή. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται γιατί προυποθέτει ειλικρίνεια, επίγνωση και θάρρος όπως  κι ένα μυαλό καθαρό/έτοιμο  να παρατηρεί, μια όχι τόσο αυτόματη διαδικάσια!!!  

Εν κατακλείδι θα έλεγα πως η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μπορεί να αντιμετωπιστεί αρχικά με μια προσπάθεια αποστασιοποίησης απο την ίδια την κατάσταση (κάνοντας γιόγκα, περίπατο στο βουνό, αθλητική δραστηριότητα κλπ), αποδοχή της και τέλος παρατήρηση του ευρύτερου πλαισίου της ζωής μας.

Απλή συνταγή και πάντα εφαρμόσιμη!!!! Καλή όρεξη...

Πρακτικότητα κι εξέλιξη

Όλη μου την ζωή ήξερα πως δεν ήμουν ιδιαίτερα πρακτικός άνθρωπος. Γιατί, δεν το  γνωρίζω, αλλά έτσι ήταν. Στο γυναικείο φύλο, δεν είναι και πολύ σπάνιο φαινόμενο η έλλειψη πρακτικότητας, ίσως γιατί για επί αιώνες ολόκληρους ο άντρας προέβλεπε για να φέρει «το ψωμί στην οικογένεια» και η πρακτικότητα και η αμεσότητα του, ήτανε ωφέλιμα στοιχεία της προσωπικότητας του άντρα...εν αντιθέσει  με την θεωρία και τις σκέψεις μονάχα, δεν βγαίνει «μεροκάματο», έτσι η πρακτικότητα και ο ρεαλισμός, ή και ενίοτε ο μπρουταλισμός (όταν τα πράγματα είναι όντως μπρουτάλ) μπορεί πιο εύκολα να φέρει εισόδημα.  Μετά απο σκέψη, δεν κρίνω πια τόσο αρνητικά την προαναφερόμενη πρακτικότητα, αντιθέτως, την θεωρώ απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση μας, ένα βήμα πιο μπροστά για την αποδοχή της πραγματικότητας, ξερός ρεαλισμός χωρίς  πολλά πολλά!!!  Απο την άλλη βέβαια η ζωή είναι λίγο βαρετή αν δεν έχει και λίγη ουτοπία μέσα της, έτσι δεν είναι?

Σε μερικές περιπτώσεις πάλι, παραδείγματος χάριν στις σχέσεις, μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα η πρακτικότητα γίνεται απαραίτητος σύντροφος!! Άλλο βέβαια να είμαστε «ωμοί» στην σχέση και αγροίκοι κι άλλο να είμαστε προσγειωμένοι και να ξέρουμε τι ζητάμε και προς τα που βαδίζουμε. Κάποτε απεχθανόμουνα αυτόν τον πραγματισμό, στηριζόμουν εξολοκλήρου στα συναισθήματα της στιγμής  και πίστευα πως θα μείνουν συνέχεια τα ίδια, ίδια ένταση, ίδια θέληση, ίδια πυγμή. Όμως γρήγορα κατάλαβα πως δεν είναι έτσι, δεν μπορεί τίποτα να μείνει αναλλοίωτο και ίδιο, όλα εξελίσσονται, αλλάζουν μέρα με την μέρα, τα παιδιά μεγαλώνουν, οι ενηλικες επίσης, η μέρα γίνεται νύχτα, ο χρόνος περνάει, η ζωή αλλάζει χρώμα, οσμή, υφή, έτσι συνειδητοποιούμε πως η εξέλιξη μας δεν είναι επιλογή.

"Μη δινεις σημασια..."

Καποιες φορες ειναι ολα δυσκολα, αργα, σιωπηλα.

Θελεις να μπεις μεσα σε ενα κελυφος σαλιγκαριου

και να μεινεις εκει, για οσο καιρο χρειαστει...

Καποιες φορες χανεις το ενδιαφερον για ολα και

οσους αγαπας, στεκεσαι εκει κι απλα αναπνεεις,

ακουσια, ρηχα, αθορυβα.

