Αλλαζω...και σε χανω

https://www.youtube.com/watch?v=zbcLr6mqIVI

Καμμια φορα νιωθω πως δεν ειμαι εγω...

ξερω τι θα μου πεις

" δεν πειραζει αν επανερχεσαι στο γνωριμο σου εγω".

Μα δεν ειναι ετσι.

Η μικρη αλλαγη γινεται ολο και πιο ογκωδης

κι εγω

 ολο και πιο ρευστη,

 χανω τον προγραμματισμο μου.

Καποιες φορες, με απογειωνει, δε θελω να σταματησει.

αλλες, ψαχνω εμμονικα το γιατι

προσπαθω να καταλαβω
που με παει.

Ποιος τοποθετησε αυτα τα μαγικα συννεφα στον ουρανο?

Γιατι τα ματια βλεπουν τον ουρανο μπλε?

Γιατι γερναμε?

Γιατι αρρωσταινουμε?

Γιατι ειμαστε εδω?

Γιατι αλλαζω?

Ευτυχια κι εξαρτηση

https://www.youtube.com/watch?v=m7sTUrXYEfY

Τι συμβαινει οταν σιγα σιγα αρχιζουμε να βρισκουμε 

και να διορθωνουμε τον εαυτο μας?

Οταν αρχιζεις και βλεπεις συμπεριφορες σε φιλους και γνωστους που σ ενοχλουν

κι ακαριαια συνειδητοποιεις πως ενιοτε

 φερεσαι κι εσυ ετσι.

Μ αυτον τον τροπο δημιουργεις κινητρο στον εαυτο σου να αλλαξει.

Ειναι εξαιρετικα δυσκολο να δεις μεσα σου ή να αναγνωρισεις

τις προβληματικες σου αντιδρασεις

κυριως οταν βρισκεσαι μεσα στην "comfort zone" σου!!!

Οταν μεινεις μονος με τον εαυτο σου, σκοπιμα, ή ακομα

κι οταν οι συγκυριες τα φερουν ετσι και σταματας να αντιδρας σ αυτη τη μοναξια,

επιβαλεις στο μυαλο σου να αρκεστει στο τι σου δινει η ψυχη σου

κι οχι στο τι λαμβανεις απο τους αλλους

σταματας να ζητας, ν απαιτεις, να εξαρτασαι απο τις αντιδρασεις των αλλων

και βρισκεσαι αντιμετωπος με τον εαυτο σου

τον κοιτας και τον παρατηρεις

διχως να τον αποφευγεις.

Οσες φορες βρεθεις σε συνθηκες οπου δεν εχεις τους φιλους σου

κοντα σου, ουτε οικογενεια, ουτε συντροφο, θα σου λειπουν ολα αυτα

 τοσο πολυ που θα νιωσεις στην αρχη αδικημενος

θα προσπαθεις να βρεις καποιο λογο και αιτια

κι ομως ολα αυτα ειναι αυτοματες αντιδρασεις,
αυταπατες...

αν δεν πορσκολληθεις θα περασουν,

 κι η ηρεμια, η παρατηρηση, η απαντηση θα ερθει απο μονη της.

Μονοι μας γεννηθηκαμε 

και μονοι μας μπορουμε να κανουμε τα παντα.

Η ευτυχια μας δεν εξαρταται απο κανεναν παραμονο απο εμας τους ιδιους.

Ενας συντροφος μπορει να μας κανει να νιωσουμε ευτυχισμενοι

ΜΟΝΟ
οταν εχουμε την ικανοτητα να νιωσουμε ευτυχια 

ακομα κι οταν ειμαστε χωρις αυτον.

Δεν ειναι κατι ευκολο και αυτοματο, 

ειναι ομως κατι υπεροχο που ο καθενας μπορει να βιωσει

και που μας εξασφαλιζει την συναισθηματικη μας

απεξαρτηση απο τους αλλους

απο οποιονδηποτε αλλον

οσο κι αν τον αγαπαμε 

κι οσο κι αν επηρεαζει την καθημερινοτητα μας.

Ευτυχια κι εξαρτηση
 ασυμβατες εννοιες.

με ποδια η χωρις

Πηγα προχθες σε μια συνεντευξη.

Ειχα ενα καποιο αγχος..ουτε πολυ μα ουτε και λιγο...

Μπηκα μεσα στο λεωφορειο.

Ενα αναπηρικο καροτσακι μ εναν παχουλο κυριο διπλα μου.

Στην αρχη υπεθεσα πως ειχε καποια αναπηρια

χωρις να ξερω ποια ακριβως 

μιας και δεν τον εβλεπα απο μπροστα.

