Αναρωτιεμαι αν ειναι τυχαια η στιγμη που γνωριζουμε καποιον..οποιονδηποτε καποιον ο οποίος καλειται να παιξει εναν οποιονδηποτε ρολο (που εμεις του δινουμε), για οσο λιγο κι αν συμπρωταγωνιστει, μια μερα, μια εβδομαδα, μια δεκαετια, μια ζωη...
Ειναι τυχαια αυτα που συνειδητοποιουμε απο εκεινη την ωρα και μετα, εστω κι αν μετα απο 1 ωρα αυτος ο καποιος φυγει απο τη ζωη μας, παρει αλλο δρομο.. Μια μερα ακουσα μια συνομιλια μεσα στο λεωφορειο. Ηταν μια μερα που ξυπνησα με την σκεψη "ειναι μια τελεια μερα και θα χαμογελασω ακομα κι αν πρεπει να μαλωσω με το ΤΕΕ, το ΤΣΜΕΔΕ κτλ".. Μπαινω στα βιαστικα μεσα στο λεοφωρειο και εκει πισω μου καθεται μια κυρια γυρω στα 60, σκεπτικη και με αναπνοη που ειχε αντικατασταθει απο αναστεναγμους..ξαφνικα ανεβαινει στην αμεσως μετα σταση ενας παπας, συμπαθητικος, νεος και με αυτοπεποιθηση..Η 60χρονη του πιανει κουβεντα και σε καποια φαση του λεει "αχ Πατερ μου, να μας φωτισει ο Θεος γιατι οπως εχουμε μπλεξει μονο ετσι θα σωθουμε"...ο Πατερ χαμογελασε κι απαντησε..."Μα ο Θεος θελει να μας φωτισει, μα εμεις αρνουμαστε"...
Ανεξαρτητως θρησκειας, αναρωτιεμαι πως εχουμε καταλήξει να περιμενουμε τα παντα απο τους αλλους ή απο τον Θεο??? Κι εμεις τι θα κανουμε, τους κομπαρσους??
Δημιουργουμε ακουσια την πραγματικοτητα μας και μετα περιμενουμε καποιος να την αλλαξει ενω αντιστεκομαστε επιμονα να μεινει η ιδια!! Δυσκολα θα αλλαξει αν δεν ξερουμε ΤΙ πραγματικοτητα θελουμε να δημιουργησουμε. Το πως θα αλλαξει, ειναι αλλη υποθεση. Εμεις εστιαζουμε στο ΤΙ θελουμε και τα υπολοιπα θα γινουν. ΑΝ ομως παμε στην τυχη, αφηνομαστε στη μοιρα, δεν ξερουμε τι ζηταμε, τοτε κανεις δεν μπορει να μας υποστηριξει / βοηθησει. Εμεις κινουμε τα νηματα της ζωης μας, κανενας αλλος.
Οταν εχουμε καθαρο νου και ξερουμε τι θελουμε ΟΛΑ μπορουνε να γινουμε. Ας καθαρισουμε λοιπον το μυαλο, ας συνειδητοποιησουμε τι ζηταμε, ας αποδεχτουμε ΤΙ δεν μπορουμε να αλλαξουμε κι ας αλλαξουμε οτι μπορουμε να αλλαξουμε χωρις φοβο, χωρις να επηρεαζομαστε απο τριτους, χωρις αμφιβολια.