Μα ειναι περαστικες οι "καποιες φορες", μη δινεις σημασια.

Θα φυγουνε μολις ερθει η σειρα τους. Θα τις ξεχασεις μολις

βγει ξανα ο ζεστος, δυνατος ηλιος, μολις κοιταξεις στα ματια

ενα παιδι, μολις σου χαμογελασει ενας αγνωστος καλοσυνατος

ανθρωπος, μολις ξαναθυμηθεις την αμετρητη αγαπη των γονιων σου.

Χανεις πολυτιμο χρονο απο τις επομενες φορες, αν υπεραναλυσεις

τις "καποιες φορες", δεν πρεπει να σε παρασυρουν στους σκοτεινους

διαδρομους των περιστασιακων αρνητικων συναισθηματων που προκαλουν...

αγνοησετες κι προσκαλεστες να μεινουν στο μυαλο σου οσο μενει

ενα πουλακι επανω σε ενα κλαδι δεντρου...ελαχιστα...ειναι απλα περαστικο.

Να βλεπεις το φως στο σκοταδι,

ν ακους την φωνη μεσα στην απολυτη σιωπη,

να αναγνωριζεις την αγαπη μεσα στο μοχθηρο μισος.

ψυχή

Ενα ταξιδι με σπουδαία αρχη και τελος.

Ενα φαγητο φτιαγμενο με αμετρητη αγαπη.

Μια δυνατη αγκαλια ολο νοημα.

Ενας κρινος που μοσχοβολαει.

Ενα καλημερα σε εναν αγνωστο.

Τι ομορφιά, να μη προσπαθώ να καταλάβω,

να μην προσπαθώ να πείσω κανέναν για τιποτα,

να μην προσπαθώ να κοιμηθώ ή να ξυπνήσω,

ν αποδεχτώ αυτό που ζω ανεξάρτητα απο το αν το περίμενα ή όχι,

αν το αναζητούσα ή όχι, να το αποδεχτώ γιατί είναι εδώ, για λίγο,

γιατι μου δοθηκε, για λίγο....

Είναι στιγμές που ξέρω τι ακριβώς θέλω.

Θέλω να κλάψω και το κάνω.

Θέλω να γελάσω στον αέρα και το κάνω.

Θέλω να νιώσω ζωντανή και το νιώθω.

Η ψυχή,

 ένας πολύπλοκος αθάνατος μηχανισμός

0 1 2 .....2 0 1 2...2 0 2 1.....

Πρόσθεσα την ημερομηνία που είχα ξεχάσει να συμπληρώσω, σε ένα κείμενο για το μπλόγκ μου κι έγραψα κατα λάθος...2021 αντί για 2012...το έσβησα αμέσως και αστραπιαία πέρασαν απο το μυαλό μου δεκάδες σκέψεις... «πως θα είναι άραγε το 2021? Που θα είμαι και πόσο χαρούμενη θα είμαι, θα αναπολώ αυτές τις στιγμές που ζω τώρα ή όχι, θα έχω παιδιά»? Δεν είναι και πολύ μακριά η χρονολογία 2021...Ο μεγάλος  μου ανηψιός θα είναι  14 ετών, ήδη στην εφηβεία, ο μικρότερος   12 , θα αλητεύουνε παρέα, και η μοναδική μου ανηψιά θα είναι 10,5 ετών, θα εκληπαρεί «τ’αγορια» να την πάρουν μαζί τους στις πρώτες τους αλητείες, θα παρακαλάει να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να μπει και αυτή στην εφηβεία... οι γονείς μου και οι αδελφές μου θα είναι κατά 9 χρόνια μεγαλύτεροι... καινούργιοι άνθρωποι θα έχουν μπει στη ζωή μου, κάποιοι άλλοι θα φύγουν μακριά. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα όταν συνειδητοποιώ  πως το σήμερα  βρίσκεται χρονολογικά  λίγο πριν το αύριο, αρχίζω και νιώθω ελαφρώς πιο βαριά την ευθύνη  του σήμερα στις πλάτες μου..9  χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πάντα...φυσικά και λίγες μόνο μέρες ή ώρες φθάνουν για την πλήρη ανατροπή, όμως  το διάστημα των 9 ετών είναι σίγουρο πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές, στον εαυτό μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στην οικογένεια μου, στη ζωή μου.  9 χρόνια μετά, θέλω να έχω κάνει αυτά που τώρα επιθυμώ, θέλω να έχω ανοίξει την καρδιά μου σε αυτούς που δεν ξέρω μέχρι πότε θα είναι κοντά μου, θέλω να έχω κάνει αυτά που μπορώ μόνο στα 36 να κάνω (ή πιο πριν!!), θέλω να εκμεταλλευτώ την χαρά του τώρα μέσα στην σχεδόν αόρατη σκιά του αύριο.