Καθως χαμηλωσε το οχημα κι ανεβηκε το καροτσακι

ο κυριος ηρθε και καθησε ακριβως με γεωμετρικη λεπτομερεια

μπροστα μου, φατσα καρτα!!!

Το προσωπο του μεγαλο κι ελαφρως κοκκινο

ισως απ το πολυ αλκοολ, ισως απ την χρονια προσπαθεια

να αποδεχτει αυτο που του συνεβει.

Σπασμενα δοντια, καποια λειπανε τελειως,

γαλαζια μεγαλα ματια θλιμμενα που δεν εστιαζαν καλα.

Λειπαν τα ποδια.

Κομμενα απο τους τενοντες των τετρακεφαλων.

Το κεφαλι στηριζονταν στο λαιμο

ο λαιμος στον κορμο

η παχουλη κοιλια πανω στην λεκανη κι η λεκανη

στηριζονταν επανω στη βαση απο το καροτσακι.

Ενιωσα γελοια με το αγχος μου.

Ενιωσα πως υπερεκτιμω τις καταστασεις κι υπερβαλλω

Ενιωσα και λιγο ντροπη για κατι που ακομα δεν εχω καταλαβει.

Αστραπιαια στο μυαλο μου στρυφογυριζε ο ορισμος της λεξης

"αυτονομια".

Με ποδια εχεις αυτονομια

διχως ποδια δεν θα εχεις ποτε.

Μα τελικα τι ζητας?

Μηπως ηρθε ο καιρος να αναρωτηθεις τι ζητας απο την ζωη σου?

Βοηθητικες ερωτησεις θα μπορουσαν να ειναι οι εξης:

- σ αρεσει αυτο που βιωνεις κατα το μεγαλυτερο μερος της ημερας σου?

Αν ναι, τι σ αρεσει ακριβως?

Αν οχι, τι δεν σου αρεσει?

- σ αρεσουν οι ανθρωποι με τους οποιους συναναστρεφεσαι?

Ποιον δεν αντεχεις?

Τι σου προκαλει? Γιατι δεν τον αντεχεις?

- η καθημερινοτητα που ζεις, σου δινει ικανοποιηση, δημιουργικοτητα, 

ιδεες, κινητρα ή μηπως σε εγκλωβιζει?

Αν οχι, τι θα ηθελες παραπανω?

Το ξερω πως υπαρχουν πολλοι που θεωρουν τις παραπανω ερωτησεις

αστειες, γιατι απλα δεν δεχονται πως εχουμε δικαιωμα επιλογης....

Συχνα εγκλωβιζεσαι μεσα στα πλαισια της γνωστης δηλωσης

"δουλευεις για να επιβιωσεις".

Κι ομως για να δουλευεις πρεπει να μπορεις να επιβιωνεις αρμονικα

με την δουλεια σου και τους ανθρωπους γυρω σου

αλλιως αργα ή γρηγορα θα γινεις

νευρικος, θα σαι εκνευρισμενος συνεχως,

δεν θα σε ικανοποιει τιποτα,

θα χωρισεις, θα παρατησεις την δουλεια σου

ή θα παθεις νευρικο κλονισμο

και θα καταληξεις να σε διωξουνε απο τη δουλεια σου

και να σε χωρισουν απο τη σχεση.

Μηπως ομως ολη αυτη η στανταρντ σκεψη γυρω απο την

δουλεια σου, μπλοκαρει σημαντικα την ελευθερη σου σκεψη και βουληση,

την δημιουργικοτητα και ευρυματικοτητα σου, 

μηπως επηρεαζεσαι σε καταστροφικο βαθμο 

απο τα κακα παραδειγματα των γυρω σου  κι ετσι 

μπλοκαρεις τη σκεψη στη διαδρομη της

για ευρεση ευρυματικοτητας και διαφορετικοτητας?

Οι ετικετες της σημερινης εποχης 

παντου

σ ακολουθουνε σε οτι κανεις

καθε μερα που θ ανοιξεις την τηλεοραση

καθε στιγμη που θα κοιταξεις εν αγνοιαν σου μια διαφησιμη 

καθως κανεις εναν περιπατο στο κεντρο της πολης,

κι ομως εσυ επιλεγεις αν θα τις ενστερνιστεις ή οχι

καθαρα συνειδητη επιλογη.

Σ ελεγχουν αυτοι στους οποιους 

δινεις το δικαιωμα να σ ελεγχουν,

απο τους πολιτικους μεχρι τους λαθος συντροφους,

απ τους αφελεις ενιοτε γονεις μεχρι τους 

πορομενους φιλους που θελουν το καλο σου.

Τελικα ομως εσυ θα διαλεξεις

τι θελεις να αποτελεσει την καθημερινοτητα σου.