 Ίσως απ’την άλλη να συμβεί και το αντίθετο, μιας και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι μέλλει γενναίσθαι  να προτιμήσω να εστιάσω την προσοχή μου στο τώρα δίχως να αναλογίζομαι καθόλου το μετά...όμως κάτι δεν μου κολλάει, νομίζω πως θα εθελοτυφλώ, γιατί να το κάνω εξάλλου? Δεν φοβάμαι να αναγνωρίσω την (πιθανή) ύπαρξη του μετά.

Ίσως ο Σωκράτης μπορεί να με βοηθήσει με το γνωστό του «Παν μέτρον Άριστον», ισως πρέπει να σκέφτομαι το τώρα ενώ ταυτόχρονα έχω στο νου μου πως θα ήθελα να είμαι το 2021. Μπορούμε άραγε να ζούμε την κάθε μέρα μας δίχως ούτε έναν μικρούλη εύκολο στόχο? Δεν νομίζω, πως μπορείς να ζεις με νόημα δίχως ένα μικρό όνειρο στον νου.  Γίνεται? Πιστεύω πως όχι, όπως οι μηχανές που παράγουν κάθε είδους ενέργεια, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον «σπινθήρα» σαν κίνητρο στη ζωή μας, κάτι που θα μας δίνει έναυσμα κάθε μέρα που ξυπνάμε.

Συνειδητότητα

 Οι επιλογές  μας  πρέπει να είναι συνειδητές.

Πρέπει να έχουμε επίγνωση του τι επιλέγουμε, βάσει του τι θέλουμε. Δεν αξιζει τον κόπο οι επιλογές της ζωής μας να είναι τυχαίες, έτσι γιατί κάποιος μας τις πρότεινε ή γιατί «έτυχε»...τίποτα δεν τυχαίνει, ή μάλλον όχι κατά το ποσοστό που «λέγεται», προφανώς η τύχη να συνεισφέρει αλλά λίγο, πολύ λίγο. Την πλειονήτητα των καταστάσεων στη ζωή μας την οδηγούμε μονάχα εμείς, κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και το αποδεχτούμε τόσο πιο συνειδητά θα κάνουμε ότι κάνουμε.

Δεν μπορω να ισχυριστώ πως πρέπει όλοι να ξέρουμε τι θέλουμε, μπορώ όμως να μιλήσω για το εαυτό μου. Πέρασαν 35 χρόνια για να καταλάβω οτι για να κάνω σωστές κινήσεις – δηλαδή κινήσεις που νιώθω απαραίτητες για την ζωή μου – πρέπει να γνωρίζω την κάθε στιγμή ΤΙ ΘΕΛΩ, τι χρειάζομαι δηλαδή για να είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, κι αυτό ίσως είναι απο τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο...γιατί? Γιατί τα θέλω μου τεινουν να διαμορφώνονται απο εξωτερικές επιρροές κι όχι μοναχα απο αυτό που νιώθω και μου λέει το σώμα μου και η ψυχή μου και γιατί σπάνια μας διδάσκεται να αντιλαβανόμαστε αυτό που θέλουμε. Οι επιρροές αυτές μπορεί να είναι, ο προσωπικός μου προγραμματισμός (τι έμαθα πως είναι το «σωστό» απο μικρή) και αντιλήψεις βάσει πεποιθησεων που έχω κληρονομήσει απο την οικογένεια μου, ο φόβος για κοινωνική επίκριση (απο τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, γνωστό ή άγνωστο), οι προκλήσεις που υπάρχουν γύρω μου, οι οποίες προτιμάνε να μην είμαι συνειδητοποιημενη όσον αφορά στο τι θέλω, γιατί έτσι θα αγοράζω ότι να ναι κι ότι ειναι της μόδας (κι όχι οτι μου ταιριαζει), θα τρώω ότι να ναι (κι οχι ότι μου κάνει καλό), η γνώμη φίλων, εκάστοτε συντρόφων κτλ. Μεσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο που εναντιώνεται στο να συνειδητοποιήσω εγώ τι θέλω, οφείλω να συνεχίζω να προσπαθώ με περισσότερο πείσμα να καταλάβω τι χρειάζομαι για να είμαι ευτιχισμένη, οφείλω να ψάξω το όνειρο μου, αυτό που θέλω να κάνω τώρα και αυτό που θέλω να κάνω σε 10, 20, 40 χρόνια απο τώρα..οφείλω στον εαυτό μου να αναρωτιέμαι κάθε μέρα που περνάει αν κάνω αυτό που θέλω κι αν αυτό που κάνω, εξυπηρετεί αυτο που θέλω....

Δεν είναι ατομισμός, είναι απλά ένας τρόπος να είμαι εγώ κι όχι ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο σύντροφος μου, η δασκάλα μου, η κολλητή μου, η αδελφή μου, είναι ένας τρόπος να βρω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι επάνω του, να μην νιώθω αυτόνομη αλλά να είμαι.

Οι γνώμες είναι πολύτιμες.  Είναι όμως γνώμες.  Το βασικό μας κριτήριο πρέπει να παραμένει αυτό που νιώθουμε μέσα μας που θα μας οδηγείσει σε αυτό που θέλουμε.

Κι αν υπάρχει κάποιος που διαβάζοντας αυτό το άρθρο αναρωτιέται αν γεννήθηκα έτσι, η απάντηση είναι πως όχι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπα πως ένας απο τους στόχους μας είναι να αποκωδικοποιήσουμε τον εαυτό μας. Δούλευα, αγαπούσα, διασκέδαζα χωρίς να ξέρω αν αυτά που κάνω τα επιλέγω εγώ ή η τηλεόραση, εγώ ή ο γονέας μου. Όχι πως κατέκτησα το Έβερεστ αλλά ομολογουμένως προτιμώ να ξέρω τι θέλω, έτσι όλα είναι πολύ πιο απλά και με λιγότερη ανούσια σκέψη και πολύ λιγότερη ενέργεια που μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη!!!!

Η πρακτική στη φιλοσοφία της γιόγκα με έφερε εδώ. Η εξάσκηση στη γιόγκα, είναι ένας απλός τρόπος να αρχίσουμε να νιώθουμε το σώμα μας με στόχο μετά απο κάποιο καιρό να έχουμε επίγνωση του τι θέλουμε. Αυξάνει την ιδιοαίσθηση (ξέρουμε τι νιώθουμε και σε ποιό μέρος του σώματος μας), την αυτοπαρατήρηση, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχο και αυτογνωσία. Κοινώς, βοηθά σημαντικά στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας, που συχνά, μέσα σε όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε και να αγχωθούμε ξεχνάμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι νιώθουμε.

...κινητρο oh κινητρο!!!!!