Κι αν το διαλεξεις μπορεις να το κανεις.

Ενα βημα πιο κοντα στην ολοκληρωση σου.

Μην αλλαξεις ποτε

"Παντα πιστευα πως πρεπει να αλλαξεις.

Ειχα αυτη την αλλαζονικη πεποιθηση πως πρεπει 

να εκδηλωθεις οπως εγω φανταζομουν ιδανικα

διχως να σκεφτω ουτε στιγμη πως αυτη η απαιτηση

περιοριζει τη δικη σου και δικη μου ελευθερια,

αν εγω καταφερω να σε περιορισω θα συνεχισω να μαι ελευθερη?

Τοσο σιγουρη πως πρεπει να τα κανεις ολα

οπως πρεπει...συμφωνα με ποιον

τον Θεο, τον Βουδα, το Κορανι...

ποιος οριζει πως πρεπει να εισαι επικοινωνιακος

ποιος οριζει πως πρεπει να δειχνεις πως μ αγαπας

πιο πολυ απ οσο μπορεις?

Κι αν πραγματι πρεπει να μου δειξεις πως μ αγαπας

 εισαι σιγουρος μ αγαπας?"

Κι ομως, τι πιο υπεροχο να αφηνεις τον αλλον 

να ειναι οποιος ειναι. 

Να τον αποδεχεσαι και να τον λατρευεις για οτι σου δινει

με τοση αγαπη και γενναιοδωρια

να μη ζητας

να μην απαιτεις

να μην θελεις παραπανω

να βλεπεις στα ματια του πως δινει οτι εχει κι οτι μπορει

κι αυτο ν'αρκει για να σε γεμισει.

Τοτε μονον το εγω λυωνει, εξατμιζεται

τοτε αγαπας αληθινα.

Αλλαζω συνειδητα

Ενα χρονο μετα διαβαζω το παρακατω και συνειδητοποιω ποσο επικαιρο ειναι. 
Αλλαζω μονο οταν εγω το θελησω και το θελω μονο οταν οτι ζω δεν μου αρκει και εχω αναγκη απο κατι αλλο για να νιωσω πιο κοντα στην ευτυχια. Χρειαζεται αρκετη συνειδητοτητα αλλα δεν ειναι αναποφευκτο. Το να αναλυουμε το ποσο ικανοποιημενοι ειμαστε με τη ζωη που ζουμε δεν ειναι περιττο, ουτε φιλοσοφικο. Ετσι φτιαχνουμε την πραγματικοτητα που βιωνουμε καθε στιγμη της ζωης μας, κι ετσι πολυ απλα ζουμε καλυτερα. Το να ζουμε μια ζωη by-default δεν βρισκω πως ειναι ικανοποιητικη λυση, ισως αν ζουσαμε 10 ζωες, κατι που δεν πιστευω....
 
"Και όλα συντείνουν σε μια κοινή ίσως συνισταμένη. Ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει και να ζει όχι με βάση αυτό που πραγματικά μέσα του είναι,αλλά με βάση όλα όσα ατυχώς κληρονόμησε από τους γονείς του. Η ιστορία των γονιών του,κληρονομήθηκε από τον ίδιο και συνεχίζει να τη βιώνει χωρίς να του ανήκει. Και νοιώθει πως κουβαλά κάτι ξένο,χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό και χωρίς να καταλαβαίνει ποιος είναι ο λόγος που δε μπορεί να το ξεφορτωθεί. Οι αλυσίδες δε σπάζουν. Μόνο η αποδοχή της ύπαρξής τους μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να τις αποτινάξει κανείς.

Μόνο τότε αρχίζει το μαγικό ταξίδι,του να γίνει κανείς αυτό που πραγματικά είναι…"

Χρήστος Κακουλίδης – Ψυχίατρος

Εκτος απο την παραπανω προτεινομενη σταση αποδοχης, επισης η πρακτικη της γιογκα / διαλογισμος βοηθαει πολυ στο να "δεις εσενα" και ν αρχισεις να καταλαβαινεις τι εισαι εσυ και τι εισαι απο αλλους...σιγα σιγα αρχιζεις να κοιτας μεσα στα ματια και στις συμπεριφορες αλλων και βλεπεις εσενα και τις δικες σου εξισου λανθασμενες αντιδρασεις, ισως πιασεις τον εαυτο σου να κρινεις καποιον για κατι που κανει η λεει και ξαφνικα οταν κανεις το ιδιο να χτυπησει ενα καμπανακι φερνοντας μπροστα σου εναν φανταστικο καθρεφτακι, κοιτας πισω σε παλιες σχεσεις και βλεπεις πως ολα αυτα για τα οποια κατηγορουσες τον συντροφο σου ησουνα εσυ, κατ εικονα και κατ ομοιωση, λες κατι αυθορμητα, η καλυτερα "ασυνειδητα", και πανω που το ξεστομισες συνειδητοποιεις πως αυτο που ακουσανε τ αυτια σου δεν εισαι εσυ αληθινα, ειναι λογια ή πεποιθησεις καποιου αλλου...κι οσο πιο πολυ διαλογισμο κανεις τοσο βλεπεις εσενα κι εσενα μεσα απο τους υπολοιπους...κι ετσι αργα και σταδιακα μπορεις ν αποβαλλεις πολλα στοιχεια που θαμπωνουν το αληθινο σου εαυτο.