Καθε μερα που φευγει δεν ξερουμε αν θα ζησουμε την επομενη.
Αγχωνομαστε, χανουμε τον ελεγχο μας, κανουμε κακο στον εαυτο μας,
κανουμε ανουσιες σκεψεις οι οποιες μας επηρεαζουνε αρνητικα,
χανουμε το νοημα της στιγμης, ζουμε με νευρα, αγχος, διχως να ακουμε
 100%,διχως να βλεπουμε αληθινα, κατω απο την επηροια του αγχους,
ολα μοιαζουνε πιο δυσκολα, ζουμε τρεχοντας να προλαβουμε, τι, τι ακριβως?
Την ζωη μας που φευγει και δεν το περνουμε χαμπαρι? Η μητερα μου θελει ενα
 "καλυτερο αυριο" για εμενα, καλυτερο απο ποια αποψη???
Τι ειναι για την μαμα "το καλυτερο"? Μια ζωη με περισσοτερα χρηματα,
με πιο πολυ ανεση, με μεγαλυτερη ευκολια? Πολλοι ισχυριζονται πως η
ευκολια και η ανεση στη ζωη μας, ειναι το παν.... δεν συμφωνω.
Τα χρηματα δεν φερνουνε την ευτυχια, η ευτυχια βρισκεται
στις απαντησεις που δινει ο καθενας μας στα βασικα ερωτηματα της ζωης μας...
γιατι υπαρχω, τι ειναι ο θανατος, πως θα ευτυχισω? Οσο πιο κοντα ειμαστε στο
να απαντησουμε αληθινα στις ερωτησεις αυτες τοσο πιο κοντα στη
"συνειδητοποιηση" βρισκομαστε, οσο κρυβομαστε πισω απο το δακτυλακι μας
 τοσο πιο πολυ απομακρυνομαστε απο τον πραγματικο σκοπο του να ειμαστε
 ζωντανοι και να ζουμε το τωρα...κι ολα αυτα τα εφερε η κριση, προ κρισης
ειλικρινα πιστευαμε (καποιος μας ειχε κανει να πιστευουμε) πως οσο πιο "καλοι"
 ειμαστε στη δουλεια μας και οσο πιο καριεριστες ειμαστε (δηλαδη
βγαλουμε πολλα χρηματα) τοσο πιο ευτυχισμενοι θα ειμαστε, γιατι θα εχουμε
 ανεση και θα ζουμε με ευκολια....και ποιος το ειπε αυτο???
Ο εκατομυρριουχος στη Κηφησια που φοβαται μηπως του απαγαγουνε την
 κορη ειναι ευτυχισμενος? Αυτος που εχει τοσα χρηματα που δεν ξερει που
 και πως να τα ξοδεψει, ομως η γυναικα του δεν τον αγαπαει πια,
ή τον βαρεθηκε, ή ο ιδιος βαρεθηκε, ειναι κριτηρια ευτυχιας?? Δεν νομιζω,
καθολου δεν το νομιζω. Για χρονια, δεκαετιες πιστευαμε πως τα χρηματα
και η καριερα θα μας φερουνε ευτυχια, πως η αφθονια ειναι ευτυχια,
ομως η ιστορια μας εδειξε πως καναμε μεγαλο λαθος.

Και τωρα που βρισκομαστε? Δεν ειμαι σιγουρη για την απαντηση...
ομως ειμαστε σε καλυτερο δρομο απο οτι πριν την κριση. Δεν θελω ν απλουστευσω
 και να ισχυριστω πως "η θετικη σκεψη" θα μας σωσει, οχι φυσικα, μονον η
θετικη σκεψη δεν θα κανει θαυματα, ειμαι σιγουρη ομως για το αντιθετο.
Οσο πιο αρνητικοι και καταστροφικοι ειμαστε τοσο πιο πολυ "αφηνομαστε"
και μας περνει η κατω βολτα, πρεπει να εχουμε εναν στοχο, να συνεχισουμε
 να ελπιζουμε σε κατι, εστω κι αν αυτο το κατι δεν ειναι πια ο αυτοσκοπος του
 να εχουμε πολλα χρηματα, ο καθενας πρεπει να εχει ενα κινητρο, οποιο θελει κι
 οποιο πιστευει αυτος καταλληλο για την ζωη του, μα πρεπει να εχουμε το κινητρο
 που μας οδηγει αλλιως....την βαψαμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!