Σημερα ακουσα την δηλωση, "οι ανθρωποι δεν αλλαζουν", ειλικρινα ηθελα να απαντησω "ναι, φυσικα, εσυ δεν θα αλλαξεις σιγουρα ποτε, εφοσον στο εχουνε περασει στον εγκεφαλο με τοση επιτυχια κι αρνησε να τ αμφισβητησεις", κι ομως αλλαζουν οταν υπαρχει λογος να αλλαξουν. Ο "αλλος" δεν ειναι ποτε αρκετα σημαντικος λογος για να αλλαξεις, εαν ομως μονος σου αντιληφθεις πως δεν ειναι ολα τα στοιχεια του χαρακτηρα σου αληθινα δικα σου και για αυτο εξαλλου θα τα εχεις ενιοτε νιωσει ως ξενα, τοτε φυσικα και μπορεις να αλλαξεις. Υποβαθμιζουμε συχνα την σημασια της αποφασιστικοτητας. Ο συνδυασμος μεθοδικης γνωσης και αποφασιστικοτητας ειναι εξαιρετικα δυνατος.

Η αδιαλλακτικοτητα μας στερει απο πιθανες εξελιξεις στη ζωη μας που θα μπορουσαμε να ζησουμε αλλα αρνουμαστε, μιας και επιμενουμε στο μοτο "εγω ετσι ειμαι". Επισης μας στερει απο το να δουμε μεσα μας βαθια τι θελουμε, ισως και να μη θελουμε πια αυτο που οι γονεις μας θελανε για εμας...οσο πιο κοντα ειμαστε στο σωμα μας νιωθοντας το, τοσο πιο ευκολα θα βγουμε απο αυτον τον φαυλο κυκλο εξαπατησης. Το σωμα δινει ενδειξεις, για το πως νιωθει μεσα του αλλα και με τους γυρω του, ειναι αυτο που λεμε "χημεια" οταν φυσικα ειμαστε σε θεση να αποκωδικοποιησουμε τις ενδειξεις κι οχι να προσκολλαμε σε πεποιθησεις αλλων

Αν θελεις ν αλλαξεις, θα αλλαξεις.

ο χρονος περναει

Ξυπνησα το πρωι, προσεξα ποσο μεγαλωσαν τα ανηψακια μου

μεσα σε 3 μηνες που ειμαι κοντα τους, 

τα ρουχα τους εχουν πια μικρυνει

τα ποδηλατακια τους ειναι στα μετρα τους τωρα

η μικρη μιλαει καλυτερα, ο μεγαλος εχει πια τελεια προφορα 

και στις δυο γλωσσες

μ αγκαλιαζουν μου λενε πως μ αγαπανε 

και δεν θελουν να τους αφησω οταν τους παω στο σχολειο

οταν στην αρχη δεν θελανε να με δουνε!

Οταν το περιβαλλον σου δειχνει τοσο εντονα 

πως ο χρονος περναει δεν μπορεις παρα να σκεφτεις

οτι δεν περναει μονο για τα μικρα παιδια που μεγαλωνουν

αλλα και για σενα, καθε μερα, καθε λεπτο φευγει..

Καποιες φορες αφηνουμε τον εαυτο μας στο stand by 

να κοιμαται και να ξυπναει σε καταστασεις που δεν τον ικανοποιουν

ισως βαρετες ισως αδιαφορες που μας αφηνουν 

την εντονη γευση πως ο χρονος εχει κολλησει

πως τιποτα δεν αλλαζει,

κι ομως οι μερες περνανε και η ζωη μας δεν αλλαζει

ομως εμεις μεγαλωνουμε, το σωμα μας αλλαζει

ακομα κι αν δεν το εχουμε προσεξει

καθε μερα που φευγει, μας υπενθυμιζει να αναρωτηθουμε

τι πρεπει να κανουμε στη ζωη μας

για να ειμαστε ευτυχισμενοι

η απλως πιο ικανοποιημενοι απο την καθημερινοτητα μας.

 Τωρα οχι αυριο.